Diferencies ente revisiones de «Charles de Villette»

Contenido eliminado Contenido añadido
m correiciones
m Iguo testu: -"a'l" -"a los"
Llinia 20:
 
Un escándalu<ref>[[Melchior Grimm|Grimm]], nel so ''[[Correspondance littéraire, philosophique et critique|Correspondance littéraire]]'' (agostu de 1765), afirma {{cita|''qu'il
remplit tout Paris d'un duel où il devait avoir tué un ancien lieutenant-colonel, après l'avoir outragé dans xune promenade publique, de la manière el plus indécente et el plus punissable. C’étaitC'était pour mettre sa bravoure hors de doute qu'il avait imaxiné de faire courir ce bruit. -yos campagnes en Hesse lui avaient offert deas occasions plus simples de se laver de tout soupçon de poltronnerie. Quoi qu'il en soit, ce prétendu duel fit tant de scandale, l'offense qui devait l'avoir occasionné était si contraire aux mœurs, que -y ministère public informa contre -y fait; et lorsqu'on en vint aux éclaircissements, il se trouva qu'il n’yn'y avait nul fondement nin à l'offense nin au combat. Cette platitude fit enfermer M. de Villette pendant six mois dans la citadelle de Strasbourg.''
|col2=tou París falaba d'un duelu nel que paecía matar a un ex teniente coronel, dempués d'ofendelo nun llugar públicu, de la forma más indecente y más punible. Punxera en circulación esi rumor pa poner la so valentía fora de toa dulda. Les campañes en [[Hesse]] ufiertaríen-y oportunidaes más simples pa esaniciar tou barruntu de cobardía. Fuera lo que fora, esti pretendíu duelu provocó tal escándalu, la ofiensa que tenía de causar yera tan contraria a'l los costumes, que'l ministeriu públicu investigó'l fechu; y cuando se llegó a esclariar l'asuntu, viose que nun había nengún fundamentu nin pa la ofiensa, nin pal combate. Esta lloria provocó l'encierre de M. de Villette mientres seis meses na ciudadela de [[Estrasburgu]].}}</ref> en 1764 valió-y una ''[[lettre de cachet]]'', que lo unvió mientres seis meses a la ciudadela de [[Château de La Petite-Pierre|La Petite-Pierre]] en [[Alsacia]]. Lliberáu tres la intervención del so padre, ordenar que nun vuelva a la capital: por tanto, foi a atopase con Voltaire en [[Ferney-Voltaire|Ferney]], que lo acoyó solícitu:
{{cita|''J’aiJ'ai actuellement chez moi pour me ragaillardir un jeune M. de Villette, qui sait tous -yos vers qu'on ait jamais faits, et qui en fait lui-même, qui chante, qui contrefait son prochain fort plaisamment, qui fait deas contes, qui est pantomime, qui réjouirait jusqu'aux habitants de la murnia Genève.''|col2=Tengo anguaño na mio casa p'allegrame un mozu M. de Villette, que conoz tolos versos que se fixeren enxamás, y que fai tamién él mesmu, que canta, qu'asonsaña al so próximu de forma bien risondera, que fai cuentos, que ye [[mimu]], que prestaría hasta a los habitantes de la murnia [[Xinebra (ciudá)|Xinebra]].|Voltaire}}
So los auspicios del filósofu, al que llamaba «el so padre» ensin mieu, Villete llanzar nel mundu lliterariu, escribió munchos versos, presentar a dellos premios de la [[Academia francesa]] que nun llogró y, sobremanera, emponderó a Voltaire de toles formes posibles, que-y lo devolvió en demasía, llamándo-y el «[[Tibulo]] francés». a pesar d'ello, el so talentu lliterario yera menor. [[Marie Du Deffand]] llamar «un personaxe de comedia». Los intelectuales de la dómina nun aforraron crítiques; ríense sobremanera del usu que creía poder faer de la sonadía de Voltaire. Esti [[epigrama]] percorrió mientres llargu tiempu París:
{{cita|<poem>
''Petit Villette, c’estc'est en vain
Que vous prétendez à la gloire ;
Vous ne serez jamais qu'un nain
Llinia 36:
}}
 
