Wikipedia

Diferencies ente revisiones de «Enrique II d'Inglaterra»

Navegar l'historial de mou interactivu
← Edición más antiguaEdición más nueva →
Contenido eliminado Contenido añadido
VisualTestu wiki
m correiciones
m Preferencies llingüístiques
Llinia 14:
Nació'l [[5 de marzu]] de [[1133]] en [[Le Mans]] fíu de la Emperatriz Matilda y el so segundu maríu [[Godofredo V de Anjou]]. Se crio en Anjou y visitó Inglaterra en 1149 p'ayudar a la so madre a apostar el so derechu al tronu d'Inglaterra.
 
Casóse con [[Leonor d'Aquitania]] el [[18 de mayu]] de [[1152]],<ref>Hallam and Everard, p.159; Warren (2000), p.42.</ref> pero ente mayu y agostu batalló col ex-home de Leonor, [[Lluis VII de Francia]] y los sos aliaos. N'agostu entainar a volver al llau d'ella y pasaron dellos meses xuntos. Alredor de fines de payares de 1152, ellos dixebráronse: Enrique foi a pasar unes selmanes cola so madre y depués saleó per Inglaterra, retornando'l [[6 de xineru]] de [[1153]]. Dellos historiadores creen qu'el so primer fíu, [[Guillermo, conde de Poitiers]], nació l'añu 1153. La socesión d'Enrique foi establecida pol [[Tratáu de Wallingford]] en 1153, depués de desafiar a les fuercesfuercies d'Esteban nel Castiellu de [[Wallingford]]. Entós alcordóse qu'Enrique sería nomáu rei d'Inglaterra a la muerte d'Esteban.
 
=== Reforma civil y llegal: la llucha colos barones ===
Llinia 40:
El conflictu con Becket efectivamente empezó con una disputa sobre si les cortes seculares xulgaríen a los clérigos que cometieren ofienses seculares. Enrique II intentó apoderar a Becket y a los sos colegues de la ilesia faciéndolos xurar obediencia a les aduanes del reinu», pero surdió un discutiniu alrodiu de cuálos yeren estes aduanes y l'ilesia negar a vencer. Depués d'un encaloráu discutiniu na corte d'Enrique II, Becket dexó Inglaterra en [[1164]] y foi a Francia a solicitar personalmente'l sofitu del rei [[Lluis VII de Francia]]<ref>Barlow (1986), pp.108–114</ref> y del Papa [[Alejandro III (papa)|Alejandro III]], quien s'atopaba exiliado en Francia debíu al desalcuerdu nel colexu de cardenales. Por cuenta de la so propia posición precaria, Alejandro III caltúvose neutral, anque Becket permaneció nel esiliu so la proteición de Lluis VII y del Papa Alejandro III aprosimao hasta l'añu [[1170]]. Depués de la reconciliación ente Enrique II y Becket en Normandía l'añu 1170, ésti volvió a Inglaterra. Nuevamente confrontó a Enrique II, esta vegada sobre la coronación del Príncipe Enrique. Les pallabres más citaes y anque probablemente apócrifes d'Enrique II al traviés de los sieglos fueron: «¿Naide va llibrame d'esti cura caciplador?» Anque los violentos alegatos d'Enrique II contra Becket al traviés de los años fueron bien documentados, esta vegada cuatro de los sos caballeros tomaron les pallabres del so rei en forma lliteral y viaxaron darréu a Inglaterra, onde asesinaron a Becket na [[Catedral de Canterbury]] el [[29 d'avientu]] de [[1170]].<ref>Barlow (1986), pp.246–248.</ref>
 
Esti fechu provocó la escomunión d'Enrique II, que llogró la so rehabilitación gracies a los esfuerzosesfuercios de Roberto de Torigny, abá de [[Mont-Saint-Michel]], y en menor midida de [[Ricardo de Dover]], el socesor de Becket. Como parte de la so penitencia pola muerte de Becket, Enrique II tuvo de faer una pelegrinación vistíu con un sacu a la tumba de Becket y aportar a unviar dineru a los estaos cruciaos en [[Palestina (rexón)|Palestina]], que sería guardáu polos caballeros hospitalarios o los caballeros templarios hasta la llegada d'Enrique II pa faer usu d'él en pelegrinaciones o cruzaes. Darréu, el [[21 de mayu]] de [[1172]], foi azotáu en públicu, desnudu, ante la puerta de la [[catedral de Avranches]], que yera la capital de Normandía {{cita riquida}}. Enrique II retardó la so cruciada dellos años y finalmente nunca la llevó a cabu, a pesar d'una visita que-y fixo'l patriarca [[Heraclio de Xerusalén]] en [[1184]] ufiertándo-y la corona del reinu de [[Xerusalén]]. L'añu 1188, impunxo'l diezmu saladino» pa pagar una nueva cruzada, el clérigu Geraldo de Gales suxurió que la so muerte foi un castigu divín pola imposición del diezmu, instituyíu pa recoyer fondos pa una cruzada pa recapturar Xerusalén, que pasó a manos de [[Saladino]] en [[1187]].
 
== Descendencia ==
Llinia 69:
L'historiador [[John Speed]], na so obra del añu [[1611]] Hestoria de Gran Bretaña (''History of Great Britain''), menta la posibilidá de que al fíu que morrió siendo neñu lo llamaren Felipe. Les fontes qu'él cita yá nun esisten y en nengún otru trabayu faise referencia a la so nacencia.
 
Los esfuerzosesfuercios d'Enrique II de tomar el control de les tierres de Leonor (y del so herederu Ricardo) llevaron a confrontaciones ente Enrique per un sitiu y la so muyer y fíos lexítimos pol otru.
 
=== Ilexítima ===
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/wiki/Enrique_II_d%27Inglaterra»