Diferencies ente revisiones de «Partición de la India»

Partición de la India (editar)

Revisión a fecha de 02:51 3 feb 2019

7 bytes amestaos ,  hai 1 añu
m
Preferencies llingüístiques
m (Correición de topónimos (cartafueyu))
m (Preferencies llingüístiques)
|align=center
|width=180 |lines=5
|File:Indiantroops medical ww1.jpg|Enfermeros indios qu'asisten a los soldaos mancaos cola "FuerzaFuercia Espedicionario mesopotámica" en [[Mesopotamia]] mientres la [[Primer Guerra Mundial]].
|File:Gandhi back in india1915.gif|[[Mohandas Karamchand Gandhi]] (sentáu nun carruaxe, a la derecha, los güeyos baxos, col sombreru planu negru) recibiendo una gran bienvenida en Karachi en 1916 dempués del so regresu a la India dende Suráfrica.}}
 
La [[Primer Guerra Mundial]] demostraría ser un puntu d'inflexón na relación imperial ente Gran Bretaña y l'India. 1,4 millones de soldaos indios y británicos del exércitu indiu británicu formaríen parte na guerra y la so participación tendría amplies remortines culturales: noticies de prensa y radio de soldaos indios que lluchando y morriendo xuntu con soldaos británicu, según soldaos de dominios como [[Canadá]] y [[Australia]], viaxando a los rincones más distantes del mundu.<ref name="brown-p197-198">{{harvnb|Brown|1994|pp=197–198}}</ref> Foise xenerando un perfil internacional de la india y siguiría aumentando mientres la década de 1920.<ref name="brown-p197-198" /> Foi pa conducir a la India sol so propiu nome, ente otres coses, convirtiéndose nun miembru fundador de la [[Lliga de Naciones]] en 1920 y participando, sol nome de "Les Indes Anglaises" (India Británica), nos [[Xuegos Olímpicos d'Amberes 1920|Xuegos Olímpicos de 1920 n'Amberes]].<ref>[http://www.la84foundation.org/6oic/OfficialReports/1920/1920.pdf Olympic Games Antwerp 1920: Official Report], Nome de bations representees, p. 168. Quote: "31 Nations avaient accepté l'invitation du Comité Olympique Belge: ... la Grèce – la Hollande -yos Indes Anglaises – l'Italie – -y Japon ..."</ref> De vuelta na India, especialmente ente los líderes del Congresu Nacional de la India, daríase llugar a los pidimientos por mayor capacidá d'autu gobierno pa los indios.<ref name="brown-p197-198" />
 
El 1916 la Sesión del Congresu Lucknow foi tamién el momentu d'un esfuerzuesfuerciu mutuu non antemanáu pol Congresu y la Lliga Musulmana, apurríu pola asociación mientres la guerra ente Alemaña y Turquía. Desque'l sultán turcu, Khalifa, esporádicamente tamién reclamara tutela de los sitios sagraos islámicos de [[La Meca]], [[Medina]] y [[Xerusalén]], una y bones los británicos y los sos aliaos taben agora en conflictu con Turquía, les duldes empezaron a aumentar ente dellos musulmanes de la india, sobre la "neutralidá relixosa" de los británicos, les duldes que yá surdieren como resultáu de la reunificación de Bengala en 1911, una decisión que foi vista como mal dispuesta pa'l musulmanes.<ref name="brown-p200-201">{{Harvnb|Brown|1994|pp=200–201}}</ref> Nel Pactu de Lucknow, la Lliga xunir al Congresu so la propuesta de mayor autosuficiencia al gobernar, lo que se convirtió nuna campaña a favor de Tilak y los sos siguidores; a cambéu, el Congresu aceptó electoraos separaos pa'l musulmanes nes llexislatures provinciales, según nel Conseyu Llexislativu Imperial. En 1916, la [[Lliga Musulmana|Lliga Musulman]]<nowiki/>a tenía ente 500 y 800 miembros, sicasí, nun algamaren la so máxima capacidá ente'l musulmanes de la India de los últimos años; na mesma Lliga, el pactu nun tenía respaldu unánime, en gran parte dempués de ser axustáu por un grupu de " mozos del partíu " musulmanes de les [[Provincies Xuníes d'Agra y Oudh|provincies Xuníes]] (UP), sobremanera, por dos hermanos, [[Maulana Mohammad Ali|Mohammad]] y Shaukat Ali, qu'adoptaren la causa [[Panislamismu|Panislámica]];<ref name="brown-p200-201" /> Sicasí, teníen sofitu d'un mozu abogáu de Bombay, [[Muhammad Ali Jinnah]], que más tarde xubió a roles de poder tantu na Lliga como nel movimientu d'independencia de la India. N'años posteriores, toles ramificaciones del pactu desenvolviéronse, lo foi vistu como beneficiu pa les élites de minoría musulmana de provincies como UP y Bihar, más que pa les mayoríes musulmanes de Punjab y Bengal, sicasí, nesi momentu, el "Pactu de Lucknow" foi un finxu importante nel baturiciu nacionalista y foi vistu d'esa forma polos británicu.<ref name="brown-p200-201" />
 