Por cuenta de los sos enclinos polos homes, oxetu de múltiples chistes, Voltaire casar en 1777 na capiya de Ferney con [[Reine Philiberte Rouph de Varicourt]], nueva muyer noble y probe, tan decorada poles sos virtúes como poles sos calidá atenta, que Voltaire sacara del conventu ya instaláu na so casa, a la que llamaba ''Belle et Bonne''. El matrimoniu nun torgar que'l marqués de Villette, convertíu asina, según una chancia de Voltaire, en doctor ''in utroque'',<ref>Alusión graciosa al diploma llográu por Villette como llicenciáu ''in utroque xure'', esto ye, en «unu y otru derechu», fórmula que designa'l [[derechu civil]] y el [[derechu canónicu]]. Voltaire aplicó equí la espresión a'l los costumes de Villette, vueltes a unu y otru sexu.</ref> volviera a los sos antiguos amores, nin qu'urdiera intrigues escandaloses coles muyeres de moda, ente les que puede nomase a [[Sophie Arnould]], en que la so residencia tuvo una disputa col [[Louis-Léon de Brancas|conde de Lauraguais]] que lu llevó a la [[prisión de l'Abbaye]], onde permaneció zarráu seis semana.<ref>[[Louis Petit de Bachaumont]] cunta l'anécdota nes sos ''[[Mémoires secrets pour sirvir à l'histoire de la République deas Lettres en France depuis 1762 jusqu'à nos jours|Mémoires secrets]]'' el 17 d'agostu de 1766 :
{{cita|''Xune rixe élevée ente deux hommes qui se piquent de bel esprit et qui tiennent un rang dans la littérature, et comme auteurs et comme Mécènes, fait beaucoup de bruit : elle intéresse MM. de Lauraguais et de Villette. Elle a donné lieu à deas épîtres de part et d'autre peu dignes d'être rapportées. Elle est née à l'occasion d'un pari prétendu fait ente deux adversaires, et que M. de Villette avait perdu. Il était question d'une course à exécuter par -yos chevaux et coureurs de M. de Lauragais. -y premier n'a pas voulu donner -y tableau en jeu, de la part du marquis de Villette, soutenant qu'il n'avait point parié. Ces deux champions étant sur -y point d'entrer en lice, se sont trouvés arrêtés par -yos gardes deas maréchaux de France, et l'affaire est au tribunal. Elle occupe beaucoup -yos gens de lettres, qui prennent parti pour ou contre.''|col2=Una reña ente dos homes que se vanaglorian d'intelixencia y que tienen un rangu na lliteratura, como autores y como mecenes, fai enforma ruiu: fai referencia a'l los señores de Lauraguais y de Villette. Dio llugar a epítetos d'una parte y de la otra pocu dignos de ser repitíos. Empezó con ocasión d'un pretendíu apueste ente dos adversarios, qu'había perdíu M. de Villette. Yera cuestión d'una carrera realizada polos caballos y corredores de M. de Lauragais. El primeru nun quixo dar el tableru de xuegos, del llau del marqués de Vilette, afirmando que nun apostara nada. Estos dos campeones a puntu d'entrar en tema, viéronse deteníos polos guardias del mariscal de Francia y l'asuntu ta nel tribunal. Ocupa a munches xentes de lletres, que tomen partíu a favor o en contra.}}
Unu y otru fueron condergaos finalmente a seis semana de prisión, Lauraguais en [[la Bastilla]] y Vilette en l'Abbaye.</ref> Esti matrimoniu desgraciáu nun torgar la nacencia d'un fíu, que foi bautizáu en 1792 col nome de Voltaire-Villette y Philiberte, que foi adoptáu más tarde por [[Marie Louise Mignot]], la sobrina de Voltaire. Tanto Charles como Philiberte caltuviéronse fieles a Voltaire, que morrió nel so palaciu de París en 1778.<ref>Asitiáu na esquina de la ''rue de Beaune'' y del ''quai deas Théatins'' (anguaño [[quai Voltaire]]). Habiendo decidíu dir a París pa defender la so obra ''Irène'', Voltaire instalóse ellí'l 10 de febreru de 1778, con Madame Denis, pa nun dixebrase de Belle et Bonne, qu'apreciaba con estremu ciñu. Instalar nuna habitación que s'atopaba debaxo del apartamentu del [[marqués de Thibouville]], «más apegáu entá que M. de Villette al cultu qu'esi amor que los nuesos sabios han proscritu tan rudamente, pero qu'aquellos na [[Antigua Grecia]]» escusaben con tanta indulxencia.([[Melchior Grimm|Grimm]])</ref>
 
Llinia 49:
Villette tamién aprovechara la Revolución pa borrar na paré del palaciu que tenía y nel que viviera Voltaire, la inscripción «quai deas Théatins» pa sustituyila por «quai de Voltaire». Foi un actu individual, por iniciativa propia, que xustificó diciendo: «Foi na mio casa que morrió esti gran home, la so alcordanza ye inmortal como les sos obres. Vamos Tener siempres un Voltaire y nun vamos tener enxamás [[Teatinos (desambiguación)|teatinos]].» La cai foi renombrada oficialmente como Voltaire.
 
Villette caltenía'l los corazón de Voltaire nuna urna cola inscripción «el so espíritu ta perdayuri y el so corazón equí». Tresportar al castiellu de Ferney qu'adquiriera en 1779, antes de revendelo en 1785. La reliquia, caltenida pol so fíu, foi donada en 1864 al gobiernu, que la asitió na [[Biblioteca Nacional de Francia|Biblioteca Imperial]].<ref>Por ironía del destín, Charles-Voltaire de Villette, renegando del so nome de nacencia «Voltaire-Villette», convertir mientres la [[Restauración Francesa]] nun [[ultrarealista]] y caltúvose como [[Legitimismo|legitimista]] hasta la so muerte en 1859. el so testamentu prevía inclusive mandar tolos sos bienes, incluyíu'l corazón de Voltaire, al [[conde de Chambord]]. Una llei de 1832, que declaraba incapaz al príncipe, dexó a la familia Villette contestar la voluntá de Charles-Voltaire, perdió'l procesu, apeló y consiguió finalmente ganar el procesu de casación en 1862. Un decretu del 30 de marzu de 1791, declarando propiedá del estáu los réfugos del filósofu, foi a propósito desenterráu pa reglar la suerte de la reliquia: los herederos ufiertaron en 1864 el corazón de Voltaire a [[Napoleón III]]. El corazón foi depositáu na Biblioteca Imperial, na actualidá [[Biblioteca Nacional de Francia]], onde s'atopa inda, sellada na base del modelu d'escayola de la estatua de [[Houdon]] ''Voltaire sentáu''.</ref>
 
== Notes y referencies ==