Diferencies ente revisiones de «Pianu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques: -"directu" +"direutu" |
m Preferencies llingüístiques: -"característica" +"carauterística" |
||
Llinia 11:
Na [[música occidental]], el pianu puede utilizase pa la interpretación [[solo (música)|solista]], pa la [[música de cámara]], pal [[Música d'acompañamientu|acompañamientu]], p'ayudar a [[compositor|componer]] y p'ensayar. Les primeres composiciones específiques pa esti preséu surdieron alredor del añu [[1732]]; ente elles destaquen les 12 [[sonata|sonates]] pa pianu de [[Lodovico Giustini]] titulaes ''Sonate da cimbalo di pianu y forte detto volgarmente di martelletti''. De magar, munchos fueron los Orixe del términu ==
La pallabra pianu» deriva del nome orixinal n'[[idioma italianu|italianu]] del preséu, ''pianoforte'' (''pianu'': «nidiu» y ''forte'': «fuerte»), asignáu pol so primer constructor, [[Bartolomeo Cristofori]]: ''clavicémbalo col pianu y forte'' (lliteralmente «[[clavecín]] con [soníu] nidiu y fuerte»). Esto refierse a la capacidá del pianu pa producir soníos con distintos [[intensidá (música)|intensidaes]], dependiendo del pesu que se-y aplica a les tecles. Esta
== Estructura ==
Llinia 164:
De manera xeneral pueden estremase ente cuatro tipos distintos dependiendo del so tamañu:
* Pianu vertical [[espineta]]: el más pequeñu na so categoría con un soníu
* Pianu vertical consola: son pianos de máquina direuta, esto ye, el mecanismu ta al mesmu nivel del tecláu. De 98 a 109 cm d'altor.
* Pianu vertical d'estudiu: son pianos de máquina direuta, col mecanismu un pocu más eleváu del nivel del tecláu. Esta
* Pianu vertical antiguu: son pianos con una gran capacidá [[acústica]], de máquina direuta entá más alzada que'l pianu d'estudiu. La so midida d'altor ye bien variable dependiendo del fabricante pero suel tener más de 140 cm d'altor.<ref name="pianomundo" />
Llinia 216:
Dende la dómina de [[Pitágoras]] hasta'l [[sieglu XVII]], los músicos afinaben los sos preseos ayudar cola [[serie harmónica (música)|serie harmónica]]. Esto faía que namái se pudiera tocar na [[tonalidá]] básica que s'utilizara p'afinar el preséu (probablemente nun había una tonalidá fixa, yá que nun s'utilizaben [[diapasón|diapasones]] pa unificar la afinación).
Nel [[sieglu XVIII]] los fabricantes de [[clavecín|clavecines]] aplicaron una manera d'afinar los teclaos, similar a la desenvuelta por [[Bartolomé Ramos de Pareya]] p'afinar preseos con [[traste]]s, que dexaba tocar obres modulando a cualquier tonalidá ensin tener que reaxustar la afinación. Llamar «bon temperamentu». Aprovechando esta nueva
Dende principios del [[sieglu XX]] los pianos, como tolos preseos de afinación variable, afinar col [[temperamentu igual]]. L'afinador sabe cuánta «desafinación» (cuánto [[batimiento]] o golpeteo rítmicu xeneráu pola falta de [[unísonu]]) tien qu'amesta-y a cada tonu por que'l pianu quede afináu con temperamentu igual.
| |||