Diferencies ente revisiones de «Persona»
Contenido eliminado Contenido añadido
m correiciones |
m Preferencies llingüístiques: -"característica" +"carauterística" |
||
Llinia 4:
El términu '''persona''' provien del [[llatín]] ''persōna'', y ésti probablemente del [[idioma etruscu|etruscu]] ''phersu'' (‘mázcara del actor’, ‘[[personaxe]]’), que —según el ''[[Diccionariu de la llingua española]]''— procede del [[idioma griegu|griegu]] πρóσωπον [''prósôpon''].<ref>[http://lema.rae.es/drae/?val=Persona ''DRAE'' (artículu enmendado pa la meyora de la ventiava tercer edición).] Consultáu'l 23 de setiembre de 1997.</ref> El conceutu de '''persona''' ye un conceutu principalmente filosóficu, qu'espresa la ''singularidá'' de cada individuu de la especie [[Homo sapiens|humana]] en contraposición al conceutu filosóficu de naturaleza humana» qu'espresa lo supuestamente común qu'hai nellos. Sicasí, n'Ética y en Derechu non solo esisten persones de la especie humana.<ref>[http://proyectogransimio.org/noticies/noticies-destacaes/en-una-decision-xudicial-inedita-la mona-cecilia-sera-treslladada-de-mendoza-a-brasil.]</ref>
El significáu actual de '''persona''' tien el so orixe nes [[Cristología|controversies cristolóxiques]] de los sieglos IV y V. Nel intre del bancia ente les distintes escueles teolóxiques, desenvolviéronse conceutos hasta entós non conocíos. Trátase de disponer de ferramientes de pensamientu filosóficu, sobre les que caltener un alderique intelectual honestu y rigorosu alrodiu de los dogmes referíos al [[Logos|Λóγος]] (''Logos'': «[[Pallabra]]»), y que dexaren esclariar les sos diferencies o semeyances con [[Dios|Dios Padre]]. Pa ello la filosofía tomó emprestáu del teatru griegu'l términu πρόσωπον [''prósôpon''], y convertir nun términu filosóficu, definiendo al Λóγος (Logos) como '''Persona''' divina. Por afinidá, el conceutu foi darréu aplicáu al [[Espíritu Santu]], a los [[
== Conceutu ==
Llinia 16:
Na modernidá tien llugar un entorno psicolóxicu na concepción de persona. El primer pasu dase de resultes del [[nominalismu]] pero reparar yá con claridá en [[René Descartes|Descartes]] que nun fala de persona sinón de «yo». Na mesma llinia, para [[John Locke|Locke]] persona yá nun ye un conceutu metafísicu pos nun indica un ser o manera de ser, sinón un estáu nel que s'atopa dacuando un ser. Pela so parte, [[Immanuel Kant|Kant]] denomina a la persona como aquel ser que ye un fin en sí mesmu. Magar en Kant volver a un conceutu ontolóxicu, nun se trata d'un ser abiertu a la trescendencia, sinón autónomu.
Pela so parte, [[el]] [[esistencialismu]] vuelve poner atención na relevancia d'esti conceutu. Para [[Søren Kierkegaard|Kierkegaard]], la persona nun ye [[Solipsismo|solipsista]] /* Contestu filosóficu */
Nel sieglu XX diversos pensadores —dalgunos d'inspiración cristiana y en concretu [[tomismu|tomista]]— centraron la so atención na noción de persona dando llugar al llamáu [[personalismu]] ente los que destaquen: [[Gabriel Marcel|G. Marcel]], [[Martin Buber|M. Buber]], [[Max Scheler|M. Scheler]], [[Jacques Maritain|J. Maritain]], [[Emmanuel Mounier|Y. Mounier]], [[Dietrich von Hildebrand|Von Hildebrand]], [[Romanu Guardini|R. Guardini]], [[Xuan Pablo II|K. Wojtyla]], [[Emmanuel Lévinas|Y. Lévinas]], etc. [[Leonardo Polu]] suxurió una interesante noción de persona como “calter de ''amás''” a partir d'una ampliación de los trascendentales del ser escontra lo qu'él llama ''Antropoloxía Trascendental'' proponiendo la llibertá y la co-esistencia como trascendentales personales distintos de los metafísicos.
Llinia 26:
=== Contestu fisiolóxicu ===
Si atenemos a la [[fisioloxía]], puede identificase a la ''persona'' como un ser o individuu de la especie humana; como un home o muyer dotáu/a d'un conxuntu de
=== Contestu psicolóxicu ===
| |||