Diferencies ente revisiones de «Empirismu»

Na Atenes clásica yá apaeció una doble actitú de pensamientu que se va a caltener a lo llargo de tola HestoriaHistoria de la filosofía n'occidente y que güei caracterizamos básicamente como [[racionalismu]] y empirismu. En realidá respuenden a dos actitud y maneres de concebir la función del pensamientu y el sentíu de la vida.

Son nomes relevantes de la cultura clásica, amás de los citaos: [[Arquímedes]], {{AC|sieglu III}}, un auténticu teóricu y prácticu de la [[lóxica empírica]],<ref>{{Cita|Considerándote [Eratóstenes] según dixi, como arteru, de gran altor filosóficu y que nun recules ante les cuestiones matemátiques, pensé esponer por escritu ya ilustrar n'este mesmu llibru la naturaleza particular d'un métodu que seique te va dexar llegar pola mecánica a la fin de ciertes proposiciones matemátiques. Agora bien, toi persuadíu de qu'esti métodu nun ye menos útil pa la demostración que pa la proposición. Porque dalgunes d'elles, qu'en principiu me son evidentes pola mecánica, dempués fueron demostraes pola xeometría, una y bones la demostración por esti métodu ye esclusivu d'una demostración. La busca de la demostración precedida d'una cierta conocencia de les cuestiones por esti métodu ye, n'efectu más fácil, que la so busca ensin esta conocencia. Asina, no tocante a les proposiciones relatives al conu y a la pirámide, nes que Eudoxo foi'l primeru en topar la demostración, especialmente yá que el conu ye la tercer parte del cilindru y la pirámide la tercer parte del prisma teniendo la mesma base y altor, háise-y d'atribuyir un fundamentu nada refalgable a Demócrito, que foi'l primeru n'afirmar les coses, ensin demostración, poles figures que menté. Como sía que'l descubrimientu de les proposiciones que vamos esponer agora viénome de la mesma que los precedentes, quixi sopelexar esti métodu por escritu. Non yá por non paecer una persona que profiriera pallabres baldíes, tantu más que yá falé enantes, sinón porque toi seguro de qu'ello va reportar ciertos beneficios en visu a los nuesos estudios. N'efectu, toi convencíu de qu'esti métodu, una vegada fuera espuestu, xuntu con otres proposiciones qu'inda non me propunxi, acabará per cuntar cola adhesión de los que viven y de los qu'entá han de nacer. Arriendes d'ello, voi poner por escritu aquello qu'en primer llugar foime reveláu pola mecánica, especialmente que tou segmentu d'una seición de conu rectángulu ye igual a cuatro tercios del triángulu que tenga la mesma base ya igual altor, y depués cada unu de les otres resultaos llograes col mesmu métodu; a la fin del llibru voi esponer les demostraciones xeométriques de los teoremas que los sos enunciaos te comuniqué.| [[Arquímedes]], ''Canguilhem'', citáu en ''HestoriaHistoria de la ciencia'', tomu I, Barcelona: Planeta. 1977. p. 153).}}

Falar del Renacimientu ye falar de [[Leonardo da Vinci]]<ref>[[Fritjof Capra]] considera que Leonardo de Vinci ye'l verdaderu xeniu iniciador del métodu y la ciencia moderna. Si tradicionalmente esti honor atribuyir a [[Galiléu Galilei]] foi pol desconocimientu y mala ordenación de los manuscritos de Leonardo hasta agora desdexaos y perdíos en munchos casos. Per otru llau Leonardo nun publicar los sos escritos científicos y foi necesaria una recién ya intensu llabor d'estudiu paleográficu pa publicar correchamente los sos escritos. Per otru llau la valoración de lo hipotético-deductivu, güei considérase con un valor de verdá distintu a como se fixo nel sieglu pasáu. Interesante estudiu en: Capra, F. ''La ciencia de Leonardo''. Anagrama. Barcelona, 2008.</ref> [[Miguel Ángel]], etc. que si nun fueron específicamente científicos significaron l'apertura del espíritu escontra nuevos conceutos. [[Luis Vives]], [[Erasmo]], etc. significaron la superación del criteriu d'Autoridá que tanto llindaba l'horizonte de la conocencia na so dependencia de la fe y de una Autoridá como la Ilesia que controlaba cualesquier esviación de establecer».<ref>''HestoriaHistoria de la Ciencia'', tomu II, Ed. Planeta 1977, pp. 9-14.</ref>