== Les reformes Montague - Chelmsford: 1919 ==
|7=File:Gandhi Badshah Khan in Bela Bihar 1947.jpg|8=Gandhi en Bela, Bihar, antes de los ataques a'l musulmanes, el 28 de marzu de 1947.}}
 
En xineru de 1946, una serie de motinos españó nes fuercesfuercies armaes, empezando pola de los militares de la RAF atayaos cola so lenta repatriación a Gran Bretaña.<ref name="judd-mutiny">{{harvnb|Judd|2004|pp=172–173}}</ref> Los motinos llegaron a un puntu col motín de l'Armada Real de la India en Bombay en febreru de 1946, siguíu d'otros en Calcuta, Madras, y Karachi. A pesar de que los motinos fueron suprimíos rápido, teníen l'efeutu d'aguiyar a l'acción al nuevu gobiernu llaborista en Gran Bretaña, y conduciendo a la misión del gabinete a la India dirixíu pol secretariu d'Estáu pa la India, Lord Pethick Lawrence, y [[Stafford Cripps|Sir Stafford Cripps]], quien fixera una visita cuatro años antes.<ref name="judd-mutiny" /> Tamién a principios de 1946, convocáronse nueves eleiciones na India. Enantes, a la fin de la guerra en 1945, el gobiernu colonial anunciara'l xuiciu públicu de los trés oficiales superiores del derrotáu Exércitu Nacional Indiu de [[Subhas Chandra Bose]], que foi acusáu de traición. Como empezaron los xuicios, los líderes del Congresu, anque ambivalentes escontra'l INA, optaron por defender a'l oficiales acusaos.<ref>{{harvnb|Judd|2004|pp=170–171}}</ref> Les condenes subsiguientes de los oficiales, la protesta pública en contra de los convencimientos, y l'eventual remisión de les sentencies, creo una propaganda positiva pal Congresu, que solo ayudó nes victories electorales posteriores del partíu n'ocho de los once provincies.<ref>{{harvnb|Judd|2004|p=172}}</ref> Sicasí, les negociaciones ente'l Congresu y la Lliga Musulmana, entorpecieron col problema de la partición.
 
Jinnah proclamó'l 16 d'agostu de 1946, el Día d'Acción Directa, con una meta de destacar pacíficamente, la demanda la demanda d'una patria musulmana na India Británica. Sicasí, na mañana 16 bandes de musulmanes armaos axuntar nel monumentu Ochterlony en Calcuta a escuchar a Huseyn Shaheed Suhrawardy, Xefe de Gobiernu de la Lliga de Bengala, qu'en pallabres del Historiador Yasmin Khan, "si él nun afalo explícitamente a la violencia, verdaderamente dio-y al ensame la impresión de qu'ellos podíen actuar con impunidá, que nin la policía o la milicia diba ser llamada, que'l ministeriu diba permanecer ciegu a cualquier acción que fuera desencadenada na Ciudá". {{Sfn|Khan|2007|pp=64–65}} Esa mesma tarde, en Calcuta, hindús fueron atacaos por musulmanes que tornaben en celebración, que llevaben panfletos distribuyíos enantes amosando una clara conexón ente la violencia y la demanda per Pakistán, y qu'implicaben a la celebración del Día d'Acción Directa directamente col españíu de la espiral de violencia que sería más palantre llamáu "La gran matanza de Calcuta d'agostu de 1946". {{Sfn|Talbot|Singh|2009|p=69|ps=: Quote:
"A pesar de les negatives de la Lliga Musulmana, el biltu foi claramente venceyáu cola celebración del Día d'Acción de directa. Procesionarios musulmanes que fueren a la base d'operaciones del 150 d'altor [[monumentu Ochterlony]] nel Maidan pa escuchar la primer ministru musulmán Lliga Suhrawardy, Atacáu hindús nel so camín de regresu. Ellos escucháronse berru como eslóganes "Larke Lenge Pakistán" ( Vamos ganar Pakistán pola fuerzafuercia). la violencia estender al norte de Calcuta Cuando ensames musulmanes trataron d'obligar a comerciantes hindús pa reparar el llamáu día de la fuelga ("hartal"). La circulación de panfletos con antelación al Día d'Acción directa realiza una conexón clara col usu de la violencia y la demanda de Pakistán."}} A otru día día, los hindús contra atacaron y la violencia siguió mientres tres díes nos qu'aprosimao 4000 persones morrieron (según les cifres oficiales), los hindús y el musulmanes n'igual númberu. Anque la India tuviera anteriores biltos de violencia relixosa ente hindús y musulmanes, los homicidios de [[Calcuta]] fueron los primeres n'amosar característiques de lo que se conoz modernamente como "llimpieza étnica".<ref>{{harvnb|Talbot|Singh|2009|p=67}} Quote: "The signs of 'ethnic cleansing' are first evident in the Great Calcutta Killing of 16–19 August 1946."</ref> La violencia nun se llindó a la esfera pública, introducir nos llares, destruyendolos, y les muyeres y los neños fueron atacaos.{{Sfn|Talbot|Singh|2009|p=68}} A pesar de que tanto'l Gobiernu de la India como'l Congresu fueron solmenaos pol cursu de los acontecimientos, en septiembre, un gobiernu interín encabezadura pol Congresu instalóse, con Jawaharlal Nehru como primer ministru de la India xunida.
 
