Diferencies ente revisiones de «Triunviratu»

Esti términu concretamente foi utilizáu per primer vegada pa describir les aliances ente [[Cayo Julio César]], [[Cneo Pompeyo Magno]] y [[Marcu Licinio GruesuCrasu]] ([[Primer Triunviratu (Antigua Roma)|Primer Triunviratu]]) y ente [[Marco Antonio]], [[Marco Emilio Lépido (sieglu I e.C.)|Marco Emilio Lépido]] y [[Augustu|César Octaviano]] ([[Segundu Triunviratu (Antigua Roma)|Segundu Triunviratu]]).

Denominóse «Primer Triunviratu» a aquel que durara ente los años [[60 e.C.]] hasta'l [[53 e.C.]] y tuviera conformáu poles aliances ente los trés líderes romanos de la dómina, siendo éstos [[Marcu Licinio GruesuCrasu|Licinio GruesuCrasu]], [[Julio César]] y [[Cneo Pompeyo Magno|Pompeyo Magno]].

Cneo Pompeyo taba enemistado cola nobleza tradicional, magar la so popularidá ganada nel [[campu de batalla]], Marcu Licinio GruesuCrasu yera poderosu pola so inmensa riqueza y Cayo Julio César tenía l'habilidá del auténticu políticu. GruesuCrasu pereció na guerra contra los [[partos]], César resolvió brillantemente la conquista de les [[Galias]] (58-51 a. C.). Pompeyo rompió con César y reconcilióse cola nobleza, envidiosu de la gloria militar ayena. Arriendes d'ello, el triunviratu debilitóse bien llueu.

Tres les esitoses campañes de [[Pompeyo]] contra los esclavos [[Tercer guerra servil|remontaos]] de [[Espartaco]] y sobremanera la llimpieza de los pirates qu'operaben nel mediterraneu (ganóse'l llamatu de Magno), este decidió gobernar de forma indirecta (a diferencia de la so mentor [[Lucio Cornelio Sila]]). Pa ello cuntaba col sofitu del senáu (pos tuviera del llau de Sila), pero precisaba tener al so favor a los [[equites]], o clase de los comerciantes, que controlaben les finances en Roma, pa ello alióse col más prominente d'ellos, Marcu Licinio GruesuCrasu. Dambos personaxes topetaben en personalidá y calter. [[Julio César]], naquella dómina n'ascensu de la so carrera política, precisaba llibertá d'aición pa entamar dalguna campaña militar onde encimentar la so sonadía (cuidao que les victories militares yeren vistes como una fonte de fama y botín), que dexaben asitiase políticamente de cara a'l eleutores r instancies de César, quien cerró una alianza matrimonial con Pompeyo (ésti casóse con Julia, la fía d'aquél) y otra económica con GruesuCrasu (quien-y financió la llegada al consuláu en 59 a. C.), alcordaron una alianza política ente los trés. Anque ésti tipu d'aliances nun yeren rares na vida política de finales de la República, la riqueza, popularidá y esperiencia militar combinada de los trés, dexáron-yos atropar (pa sigo y los sos aliaos) les principales maxistratures romanes.

César, depués del so consuláu, pudo dedicase con tranquilidá a les campañes de les Galias (58 a. C. - 51 a. C.). Los sos enormes ésitos, magnificados por una escelente propaganda, espertaron la envidia de GruesuCrasu (quien se vía a sí mesmu injustamente clisáu pola fama militar de los sos aliaos) y xeneraron la rocea de Pompeyo.

Pa cuelmu, nel añu 54 a. C. finaba Julia (fía de César y esposa de Pompeyo). Un añu dempués, GruesuCrasu empecipia una campaña pa la conquista del [[Imperiu parto]], pero ye derrotáu y muertu na [[Batalla de Carras]]. Ensin el llazu familiar que suponía'l matrimoniu de Julia y ensin la mediación d'un tercer aliáu, Pompeyo y César fuéronse alloñando cada vez más; ésti distanciamientu foi aprovecháu pola facción de los optimates, quien atraxeron a Cneo Pompeyo al so bandu al desencadenase la guerra civil.