Diferencies ente revisiones de «Cambéu climáticu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Iguo nomes de dómines xeolóxiques |
m Preferencies llingüístiques: -"acción" +"aición" |
||
Llinia 30:
La temperatura medio de la Tierra depende, en gran midida, del fluxu de [[radiación solar]] que recibe. Sicasí, por cuenta de que esi apurra d'[[Enerxía (física)|enerxía]] apenes varia nel tiempu, nun se considera que sía una contribución importante pa la variabilidá climática al curtiu plazu (Crowley y North, 1988). Esto asocede porque'l Sol ye una [[estrella]] de [[Clasificación estelar|tipu G]] en fase de [[secuencia principal]], resultando bien estable. El fluxu de radiación ye, amás, el motor de los [[Meteoroloxía|fenómenos atmosféricos]] yá que apurre la enerxía necesaria a l'atmósfera por que estos prodúzanse.
Sicasí, munchos astrofísicos consideren que la influencia del Sol sobre'l clima ta más rellacionada col llargor de cada ciclu, l'amplitú del mesmu, la cantidá de llurdios solares, la fondura de cada mínimu solar, y l'escurrimientu de dobles mínimos cortiles separaes per pocos años. Sería la variación nos campos magnéticos y la variabilidá nel [[vientu solar]] (y la so influencia sobre los rayos cósmicos que lleguen a la Tierra) que tienen una fuerte
Per otru llau, al llargu plazu les variaciones fáense apreciables una y bones el Sol aumenta la so [[lluminosidá]] a razón d'un 10 % cada 1000 millones d'años. Por cuenta de esti fenómenu, na Tierra primitiva que sofitó la nacencia de la [[vida]], fai 3800 millones d'años, el rellumu del Sol yera un 70 % del actual.
Les variaciones nel campu magnético cortil y, por tanto, nes emisiones de vientu solar, tamién son importantes, una y bones la
==== Variaciones orbitales ====
Llinia 100:
=== L'efeutu invernaderu nel pasáu ===
[[Ficheru:CO2-variations_hg.png|izquierda|miniaturadeimagen|Variaciones na concentración de dióxidu de carbonu.]]
L'atmósfera inflúi fundamentalmente nel clima; si nun esistiera, la temperatura na Tierra sería de –20 °C, pero l'atmósfera #portar de manera distinta según el [[Llonxitú d'onda|llargor d'onda]] de la radiación. El Sol, pola so alta temperatura,emite radiación a un máximu de 0,48 [[Micrómetru|micrómetros]] (llei de Wien) y l'atmósfera dexa pasar la radiación. La Tierra tien una temperatura enforma menor, y reemite la radiación absorbida a un llargor muncho más llargu, infrarroxa, d'unos 10 a 15 [[Micrómetru|micrómetros]], a la que l'atmósfera yá nun ye tresparente. El CO2, qu'en marzu de 2017 superó na atmósfera les 405 ppm, absuerbe dicha radiación.<ref>[http://www.esrl.noaa.gov/gmd/ccgg//trends/weekly.html Trends in Atmospheric Carbon Dioxide, Up-to-date weekly average CO2 at Mauna Loa]. Earth System Research Laboratory. Consultáu'l 21 de marzu de 2015</ref> Tamién lo fai, y en mayor midida, el [[Xau d'agua|vapor d'agua.]] La resultancia ye que l'atmósfera calezse y devuelve a la Tierra parte d'esa enerxía, polo que la temperatura superficial ye d'unos 15 °C, y falta enforma del valor d'equilibriu ensin atmósfera. A esti fenómenu llámase-y l'efeutu invernaderu y el CO2 y el H2O son los gases responsables d'ello. Gracies al efeuto invernaderu podemos vivir.{{VT|Equilibrio térmico de la Tierra}}La concentración nel pasáu de CO2 y otros importantes gases invernaderu, como'l [[metanu]], púdose midir a partir de les burbuyes atrapaes nel xelu y n'amueses de sedimentos marinos, observandose qu'hai fluctuado a lo llargo de les eres. Desconócense les causes esactes poles cualos produciríense estos amenorgamientos y aumentos, anque hai delles hipótesis n'estudiu. El balance ye complexu yá que, magar se conocen los fenómenos que prinden CO2 y los que lo emiten, la
Conócense bastantes casos nos qu'el CO2 xugó un papel importante na hestoria del clima. Por casu nel proterozoicu una baxada importante nos niveles de CO2 atmosféricu condució a los llamaos episodios Tierra bola de nieve. Asina mesmu aumentos importantes nel CO2 conducieron nel periodu de la estinción masiva del Pérmicu-Triásicu a un calentamientu escesivu de l'agua marino, lo que llevó a la emisión del metanu atrapáu nos depósitos d'hidratos de [[metanu]] que se topen nos fondos marinos; esti fenómenu aceleró'l procesu de calentamientu hasta la llende y condució a la Tierra a la peor estinción en masa que careció.{{VT|Efecto invernadero}}
Llinia 128:
Les aurores boreales o les australes causaes pola actividá solar sumen o son rares.
