Diferencies ente revisiones de «Marbodio de Rennes»

Marbodio nació cerca de [[Angers]], en n'[[Ducáu de d'Anjou|Anjou]], probablemente a mediaos de la década de 1030. Foi educáu en Angers y siquier parte de les sos primeres enseñances recibir del archidiácono y maestru de la llocalidá [[Rainaldus]] (fináu alredor [[1076]]), que de la mesma sería discípulu de [[Fulberto de Chartres]]. Dellos de los miembros de la familia de Marbodio formaben parte del séquitu del Conde [[Folco IV de d'Anjou]].<ref>M. Lurio, “A Proposed Genealogy of Marbode, Angevin Bishop of Rennes, 1096-1123,” ''Medieval Prosopography'' 26, forthcoming.</ref> Marbodio foi [[Canónigu (eclesiásticu)|canónigu]] del cabildru catedraliciu de [[Catedral de Angers|Saint-Maurice de Angers]] dende [[1068]]. Alredor de [[1076]] convertir nel archidiácono principal de Angers amás de maestru de la escuela catedralicia.

Foi escoyíu obispu de Rennes pol papa [[Urbanu II]] ([[1088]]-[[1099]]) mientres el [[Conciliu de Tours]] (16-23 de marzu de [[1096]]), cuando cuntaba con unos sesenta años. Anque l'Urbanu II foi un papa reformista que siguía la tradición de [[Gregorio VII]] ([[1073]]-[[1085]]), ye probable que la eleición de Marbodio como obispu tuviera una componente política importante.<ref>La so elevación foi contemporanea de l'alianza matrimonial de [[Ermengarda de d'Anjou]], fía del Conde Folco IV de d'Anjou, col Duque [[Alan Fergant]] de [[Condáu de Bretaña|Bretaña]], que'l so ducáu toma'l condáu y la diócesis de Rennes. Olivier Guillot, ''-y comte d'Anjou et son entourage au XIe siècle'' (Paris, 1972), I:257</ref> L'obispu Marbodio intentó dende'l principiu llevar a cabu reformes na so diócesis de Rennes, trabayando pa reponer les posesiones episcopales que fueren alienadas polos sos obispos predecesores, y tratando de tresferir ilesies que yeren alministraes por seglares a manos eclesiástiques. Foi críticu coles práutiques estremes de [[Robert de Arbrissel]] y el predicadores itinerantes que percorríen el noroeste de Francia na dómina, pero les sos cartes indiquen que foi tolerante, ya inclusive favorable, a los sos ideales relixosos.

Les obres en [[llatín]] de Marbodio fueron reconocíes en vida. [[Sigiberto de Gembloux]] emponderó l'estilu intelixente del versu de Marbodio, aprosimao ente [[1110]]-[[1125]].<ref>[[Richard William Southern|Southern, R. W.]], ''Scholastic Humanism and the Unification of Europe'', 1 (Cambridge, MA, 1995), p. 188; PL 160:584; Antonella Degl'Innocenti, ''L’OperaL'Opera agiografica de Marbodo di Rennes'' (Spoleto, 1990), pp. 78-80</ref> Escribió tantu en versu como en prosa, sobre temes sagraes y profanes: ente'l so obres conocen vides de santos, exemplos de figures retóriques (''[[De ornamentis verborum]]''), una obra de conseyos cristianos (''[[Liber decem capitulorum]]''),<ref> ed. Rosario Leotta, ''[[Marbodi Liber Decem Capitulorum: Introduzione, testo critico y commento]]'' (Rome, 1984)</ref> himnos, poesía llírica y satírica sobre diversos temes, incluyíos poemes n'honor de la so protectora, la duquesa Ermengarda de d'Anjou, y siquier seis epístoles en prosa. La obra más famosa de Marbodio foi ''[Liber de lapidibus]'', un compendiu en versu de la mitoloxía y les propiedaes de los minerales y les xemes, que pal sieglu XIV traduxérase al francés, el provenzal, l'italianu, l'irlandés y el danés, siendo'l primer obra de Marbodio que s'imprimió.<ref>edited by J. Cuspinian as ''Libellvs de lapidibvs preciosis'', Vienna, 1511</ref>

Puede atopase alderiques sobre les obres lliteraries de Marbodio nos llibros ''L’operaL'opera agiografica di Marbodo de Rennes'' (Spoleto, 1990) de Antonella Degl'Innocenti, y ''De ornamentis verborum; Liber decem capitulorum: retorica, mitologia y moralità di un vescovo poeta, secc. XI-XII'' de Rosario Leotta y Carmelo Crimi (Florencia, 1998).