Nel añu [[279 e.C.|279 e.C. ]], delles tribus d'aquellos galos (o celtes) dirixir dende más allá de los Alpes escontra [[Provenza]] y la [[península Itálica]]; un tercer grupu llegó hasta [[Antigua Grecia|Grecia]] y en [[Delfos]] amenaciaron con destruyir el [[Templu de Apolo (Delfos)|santuariu de Apolo]]. Pero aquel ataque foi un fracasu y non precisamente pola acciónaición del contingente humanu, sinón pola ayuda del dios [[Apolo]] qu'invocó a la Naturaleza, que se punxo de parte de los griegos, según cuenta'l [[historiografía griega|historiador]] y xeógrafu griegu del sieglu II, [[Pausanias (xeógrafu)|Pausanias]]. Al paecer hubo un gran terremotu, nube con rayos y truenos, nueches con xelaes y nevaes y desprendimientu de roques de los montes cercanos. [[Breno (sieglu III e.C.)|Breno]], el xefe de los gálates, resultó gravemente mancáu y adelantró la so muerte bebiendo “una gran cantidá de vinu puro”, según pallabres del historiador. Hai que tener en cuenta que nesta dómina'l vinu bebíase esleíu n'agua, d'ende que'l fechu llamara l'atención del escritor. Tamién describe la valentía y la bravura d'aquelles xentes.
