Diferencies ente revisiones de «Pecáu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques |
m Iguo testu: -"desambiguación" -"dixebra" |
||
Llinia 1:
{{otros usos|Pecáu (
[[Archivu:The Fall of the Damned.jpeg|250px|thumb|''The Fall of the Damned'' por [[Dirk Bouts]].]]
'''Pecáu''' ([[llatín]] ''peccātum'') ye la transgresión voluntaria y con conocencia d'un preceptu moral o [[relixosu]].
Llinia 6:
== Orixe conceptual del pecáu ==
Pa los [[antigua Grecia|griegos]] pecáu dicíase ''[[hamartia]]'':
N'hebréu la palabra común pa "pecáu" ye ''jattáʼth'', '''חטא''' que tamién significa “errar” nel sentíu de nun algamar una meta, camín, oxetivu o blancu esactu. En {{Biblia|Xueces|20:16}} utilízase la forma verbal jatáʼ nuna frase negativa pa referise a los benjamitas como
El conceutu relixosu entá vixente de pecáu como
Nos [[estáu confesional|estaos confesionales]], que tienen una "relixón oficial", pue tar penáu cola privación de llibertá, ya inclusive de la vida, y en redolaes culturalmente probes, entá en sociedaes modernes, suélense achacar los problemes o accidentes físicos a la comisión de pecaos.
Llinia 42:
[[Archivu:Cornelis van Haarlem - De zondeval.jpg|thumb|''La Cayida del Home'' ([[1592]]) por [[Cornelis van Haarlem]];<br />El [[Pecáu orixinal]], [[La espulsión d'Adán y Eva del Paraísu terrenal|la espulsión d'Adán y Eva]] pal [[xudaísmu]] y el [[cristianismu]].]]
D'alcuerdu a lo señalao nel [[Catecismu]] católicu, el pecáu ye "una falta contra la razón, la verdá, la conciencia recta; ye faltar al amor verdadero para con Dios y para col próximu, por causa de un apegu perverso a ciertos bienes. Manca la naturaleza del home y sollerte contra la [[solidaridá (socioloxía)|solidaridá]] humana. Foi definíu como
[[Agustín d'Hipona]] define qu'hai pecáu «cuando la soberbia personal ama una parte del tou faciendo d'ella un falsu tou».<ref>{{cita llibru|autor=San Agustín |título=Confesiones |otros Llibru III, capítulu 8 |allugamientu=[[Florida (Buenos Aires)|Florida]], Arxentina |editorial=Ediciones Paulinas |isbn=950-09-0441-1 |páxina=56}}</ref> [[José María Cabodevilla]] señala al respeutu:
Llinia 48:
{{cita|¿Nun ye acasu cualesquier pecáu una disgregación? Pecáu ye, define san Agustín con muncha fondura, amar na parte una falsa unidá. Alzar la parte en tou, romper los llazos que lu caltienen amestada al tou. Por eso'l pecáu ye muerte, porque ye amputación. El pecador ruempe y ruémpese. A la dispersión sigue, como'l carru al güe, la destrucción. [...] Quiero amar. Nada tan natural nin tan necesariu. Quiero amar a mi solo, por que tou'l caudal del mio amor emplegar en mi provechu. Nada tan desatináu. Pos nun puedo en verdá amar sinón tal que soi; amar d'otra forma sería una ficción. Yo soi un home venceyáu a los demás homes y amestáu a Dios [...]<ref>{{cita llibru|autor=Cabodevilla, José María |título=Carta de la caridá |añu=1966|ubicación=Madrid |editorial=Biblioteca d'Autores Cristianos |páxina=170}}</ref>|José María Cabodevilla}}
El pecáu considérase "una ofiensa a Dios:
Sicasí ello, asumir que na Pasión, la misericordia de Cristu vence al pecáu. "Nella, ye onde esti manifiesta meyor la so violencia y la so multiplicidá: incredulidá, refugu y burlles per parte de los xefes y del pueblu, debilidá de Pilato y crueldá de los soldaos, traición de Judas tan dura a [[Xesús de Nazaret|Xesús]], negaciones de Pedro y abandonu de los discípulos. Sicasí, na hora mesma de les tiniebles y del príncipe d'esti mundu (''{{Biblia|Juan|14:30}}''), el sacrificiu de Cristu conviértese secretamente na fonte de la que va brotar perenal el perdón de los nuesos pecaos". <REF>Catecismu de la Ilesia católica, 1851.</REF>
| |||