La violencia comunal esparder a Bihar (onde'l musulmanes fueron atacaos polos hindús), a [[Noakhali (zila)|Noakhali]] en Bengala (onde los hindús fueron atacaos polos musulmanes), a Garhmukteshwar nes Provincies Xuníes (onde'l musulmanes fueron atacaos polos hindús), y depués a [[Rawalpindi]] en marzu de 1947, onde los hindús fueron atacaos o espulsaos polos musulmanes.<ref>{{harvnb|Talbot|Singh|2009|p=67}} Quote:
"(Les señales de "llimpieza étnica") tamién tuvieron presentes na fola de violencia que se formo fora de Calcuta a Bihar, onde había un gran númberu de figures musulmanes importantes y pa Noakhali fondamente nel Ganges - Brahmaputra delta de Bengala. No que fai a el disturbios Noakhali, un oficial británicu falaron d'un esfuerzuesfuerciu musulmán " decidíu y entamáu" pa espulsar a tolos hindús, que representaben alredor d'una quinta parte de la población total. de la mesma, la contraparte Punyab pa esta transición de la violencia fueron les masacres de Rawalpindi de marzu 1947. El nivel de muerte y destrucción en tales pueblos del oeste de Punyab como Thoa Khalsa yera tal que yera imposible pa les comunidaes a vivir xuntos nel so cercu". </ref>
 
Vallabhbhai Patel foi unu de los primeros líderes del Congresu n'aceptar la partición de la India como una solución pal llevantamientu del movimientu separatista musulmán empobináu por Muhammad Ali Jinnah. Fuera ultraxáu pola campaña d'acción directa de Jinnah, que provocara la violencia comuñal en tola India y polos vetos del virréi de los planes del so departamentu pa detener la violencia por motivos constitucionales. Patel foi severamente criticáu na inducción del virréi a los ministros de la Lliga dientro del gobiernu, y revalidóse l'esquema d'agrupación del réxime polos británicu ensin l'aprobación del Congresu. Anque indignáu, pol boicó de la Lliga na asamblea y pola falta d'aceptación del plan del 16 de mayu, a pesar haber llegáu al gobiernu, él tamién yera consciente de que Jinnah gociaba sofitu popular ente'l musulmanes, y que un conflictu abiertu ente él y los nacionalistes podría dexenerar nuna guerra civil ente hindús y musulmanes de consecuencies desastroses. Patel tenía en cuenta que la continuación d'un gobiernu central estazáu y débil, daría llugar una fragmentación más amplia de la India yá que afalaría a más de 600 estaos principescos escontra la independencia.
Ente los meses d'avientu de 1946 y xineru de 1947, Patel trabayó con funcionariu V. P. Menon na suxerencia d'esti postreru pa llograr un dominiu separáu de Pakistán creáu a partir de les provincies de mayoría musulmana. En xineru y marzu de 1947, la violencia comunal en Bengala y Punjab convenció entá más Patel, de la solidez de la partición. Patel, un feroz críticu de la demanda de Jinnah de que les zones de mayoría hindú de Punjab y Bengala tendríen de ser incluyíes nel estáu musulmán, llogró la partición d'eses provincies, bloquiando asina cualquier posibilidá de la so inclusión en Pakistán. L'esfotu de Patel na partición del Punjab y Bengala fixéra-y ganar munchu siguidores y almiradores ente'l públicu de la India, que se cansara de les táctiques de la Lliga, pero foi criticada por Gandhi, Nehru, el musulmanes secular y socialista pol so percibíu enfotu. Cuando Lord Louis Mountbatten propunxo formalmente'l plan el 3 de xunu de 1947, Patel dio la so aprobación y primió Nehru y otros líderes del Congresu p'aceptar la propuesta. Conociendo la fonda congoxa de Gandhi sobre les propuestes de partición, Patel comprometer nun discutiniu francu na xuntes privaes sobre la inviabilidad práutica percibida de cualquier coalición Congresu-Amiesta, l'aumentu de la violencia y l'amenaza de guerra civil. Na xunta del Comité del Congresu de Tola India llamar a votar sobre la propuesta, Patel dixo:
 
