Diferencies ente revisiones de «Jan van Eyck»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques |
m Preferencies llingüístiques: -"directu" +"direutu" |
||
Llinia 72:
== Estilu ==
Anque los hermanos van Eyck inauguren realmente la renacencia nórdica, haber de tener en cuenta como antecedentes que-yos influyeron a los miniaturistes [[Hermanos Limbourg|Gebroeders van Limburg]], al escultor [[Claus Sluter]], y, entá más
Jan van Eyck ye tan importante pa la pintura al norte de los [[Alpes]] como [[Masaccio]] pal [[Pintura renacentista d'Italia|arte italiano]]. Hai un error común, que se remonta al [[sieglu XVI]], les ''[[Le vite de' più eccellenti pittori, scultori y architettori|Vite]]'' del artista y biógrafu [[Toscana|toscanu]] [[Giorgio Vasari]], que Jan van Eyck inventó la [[pintura al oliu]]. Sicasí, l'oliu como técnica pa pintar talles de madera y otros oxetos ye bien anterior, y [[Teófilu Presbíteru|Teófilu]] (¿[[Roger de Helmarshausen]]?) da clares instrucciones pa pintura basada nel oliu nel so tratáu ''Diversarum Artium schedula sive de diversis artibus'' (1125). Tamién documenta l'espardimientu d'esta técnica en [[Flandes]] dende'l [[sieglu XIV]] el llamáu ''[[Manuscritu d'Estrasburgu]]''. Pero sí ye verdá que los hermanos Van Eyck tuvieron ente los primeros pintores flamencos que lo usaron para [[Tabla (pintura)|pintures sobre tabla]] bien detallaes. Fueron ellos quien llograron nuevos y destacaos efectos al traviés del usu de [[veladuras]], la técnica de pintar con capes de pintura húmeda sobre capes previes de pintura inda húmeda y otres técniques.<ref>Gombrich, Y.H., ''The Story of Art'', pp 236-9. Phaidon, 1995. ISBN 0-7148-3355-X</ref> Jan van Eyck aumentó la proporción d'aceite tresparente nel amiestu, lo que-y dexaba superponer delles veladuras, de manera que llograba mayor lluminosidá y colores intensos. El aglutinante utilizáu por Van Eyck tenía como base aceite secante y d'otru elementu que volvía'l aglutinante consistente, lo que yera una de les dificultaes atopaes polos usuarios de la pintura al oliu posteriores. Llevó la técnica de la pintura al oliu y el realismu de los detalles (destacadamente la representación de les materies) nun cume nunca algamáu primero que él, la técnica flamenca dexando tamién la claridá d'éstos. Estes capes d'oliu aplicábense sobre un [[soporte pictóricu|soporte]] que consta d'una tabla de madera (xeneralmente d'[[Fagus sylvatica|haya]]) pulida y pintada de blancu, colo que se llogra una reflexón de la lluz col consecuente rellumu de la pintura y una suxestión de fondura. Van Eyck atrever con estos métodos a intentar lo que depués se llamaría ''trompe d'œil'' o [[trampantojo]]. Pola temprana maestría de Van Eyck na técnica al oliu, conózse-y tradicionalmente como'l padre de la pintura al oliu».
Llinia 93:
Na so fonte temprana más sustancial sobre él, una biografía del añu 1454 realizada pol humanista [[Xénova|xenovés]] [[Bartolomeo Facio]] (''De viris illustribus''), Jan van Eyck foi llamáu «el pintor piqueru» de la so dómina. Facio asitiar ente los meyores artistes de principios del sieglu XV, xuntu con [[Rogier van der Weyden]], [[Gentile da Fabriano]], y [[Pisanello]]. Ye particularmente interesante que Facio amuese tantu entusiasmu polos pintores flamencos como polos italianos. Esti testu tamién refundia lluz sobre aspeutos de la producción de Jan van Eyck que güei se perdió, citando una escena de bañu según un mapa del mundu que Van Eyck pintó pa Felipe'l Bonu. Facio tamién documentó a Van Eyck como un home ilustráu, y que taba tratáu nos clásicos, particularmente nos escritos de [[Pliniu'l Vieyu]] sobre pintura. Esto sofitar los documentos d'una inscripción del ''[[Arte d'amar]]'' de [[Ovidiu]] que taba nel marcu orixinal, güei perdíu, del ''[[Matrimoniu Arnolfini]]'', y poles munches inscripciones en [[llatín]] sobre les sos pintures, usando l'alfabetu romanu, entós acutáu a homes cultos; tamién escribe frases n'otros idiomes, como'l [[Idioma griegu|griegu]] o'l [[Idioma neerlandés|neerlandés]]. Jan van Eyck posiblemente tuvo dalguna conocencia de llatín por cuenta de les sos munches misiones nel estranxeru por encargu del duque.
La estelante habilidá técnica de Van Eyck y la precisión nos detalles, reproducíos curioso, fueron bien almiraes polos sos contemporaneos. La obra de Van Eyck foi abondosamente copiada polos pintores y los iluminadores. Los sos compatriotes inda lu siguíen considerando'l rei de los pintores nel [[sieglu XVI]]. D'esta miente exerció enorme influencia nel arte flamenco y européu polo xeneral. Considérase como'l so principal discípulu a [[Petrus Cristus]], anque nun se sabe si formó o nun parte del so taller. Ente los sos
La so sonadía internacional, per otru llau, certificar na historiografía italiana del sieglu XV, onde s'atopa información sobre Van Eyck, rellatada, ente otros, por [[Ciriaco d'Ancona]], Facio, [[Filarete]] y [[Giovanni Santi]].
Llinia 190:
* Baets, J. de (1961). ''De gewijde teksten van het "Lam Gods"'' (en Kon. Vlaamse Acad. voor taal- en letterkunde. Verslagen en mededelingen), pp. 531-611.
* Brand Philip, Lotte (1971). ''The Gent Altarpiece and the Art of Jan Van Eyck''. Princeton.
* Coremans, Paul y collaboradores (1953). ''L'Agneau mystique au laboratoire. Exame et traitement sous la
* Dhanens, Elisabeth (1973). ''Van Eyck: The Ghent Altarpiece''. Nueva York: Viking Press.
* Perre, Harold van de (1996). ''Van Eyck: el Corderu místicu: el misteriu de la guapura''. Madrid: Electa.
| |||