Hubo 6 mínimos solares similares al de Maunder dende'l mínimu exipciu del [[Sieglu XIV e.C.|1300]] a. C. hasta'l postreru que ye'l de Maunder. Pero la so apaición ye bien irregular, con ralos de solu 180 años, hasta 1100 años, ente mínimos. Por permediu los periodos d'escasa actividá solar duren unos 115 años y #repitir aproximao cada 600. Anguaño tamos nel Máximu Modernu qu'empezó en [[1780]] cuando vuelve remanecer el ciclu de 11 años. Un mínimu solar tien qu'asoceder como mui tarde nel [[Sieglu XXIX|2900]] y un nuevu periodu glaciar, que'l so ciclu ye d'unos cien mil #año, puede apaecer escontra l'añu 44 000, si les
== El cambéu climáticu actual ==
Llinia 148:
=== Agricultura ===
El cambéu climáticu y l'agricultura son procesos rellacionaos ente sigo, una y bones dambos tienen escala global. Proxéctase que'l calentamientu global va tener impactos significativos qu'afectaren a l'agricultura, la temperatura, dióxidu de carbonu, destemples, precipitación y l'
== Clima de planetes vecinos ==
Como se dixo, el dióxidu de carbonu cumple un papel regulador fundamental nel nuesu planeta. Sicasí, el CO2 nun puede conxugar #cualquier esviadura ya inclusive dacuando puede fomentar un efeutu invernaderu esbocáu por aciu un procesu de retroalimentación.
* [[Venus (planeta)|Venus]] tien una atmósfera que la so [[presión]] ye 94 vegaes la terrestre, y ta compuesta nun 97 % de CO2. La inesistencia d'agua torgó la
* En [[Marte (planeta)|Marte]] l'atmósfera tien una presión de solu seis [[Pascal (unidá)|hectopascales]] y anque ta compuesta nun 96 % de CO2, l'efeutu invernaderu ye escasu y nun puede torgar nin una oscilación diurna del orde de 55 °C na temperatura, nin les baxes temperatures superficiales qu'algamen mínimes de –86 °C en llatitúes medies. Pero paez ser que nel pasáu goció de meyores condiciones, llegando a correr l'agua pola so superficie como demuestren l'ensame de canales y valles d'erosión. Pero ello foi por cuenta de una mayor concentración de dióxidu de carbonu na so atmósfera. El gas provendría de les emanaciones de los grandes [[Volcán|volcanes]] marcianos que provocaríen un procesu de desgasificación asemeyáu al acaecíu nel nuesu planeta. La diferencia sustancial ye que'l [[diámetru]] de Marte mide la metá que'l terrestre. Esto quier dicir que'l calor interno yera enforma menor y esfrecióse fai yá enforma tiempu. Ensin actividá volcánica Marte taba condergáu y el CO2 foise escapando de l'atmósfera con facilidá, yá que amás tien menos gravedá que na Tierra, lo que facilita'l procesu. Tamién ye posible que dalgún procesu de tipu mineral absorbiera'l CO2 y al nun trate compensáu poles emanaciones volcániques provocara'l so amenorgamientu drásticu. De resultes el planeta esfrecióse progresivamente hasta conxelar el pocu CO2 nos actuales [[Marte (planeta)|casquetes polares]]:)
Llinia 183:
Comprobóse que los océanos del mundu absuerben aproximao un terciu de les medríes de CO2 atmosféricu (Siegenthaler y Sarmiento, 1993), lo que fai que constituyan el sumidoriu de carbonu más importante. El gas incorpórase bien como gas disuelto o bien nos restos de diminutes criatures marines que cayen al fondu pa convertise en cr[[Cambio climático#CITAREFDoreLukasSadlery otros2009|''et'']]<nowiki/>a o piedra caliar. La escala temporal de dambos procesos ye distintu, y tien el so orixe nel ciclu del carbonu. La incorporación de dichu gas al océanu plantega problemes ecolóxicos pola acidificación del mesmu ([[Cambio climático#CITAREFDoreLukasSadlery otros2009|Dore]] et al., 2009). Pero ¿cómo s'anicia esa acidificación?
L'orixe del mecanismu ye que l'agua de mar y l'aire tán en constante equilibriu tocantes a la concentración de CO2. El gas #incorporar a l'agua en forma de anión carbonatu, según la siguiente
La lliberación de dos [[Protón|protones]] (H+) ye la que provoca'l cambéu de pH na agua. Asina, una medría de dichu gas na atmósfera va portar un aumentu de la so concentración nel océanu (y una rebaxa del pH), ente que un descensu de la so concentración na atmósfera va provocar la lliberación del gas dende l'océanu (y un aumentu del pH). Ye un mecanismu de tampón que templa los cambeos na concentración de dióxidu de carbonu producíos por factores esternos, como pueda ser el vulcanismu, l'
A una escala bien de más lenta, el ion carbonatu disueltu nel océanu acaba bastiando, acomuñáu con un catión de [[calciu]], formando piedra caliar. Esta piedra caliar acaba incorporándose a la corteza terrestre, y al cabu del tiempu torna a l'atmósfera poles emisiones volcániques, en forma de CO2 una vegada más, dientro del ciclu xeoquímicu del carbonatu-silicatu. Otra posibilidá ye que remaneza a la superficie terrestre por procesos tectónicos.
| |||