Diferencies ente revisiones de «Teodosio I el Grande»

<p>Teodosio viose forzáu al costosu espediente d'embarcar los sos reclutes a [[Exiptu]] y reemplazalos con romanos más esperimentaos, pero entá había cambeos d'aliances que producieron reveses militares. Graciano unvió xenerales a llimpiar les [[diócesis]] de Iliria de godos ([[Panonia]] y [[Dalmacia (provincia romana)|Dalmacia]]), y Teodosio foi capaz, finalmente, d'entrar en [[Constantinopla]] el [[24 de payares]] de [[380]], dempués de dos campañes. Los trataos finales col restu de les fuercesfuercies godes, roblaos el [[3 d'ochobre]] de [[382]], dexaron a amplios contingentes de godos principalmente [[tervingios]] establecese a lo llargo de la frontera [[Danubio|danubiana]] meridional na [[provincia]] de [[Tracia]] y gobernase a sigo mesmos con bastante amplitú.

Los godos entós establecíos dientro del imperiu tuvieron, como resultáu de los trataos, obligaciones militares de lluchar polos romanos como un contingente nacional, n'oposición a tar totalmente integraos dientro de les fuercesfuercies romanes.{{Harvnp|Williams|Friell|1994|p=34}} Sicasí, munchos godos sirviríen en lexones romanes y otros como ''[[foederati]]'', mientres campañes individuales; ente que bandes de godos de cambiante llealtá convertir nun factor desestabilizador nes lluches intestinas pol control del Imperiu. Nos últimos años del reináu de Teodosio, unu de los líderes emerxentes llamáu [[Alarico I|Alarico]], participó na campaña de Teodosio contra [[Eugenio (emperador)|Eugenio]] en 394, namái pa tornar al so comportamientu rebalbu contra'l fíu de Teodosio y socesor n'Oriente, [[Arcadio]], pocu dempués de la muerte de Teodosio.

Teodosio fixo campaña en contra d'Eugenio. Los dos exércitos atopar na [[batalla del Frígido]] en septiembre de [[394]].{{Harvnp|Williams|Friell|1994|p=134}} La batalla empezó'l 5 de setiembre de 394 con un asaltu fronteru total per parte de Teodosio contra les fuercesfuercies d'Eugenio. Teodosio foi refugáu y Eugenio pensó que la batalla taba acabada. Nel campu de Teodosio la perda del día menguó la moral. Dizse que Teodosio recibió la visita de dos «caballeru celestiales vistíos tou de blancu»{{Harvnp|Williams|Friell|1994|p=129}} que-y dieron ánimos. A otru día, la batalla volvió empezar y les fuercesfuercies de Teodosio viéronse ayudaes por un fenómenu natural conocíu como'l [[Bora (vientu)|Bora]],{{Harvnp|Williams|Friell|1994|p=129}} que produz vientos ciclónicos. El Bora sopló directamente contra les fuercesfuercies d'Eugenio y rompió la llinia.

Teodosio supervisó la retirada en 390 d'un [[obeliscu]] exipciu dende [[Alexandría]] a Constantinopla. Anguaño ye conocíu como'l [[obeliscu de Teodosio]] y entá permanez de pies nel [[Hipódromu de Constantinopla|Hipódromu]], que yera'l centru de la vida pública de Constantinopla y escena de tracamundiu políticu. Volver alzar el monolitu foi un desafíu pa la teunoloxía que s'afinara na construcción de d'[[Arma d'asediu|armes d'asediu]]. L'obeliscu, entá reconocible como un [[Helio|símbolo solar]], treslladárase dende [[Karnak]] a Alexandría xuntu col que güei ye'l [[obeliscos en Roma|obeliscu laterano]] de [[Constancio II]]. L'obeliscu laterano foi embarcáu a Roma pocu dempués, pero l'otru pasó toa una xeneración tendíu nos muelles por cuenta de la dificultá que representaba intentar embarcalo a Constantinopla. Col tiempu, l'obeliscu estazar nel tránsitu. La base de [[mármol]] blancu ta totalmente cubierta por [[baxorrelieve]]s documentando la casa Imperial y la fazaña d'inxeniería de treslladalo a Constantinopla. Teodosio y la familia imperial tán dixebraos de los nobles ente'l espectadores nel [[Auditoriu|palcu]] imperial con una cubierta sobre ellos como signu del so estatus. El naturalismu del arte romano tradicional n'asemeyaes escenes dio pasu nestos relieves a un [[arte conceptual]]: la ''escurre'' d'orde, decoro y rangu respeutivu, espresáu n'apertaes fileres de cares. D'esta manera empezar a poner de manifiestu que les temes formales empiecen a desbancar los detalles transitorios de la vida mundana, celebraos nos [[semeya]]s paganos. El cristianismu acababa de ser adoptáu como la nueva relixón d'estáu.

L'aparente cambéu de política que s'aprecia nos decretos teodosianos» foi atribuyíu de cutiu a la creciente influencia de d'[[Ambrosio de Milán|Ambrosio]], [[Archidiócesis católicu romana de Milán|obispu de Milán]]. Merez la pena destacar qu'en 390, Ambrosio escomulgara a Teodosio, quien apocayá ordenara la [[Masacre de Tesalónica|masacre]] de 7000 habitantes de [[Tesalónica]],{{Harvnp|Norwich|1988|p=112}} en respuesta al asesinatu del so gobernador militar establecíu na ciudá, y que Teodosio llevó a cabu varios meses de penitencia pública. La escomunión foi temporal y Ambrosio non lo readmitiría hasta que Teodosio nun amosó públicu arrepentimientu, colo cual l'obispu demostró la so autoridá frente al emperador.