Diferencies ente revisiones de «Diálogu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- en vivu + en direuto ) |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 10:
Tamién s'usa como la tipoloxía testual na llingüística y na lliteratura cuando apaecen dos o más personaxes al usar el discursu diegético, llamaos interlocutores. Razón pola cual constitúi la forma lliteraria propia del mesmu xéneru (dramáticu), asina mesmu, estremar en parllamentos (retórica) o oraciones ente personaxes que se dirixen mutuamente la palabra.
Un diálogu puede consistir dende una [[atenta]] conversación hasta un encaloráu discutiniu sosteníu ente'l interlocutores; emplegáu en xéneros lliterarios como la [[novela]], el [[cuentu]], la [[fábula]], el [[teatru]] o la [[poesía]]. Nuna obra lliteraria, un bon diálogu dexa definir el calter de los personaxes: la palabra revela intenciones y estaos d'ánimu, a última hora, lo que nun se puede ver, por consiguiente nello anicia la so importancia. Esta modalidá esixe un gran
Tamién se considera un [[xéneru lliterariu]] propiu, surdíu en Grecia colos ''Diálogos'' de [[Platón]], siguíu polos romanos ([[Cicerón]], por casu) y revitalizáu nel [[Renacimientu]] en llatín ([[Erasmo de Róterdam]], [[José Luis Vives]], etc.) y en llingües vulgares ([[Juan de Valdés]], [[Pablo Mejía]], etc.), Como tal tien tres tipos estremaos: el [[diálogu platónicu]], el [[diálogu ciceroniano]] y el [[diálogu lucianesco]]. El platónicu tien como oxetivu topar la verdá, con mires a una tema primordialmente filosóficu. El ciceroniano tien un marcu paisaxísticu bien constituyíu, ye de tema primordialmente políticu, xudicial y retóricu con cuenta de en él tienen cabida llargues esposiciones. Nel lucianesco, asina llamáu pol so ceador, [[Luciano de Samosata]], predomina la intención satírica y l'humor por eso la tema puede ser bien variáu, inclusive fantásticu.
| |||