|
== El xéneru en llingües indoeuropees ==
El [[sánscritu]], el [[llatín]] y el [[griegu antiguu|griegu clásicu]] estremaben ente tres géneros gramaticales: masculín, femenín y neutru. Sicasí, munches llingües indoeuropees más modernes perdieron dalgunu d'estos trés xéneros: na mayoría de les [[lenguaLlingües romancesromániques]], nes [[llingües celtes]] modernes y nes [[llingües báltiques]], el xéneru neutru asimilóse al masculín o al femenín. N'[[idioma inglés|inglés]], la distinción de xéneru solo esiste nos pronomes de tercera [[persona gramatical|persona]] de singular: ''he'', él; ''she'', ella; (marginalmente, cuando'l referente ye un vehículu, una embarcación o un país puede usase ''she'' pa referise a ellos); ''it'', ello, anque n'[[idioma anglosaxón|inglés antigu u]]'l xéneru tamién esistía nos demostrativos y l'artículu. En [[idioma holandés|neerlandés]] y nes llingües escandinaves, el femenín sumió y se manteniene la oposición ente masculín y neutru. En munches llingües iranies modernes esisten namái dos xéneros: en [[idioma persa|persa modernu]] namái esiste distinción ente xéneru humanu y non-humanu y en [[pashtu]], ente masculín y femenín.<ref>Comrie, 1987, p. 140-142</ref> Munches llingües índiques perdieron dalgunu de los trés xéneros presentes en sánscritu: el [[hindi]]-[[urdu]]<ref>Comrie, 1987, p. 60-62</ref> namái estrema ente masculín y femenín, yá que sumió'l neutru, ente que en [[idioma bengalí|bengalí]] la perda foi más allá y la distinción de xéneru yá nun esiste, o, más esactamente, nun ye morfológicamente granible, anque esisten borrafes nel léxicu. Lo mesmo asocede con delles otres llingües modernes, como'l [[idioma armeniu|armeniu]], que perdieron dafechu la distinción de xéneru tantu nel nome como nel pronome.<ref>Clarkson, 2007, p. 91</ref>
El númberu de xéneros nel indoeuropéu más antiguu reconstruible ye dudosu, yá que paez que les [[llingües anatolias]] más antigües namái reflexen una distinción ente xéneru animáu y xéneru inanimáu nel axetivu. Rodríguez Adrados propunxo qu'esta ye la distinción más antigua y secundariamente apaeció nel restu de les cañes tamién el xéneru femenín.<ref>Adrados, 1975, p. 481-3.</ref>
|