{{Quote|Entiendo dafechu les medranes de los nuesos hermanos de de les zones de mayoría musulmana. A naide gústa-y la división de la India y el mio corazón ta inxeme. Pero la eleición ye ente una división y munches divisiones. Tenemos De enfrentar los fechos. Nun podemos dar pasu a la emotividá y sentimentalismu. El Comité de Trabayu dexó d'actuar por mieu. Pero yo tarrézo-y a una cosa, que tou nuesu esfuerzuesfuerciu y trabayu duru d'estos años podríen dise a la basura o resultar infructuosos. Los mios nueve meses nel cargu desilusionáronme por completu con al respeutive de los supuestos méritos de la misión del gabinete. Sacante delles honroses esceiciones, los funcionarios musulmanes de riba escontra baxo a los chaprasis (peones o sirvientes) tán trabayando pa la Lliga. El vetu colectivu que se-y dio a la Lliga nel plan de la misión bloquiaría'l progresu de la India en toles etapes. Gústenos o non, ello ye que Pakistán yá esiste nel Punjab y Bengala. So les circunstancies preferiría un Pakistán llegal, que pueda faer que la Lliga sía más responsable. La llibertá ta por venir. Tenemos del 75 al 80 per cientu de la India, lo que podemos fortalecer col nuesu propiu xeniu. La Lliga puede desenvolvese nel restu del país.}}
 
Tres la negación de Gandhi, siguíu pola aprobación del plan del Congresu, Patel representó a la India nel Conseyu de repartu, onde supervisó la división de los bienes públicos, y escoyó el Conseyu Indiu de ministros con Nehru. Sicasí, nin él nin nengún otru líder indiu previera la intensa violencia y la tresferencia de la población que se llevaría a cabu cola partición.
==Reasentamiento de refuxaos en Pakistán: 1947-1957==
 
El censu de 1951 rexistró Pakistán que'l mayor númberu de refuxaos musulmanes que llegaron dende Punyab del Este y los estaos cercanos Rajputana (Alwar y Bharatpur). Yeren aprosimao 5&nbsp;783&nbsp;100 y constituyeron el 80,1&nbsp;% de la población total de refuxaos de Pakistán.<ref name="Chitkara">{{cite book |title=Converts Do Not Make A Nation |last=Chitkara |first=G.M. |publisher=APH Publishing |year=1998 |isbn=978-81-7024-982-5 |page=216}}</ref> Este foi l'efeutu del xenocidiu retributivo en dambos llaos del Punyab, onde la población musulmana de Punyab Oriental foi espulsada pola fuerzafuercia al igual que la población hindú / sij nel Punyab Occidental. La migración dende otres rexones de la India foi la siguiente: Bihar, Bengala Occidental y Orissa, 700&nbsp;300 o'l 9,8&nbsp;% ; UP y Delhi 464&nbsp;200 o'l 2,4&nbsp;%; Gujarat y Bombay, 160.&nbsp;400 o'l 2,2&nbsp;%; Bhopal y Hyderabad 95&nbsp;200 o'l 1,2&nbsp;%; y Madras y Mysore 18&nbsp;000 o 0,2&nbsp;%.<ref name="Chitkara" />
 
Polo que se refier al asentamientu en Pakistán, el 97,4&nbsp;% de los refuxaos del este de Punyab y les sos árees allegantes fueron a Punyab Occidental; 95,9&nbsp;% de Bihar, Bengala Occidental y Orissa pal antiguu Pakistán Oriental; 95,5&nbsp;% de UP y Delhi a Pakistán occidental, principalmente Karachi y Sind; 97,2&nbsp;% de Bhopal y Hyderabad a Pakistán occidental, principalmente Karachi; y el 98,9&nbsp;% de Bombay y Gujarat al oeste de Pakistán, en gran parte a Karachi; y el 98,9&nbsp;% de Madras y Mysore foi a Pakistán occidental, principalmente Karachi.<ref name="Chitkara" />
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/wiki/Especial:MobileDiff/2203218»