Diferencies ente revisiones de «Comarca»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques |
m Preferencies llingüístiques: -"directu" +"direutu" |
||
Llinia 35:
Paez, pos, que'l sentíu de la pallabra contorna pasó de ser un términu referíu al ámbitu fronterizu, o cuandoquier a una área de llende, a aplicase pa referise a la área qu'arrodia un llugar, calteniendo'l sentíu d'espaciu colindante, al referilo a esi puntu significáu qu'entá se caltien- y, finalmente, pa referise a un ámbitu espacial d'escala entemedia ente l'ámbitu local y el rexonal. Esta evolución, que debió producise dende'l [[Sieglu XVI|XVI]] d'equí p'arriba, acelerar dende fines del [[Sieglu XVIII|XVIII]] y precísase a lo llargo del [[Sieglu XIX|XIX]], cuando la [[Xeografía]] convertir nun preséu necesariu pa modernizar la nación española y redáctense diccionarios ([[Pascual Madoz Ibáñez|Madoz]]) y llibros de testu nos que ye necesariu describir los ámbitos rexonales y les árees destacaes que nellos hai.
Llegaos al [[sieglu XX]], y nesti contestu xeográficu, el dilema de si l'ámbitu d'una [[rexón]] ye una suma de contornes o bien la contorna ye un espaciu estremáu ente otros que nun lo son, vieno resolvese a favor de la última hipótesis, considerando la contorna como una área de traces singulares y destacada nun ámbitu onde pue haber otres árees que nun s'individualicen. Como les traces que singularizan les contornes correspuenden sobremanera a la hestoria y al mediu físicu, hai [[xeógrafu|xeógrafos]] que consideren que la contorna ye un fechu del pasáu, al mesmu títulu que les llamaes rexones históriques, de manera qu'anguaño escarecen de funcionalidad y, ello ye que munches perdieron inclusive l'elementu que-yos daba sentíu o s'integraron n'otros ámbitos, de la que surden otres formes de diferenciación del territoriu, bien sían debíes a razones económiques o urbanes, polo que güei nun procedería falar de contornes, sinón d'otru tipu d'espacios o unidaes espaciales. Nesti sentíu decántense dellos estudios rexonales y manuales qu'o bien estremen los espacios singulares en contornes tradicionales y contornes evolucionaes o bien falen
N'España, nel postreru cuartu del sieglu XX, l'apaición de disfuncionalidades na estructura territorial formada por rexones históriques, provincies, partíos xudiciales y conceyos plantegada nel XIX, y la nacencia de les Comunidaes Autónomes, que primeramente busquen establecer formes d'organización territorial propia, fai resurdir la idea de contorna, agora con un sentíu más técnicu, como una entidá territorial qu'arrexunta dellos conceyos y articúlase sobre una cabecera de contorna, de manera que la [[Comunidá Autónoma]] pueda descomponese nuna serie de contornes. Asina, acomuñáu a esti nuevu sentíu de la contorna, poner en circulación el verbu ''comarcalizar'' y la resultancia d'aplicalo que ye la ''comarcalización''. Tampoco esta idea de contorna consiguió imponese de forma xeneral. Al pie de estes interpretaciones sobrevive la idea definida nel Diccionariu de [[1780]], la contorna entendida como'l territoriu articuláu alredor d'una población que vien ser la so capital o centru de servicios, idea que dio llugar a toa una llinia de trabayos sobre los centros de mercáu como xeneradores de contornes.
| |||