Diferencies ente revisiones de «Pedro de Cantabria»

Hasta'l sieglu XIX, basándose nos antiguos cronistes, creyóse que foi fíu del rei visigodu [[Ervigio]]. Sicasí, nun esiste nenguna prueba documental. Según la versión ''[[Crónica rotense|rotense]]'' de la ''[[Crónica albeldense]]'', Pedro yera ''exregni prosapiem''; esto ye, de fonduxe real visigoda.{{Sfn|Martínez Díez|2004|p=66}} Según una hipótesis del xenealoxista Christian Settipani —basándose na onomástica, na cronoloxía, n'elementos biográficos y el testimoniu de les cróniques—, el duque Pedro de Cantabria yera descendiente (por varonía) de [[Leovigildo]] y [[Recaredo I]] (''ex semine Leuvigildi et Reccaredi progenitus'') y ye el mesmu Pedro fíu de Didacus y de la so muyer Gelvira (Guluira) y nietu paternu del conde visigodu [[Agila (conde)|Agila]] y de la so muyer Divigra y, por tanto, sobrín paternu y primu sobrín maternu de [[Favila (duque)|Favila]].{{Harvnp|Settipani|2004|p=126}} Les Cróniques declaren que los reis ástures son descendientes de Leovigildo y Recaredo y traten de crear una falsa continuidá institucional ente dambes realidaes polítiques. La moderna historiografía coincide en que la causa final d'esti fenómenu anicia no que se denominada «neogoticismo» que respondía a una rede d'intereses políticos y al reforzamientu del prestíu personal de d'[[Alfonso III d'Asturies|Alfonso III]].{{refn|group=lower-alpha|«A la de analizar el calter de la monarquía ástur nun tenemos de dexar nos engañar poles parques, pero interesaes (neogoticismo) informaciones de les Cróniques asturianes, que traten d'eponderar la figura real».{{Harvnp|Menéndez Gües|1995|p=178}}}}

* [[Fruela de Cantabria|Fruela]],{{Sfn|Martínez Díez|2004|p=108}}{{Sfn|Besga Marroquín|2000|p=190}} foi padre de los reis [[Aurelio d'Asturies|Aurelio]] y [[Bermudo I d'Asturies|Bermudo I]], y güelu de [[Ramiro I d'Asturies|Ramiro I]]. Dio orixe, al traviés del so fíu Bermudo, a unu de les principales llinaxes de los que provinieron los monarques de los reinos de d'[[Reinu d'Asturies|Asturies]], [[Reinu de Llión|Llión]], [[Reinu de Navarra|Navarra]], [[Reinu de Castiella|Castiella]] y [[Reinu d'Aragón|Aragón]], que darréu daríen orixe a los reinos de [[España]] y [[Portugal]].

Ente 711 y 712, [[Táriq ibn Ziyad]] conquistó col so exércitu [[Amaya (ciudá)|Amaya]], la capital del ducáu de Cantabria.{{Sfn|Martínez Díez|2004|p=68}} Según antigües cróniques musulmanes, nel añu 714 [[Musa ibn Nusair]] toma y escala per segunda vegada Amaya, lo qu'obliga a Pedro y a los suyos a abelugase tres el cordal. Ellí combina les sos fuercesfuercies col líder ástur [[Don Pelayo|Pelayo]] pa combatir a'l invasores musulmanes, a los que ganen na [[batalla de Cuadonga]]. Ye probable que, siguiendo'l costume [[Visigodu|goda]], Pedro unviara al so fíu a la corte real de Pelayo en [[Cangues d'Onís]].{{Sfn|Martínez Díez|2004|p=68}} Según el fragmentu transcrito de siguío de la [[Crónica albeldense]], el duque Pedro y el rei Pelayo alcordaron fundir los sos dominios por aciu el matrimoniu d'Alfonso, fíu de Pedro, con [[Ermesinda]], fía de Pelayo:

Tres la muerte'l 14 de setiembre del añu 739, mientres una cacería, de [[Favila d'Asturies|Favila]], quien asocediera al so padre Pelayo como rei de los ástures, Alfonso ye designáu primer rei de los unificaos dominios qu'en delantre se conoceríen col nome de d'[[Reinu d'Asturies|Asturies]]. La posteridá conocer col nome d'Alfonso I'l Católicu.