Diferencies ente revisiones de «Arquiteutura del Renacimientu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (-influenci +influyenci) |
m Bot: Troquéu automáticu de testu (-volumes +volúmenes ) |
||
Llinia 51:
Ensin dulda, pa la creación del modelu teóricu, la observación de les ruines foi la inspiración predominante de los primeros arquiteutos renacentistes italianos, pero a midida que la Renacencia evolucionaba, los estudiosos, van pasar, sistemáticamente, d'ufiertar o recuperar los cánones y obres técniques del clasicismu a redactar los sos propios trataos del estilu, qu'anque basaos nel clasicismu, apuerten a efectivamente anti-clásicos.
Ye destacable pa la formación de la tratadística renacentista la preservación de los diez llibros de ''[[De Architectura]]'' del arquiteutu romanu [[Marcu Vitruvio]], del [[sieglu I e.C.]], básicos pal espardimientu de les idees de ''canon'' y ''orde''. Ésti foi l'únicu tratáu del periodu clásicu que sobrevivió tres la [[Cayida del Imperiu romanu d'Occidente cayida de Roma]], mientres la [[Edá Media]], siendo copiáu y calteníu, de forma fragmentaria polo xeneral, nes biblioteques de los monesterios. Por eso, a midida que los
El tratáu vitruviano, como únicu gran referente teóricu de l'arquiteutura clásica, y pesar de la so falta de conteníu, sirvió de base pa tolos principales estudios realizaos pola Renacencia. Por casu, un trabayu nítidamente deriváu del vitruviano son los diez llibros de [[Leon Battista Alberti]], conocíos como [[De re aedificatoria]].
Llinia 132:
L'actividá arquitectónica de [[Miguel Ángel]] supunxo la culminación y superación del clasicismu de la fase madura o de Bramante, y puede calificase de más clásica en San Pedro o nel [[Palaciu Farnese]] y más manierista,(por casu na famosa escalera de la [[Biblioteca Laurenciana]]). De manera similar a lo qu'asocedió en pintura o escultura (onde ye más clara la imitación de la so ''maniera''), los arquiteutos italianos de mediaos del sieglu XVI, dalgunos d'ellos salíos de Roma cuando'l sacu y partíos pol restu de les ciudaes italianes, procuraben desafiar los cánones clásicos. Los principales esponentes d'esti nuevu estilu fueron, amás del citáu [[Andrea Palladio]] y el nucleu venecianu, [[Giulio Romanu]] ([[Palaciu del Té]], [[Mantua]], 1534), [[Bartolomeo Ammannati]] (reforma del [[Palaciu Pitti]], 1558-1570), [[Antonio Sangallo el Mozu]] ([[Villa Farnese]], [[Caprarola]], 1559), [[Giorgio Vasari|Vasari]] ([[Galería Uffizi]], Florencia, 1560-1581), o [[Jacopo Vignola]] cola [[Ilesia del Gesù]] (1568), esta sí en Roma, see y modelu esportáu de les numberoses [[ilesia xesuítica|ilesies xesuítiques]] de la crecientemente influyente [[Compañía de Xesús]], que la so fachada deber a [[Giacomo della Porta]] (1578, qu'inspiró darréu a [[Carlo Maderno]]).
Nes sos obres, son constantes les referencies a los elementos compositivos clásicos, pero en forma "desconstruída" y casi irónica. Converten al interior patrones decorativos de ventanes que tendríen de tar asitiaes nel esterior, xueguen colos efectos de la ilusión óptica apurríos pola perspeutiva, al traviés de
La profundización nos calteres propios de les construcciones manieristes supunxo'l xerme de la nacencia del [[Arquiteutura barroca|Barrocu]], que si superficialmente considérase como rotura del ideal clásicu propuestu pola Renacencia, realmente constituyó la reacción al escosamientu d'ésti, yá anunciáu pol manierismu.
Llinia 179:
{{AP|Arquiteutura herreriana}}
A metá del sieglu XVI, la iniciación del [[Monasteriu de San Llorienzo del Escorial]] como símbolu del poder de [[Felipe II d'España|Felipe II]] por [[Juan Bautista de Toledo]] (fináu en 1567) y [[Juan d'Herrera]] supunxo l'apaición d'un nuevu estilu, que se caracteriza pol predominiu de los elementos constructivos, l'ausencia decorativa, les llinies rectes y los
Esti estilu bautizáu darréu como "herreriano" n'honor de Juan d'Herrera, apoderó l'arquiteutura española mientres casi un sieglu, y ente'l so siguidores atopen figures tan relevantes como [[Francisco de Mora]], [[Juan Gómez de Mora]] o [[Juan Gómez de Trasmonte]].
| |||