Wikipedia

Diferencies ente revisiones de «Italia fascista»

Navegar l'historial de mou interactivu
← Edición más antiguaEdición más nueva →
Contenido eliminado Contenido añadido
VisualTestu wiki
m Iguo testu: -"entreguerras" -"enteguerres"
m Iguo testu: -"see" -"sede"
Llinia 41:
[[Archivu:Camera Lavoro 1922.jpg|thumb|right|300px|La "Cámara del Trabayu" de [[Turín]], oficina socialista amburada por [[camises negres]], 19 d'avientu de 1922.]]
 
Nel movimientu, amás de voluntarios comunes, contribuyeron los [[futurismu|futuristes]] y nacionalistes ex combatientes, bien desencantaos de la [[democracia]] y del [[lliberalismu políticu]], amás de contrarios a los socialistes que, dende [[1915]] opunxérense a la participación d'Italia na guerra, y agora atacaben nos sos escritos a los veteranos de guerra. Apenes 20 díes dempués de la fundación del fascismu, les novates "''escuadres d'acción''" asaltaron la seesede del periódicu [[socialista]] ''¡Avanti!'' y destruyeron les sos oficines, y l'estandarte del periódicu foi lleváu ante Mussolini, que caltener como troféu. Unos meses dempués, les ''escuadres fascistes'' espublizar por toa Italia convirtiendo'l movimientu nuna fuercia [[paramilitar]].
 
Por un periodu de dos años Italia foi invadida de norte a sur pola [[violencia]] de los movimientos políticos revolucionarios socialistes que, ante'l descontentu popular surdíu de la "''victoria tullida''", plantegaben tomar el poder por aciu una revolución. Sicasí, los socialistes italianos taben enfrentaos a los [[comunista|comunistes]] locales, que siguíen la inspiración [[bolchevique]] y pretendíen tan solo una "acumuladura de fuercies" ensin pasar a la revuelta armada (la cual yá fracasara n'otros países, como asocedió col [[Llevantamientu Espartaquista]] n'[[República de Weimar|Alemaña]]).
Llinia 55:
La popularidá del partíu creció entá más cuando los [[sindicatu|sindicatos]] allegaos al [[Partíu Socialista Italianu]] proclamaron pal [[1 d'agostu]] de [[1922]] una [[fuelga]] xeneral en toa Italia: los militantes fascistes por orde de Mussolini sustituyeron a los güelguistes y llograron faer fallar la protesta, nuna demostración de fuercia qu'impresionó a los [[Patronal|líderes patronales]] d'Italia y fíxo-yos ver la conveniencia d'aliase al fascismu pa cerrar el pasu a una revuelta izquierdista.
 
N'agostu d'esi mesmu añu los socialistes de [[Parma]], con seesede nel cuartel de ''Oltretorrente'', entamáu polos socialistes ''Arditi del Popolo'' y empobinaos por [[Guido Picelli]] y [[Antonio Cieri]], llograron aguantar a los ataques de les escuadres fascistes, comandadas por [[Italo Balbo]], que-yos afrellaron con armes de fueu.
 
Los gobiernos lliberales y conservadores refugaben una alianza colos socialistes pero tamién col acabante crear [[Partíu Popular Italianu (1919)|Partito Popolare]], al cual tachaben de [[clericalismu]], ente que los lliberales y conservadores queríen caltener el [[laicismu]] qu'había caracterizaos a los políticos italianos dende 1870. L'amenaza del [[fascismu]] quebró tolos cálculos políticos anteriores, pos los socesivos gobiernos de Bonomi y [[Luigi Facta|Facta]] refugaben un enfrentamientu colos [[camises negres]]. Tarreciendo que los fascistes causaren una guerra civil, [[Luigi Facta]] trató de realizar una manifestación patriótica'l [[4 de payares]] de 1922 pa festexar el trunfu italianu na [[Primer Guerra Mundial|Gran Guerra]] con ayuda del ultranacionalista [[Gabriele D'Annunzio]], polo cual Mussolini decidió forzar una toma del poder.
Llinia 163:
{{Cita|"''el fascismu nun practica la relixón, sinón que llucha contra ella''"}}
 
Pese al oficial [[anticlericalismu]] de los fascistes, el víspora de la [[Cola sobre Roma]] Mussolini informó a la [[Santa SeeSede]] que los clérigos católicos "''nada teníen de tarrecer d'él y los sos homes''". La xerarquía de la Ilesia Católica n'Italia, magar nun aceptaba la ideoloxía fascista pol so cultu a la [[violencia]], el so francu despreciu pola relixón, y la so énfasis nel [[materialismu]], preferir como alternativa "menos dañible" pa los sos intereses qu'el [[comunismu]] tres el ''[[biennio rosso]]''. El [[Partíu Popular Italianu (1919)|Partíu Popular Italianu]], precursor de la [[democracia cristiana]], foi tamién declaráu illegal en [[1925]] dexando a la xerarquía católica ensin opciones reales d'oponese al réxime fascista.
 
Magar esta mutua rocea, el [[11 de febreru]] de [[1929]] Mussolini volvióse, según les pallabres del papa [[Pío XI]], el ''home de la Providencia'' roblando los famosos [[Pactos lateranenses]]. La frase con que'l Papa definió al ''Duce'' pesó sobremanera'l so pontificáu pero'l sentíu d'aquellos pactos, que sancionaron la recíproca reconocencia ente'l [[Reinu d'Italia (1861-1946)]] y la [[Ciudá del Vaticanu]], foi la conclusión de cansoses negociaciones ente emisarios del papa y representantes de [[Mussolini]]. Sobremanera, esti postreru llogró ventayes polítiques al esaniciar por completu la [[Cuestión romana]] esistente dende 1870 y neutralizar por un tiempu les crítiques de la xerarquía católica al fascismu, amás de llograr que la Ilesia Católica reconociera finalmente -y llexitimidá del Estáu Italianu en tou sentíu.
 
Al ratificar l'alcuerdu de [[1929]], la relixón católica convertir na [[relixón oficial]] d'Italia, establecióse la enseñanza del [[catolicismu]] nes escueles y reconocióse la soberanía y l'independencia de la [[Santa SeeSede]]. Estes ventayes nun torgar que [[Pío XI]] caltuviera la so posición opuesta a la ideoloxía fascista, que espresóse nuevamente na encíclica ''Non abbiamo bisogno'' publicada'l [[29 de xunu]] de [[1931]].
 
=== La propaganda ===
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/wiki/Italia_fascista»