Diferencies ente revisiones de «Arte de la Edá Moderna»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Correición de topónimos (cartafueyu países): -"Tokio" +"Tokiu" |
m Correición de topónimos (cartafueyu países): -"Teherán" +"Teḥrán" |
||
Llinia 1:
[[Archivu:Piranesi-16005.jpg|thumb|350px|''Vista n'altor de la [[Plaza de San Pedro]]'', de [[Piranesi]] (1748), [[arquiteutu visionariu]] que nesti grabáu destaca la [[columnata]] de [[Bernini]] (1656-1667), autor tamién del diseñu de la plaza y del [[Baldaquino de San Pedro|baldaquino interior]], toos ellos elementos [[barrocu|barrocos]]. La fachada de [[Carlo Maderno]] (1626) da pasu a un brazu mayor, allongamientu del mesmu arquiteutu, qu'alterió la [[planta centralizada]] concebida pa la [[Basílica de San Pedro]] polos anteriores maestros del [[Alto Renacimientu]] dende 1506: [[Donato d'Angelo Bramante|Bramante]], [[Rafael Sanzio|Rafael]], [[Antonio da Sangallo el Mozu|Sangallo]] y [[Miguel Ángel]], que la so solución pa la cúpula afitó hasta güei el perfil del horizonte de Roma. Les [[Estancies Vaticanes]] (colos frescos de Rafael, 1508-1524) y la [[Capiya Sixtina]] (colos de los pintores del [[Quattrocento]], 1481-1482, y los de los dos dómines de Miguel Ángel, 1508-1512 y 1535-1541) pertenecen al mesmu conxuntu; una concentración inigualable d'hestoria del arte de la Edá Moderna, lo mesmo que de los fechos y procesos históricos que lo fixeron surdir y evolucionar. A pesar d'esta induldable centralidad, l'arte de la Edá Moderna foi muncho más que [[arte relixoso]]; tuvo, inclusive n'Italia, munchos centros amás del romanu ([[Florencia]], [[Venecia]], [[Nápoles]]); y tuvo, n'otros países d'Europa Occidental, munches otres escueles nacionales ([[Estáu borgoñón|Flandes]], [[Alemaña]], [[Francia]], [[Inglaterra]], [[España]]), caúna coles sos propies escueles locales.]]
[[Archivu:La cité interdite 0244.JPG|thumb|350px|L'inmensu complexu de la [[Ciudá Prohibida]] de Beixín, see del gobiernu imperial chinu mientres les dinastíes [[Ming]] y [[Qing]], un [[Ciudá Prohibida|espaciu palaciegu]] qu'aventaya en dimensiones y luxu al [[Palaciu de Versalles]], al [[Monasteriu d'El Escorial]] o al [[Palaciu Imperial de Hofburg|Hofburg de Viena]]. Amás de vehículu d'espresión artística, similares funciones sociu-polítiques cumplieron el [[Kremlin de Moscú]], el [[Palaciu de Topkapi]] de [[Istambul]], el [[Palaciu de Golestán]] de [[
'''Arte de la Edá Moderna''' ye'l periodu o subdivisión temporal de la [[hestoria del arte]] que correspuende a la [[Edá Moderna]]. Nun s'hai de confundir col conceutu de [[arte moderno]], que nun ye cronolóxicu sinón estéticu, y que correspuende a determinaes manifestaciones del [[arte contemporáneo]].
Llinia 445:
{{AP|Arte persa}}
Mientres el sieglu XVII llevantaron les grandes mezquites [[safávida]]s de [[Jorasán]], [[Isfahán]] y [[Tabriz]]; y l'espaciu de la [[plaza de Naghsh-i Jahan]] de Isfahán, unu de los finxos urbanísticos más espectaculares de les ciudaes islámiques. L'usu de la [[cerámica vidrada]] da a les superficies les sos carauterístiques de testura y cromatismu. Enantes llevantárase en [[
Les miniatures perses resalvaron la [[aniconismo nel islam|prohibición islámica de representar figures humanes]] en razón de la particular interpretación d'esi preceptu nel [[chiismu]],<ref>Jack Goody: ''Representations and contradictions: ambivalence towards images, theatre, fiction, relics and sexuality''. Londres: Blackwell Publishers, 1997. ISBN 0-631-20526-8.<br />Oleg Grabar: ''Postscriptum, the formation of islamic art''. Yale University, 1987. ISBN 0-300-03969-7.<br />Terry Allen: «Aniconism and figural representation in islamic art» en ''Five essays on islamic art'', Occidental (CA): Solipsist, 1988, ISBN 0-944940-00-5.<br />Gilbert Beaugé y Jean-François Clément: ''L'image dans le monde arabe''. París: CNRS Éditions, 1995. ISBN 2-271-05305-6.<br />Rudi Paret: ''Das islamische Bilderverbot und die Schia''. Erwin Gräf (ed.), Leiden: Festschrift Werner Caskel, 1968.<br />Fuentes citaes en [[:en:Aniconism in Islam]] de la Wikipedia n'inglés.</ref> y desenvolvieron un estilu particularmente refináu que se compartió, al traviés de los estrechos contactos col [[Asia Central]], col arte de la India. Caracterizar pol tratamientu esquisitu de los marxes y l'usu convencional d'elementos d'interpretación poéticu-mística, como'l vinu (otra prohibición islámica) y los xardinos, que remembren el Paraísu.
Llinia 454:
Ficheru:Farsh tabriz.JPG|Alfombra tradicional de [[Tabriz]], de llana y seda
Ficheru:Khalvat Karimkhani Golestan2.jpg|''Khalvat-y-karimkhani'' nel [[Palaciu de Golestán]]
Ficheru:Behzad advice ascetic.jpg|''Conseyu del asceta Moraqqa'-y Golshan'', calteníu nel Palaciu de Golestán,
Ficheru:Shah Abbas and Wine Boy.jpg|''[[Abás el Grande]] con un paxe que-y ufierta vinu'', de [[Muhammad Qasim]] (1627)<ref>El testu que lu acompaña diz: «Oxalá la vida te conceda tou lo que los tos llabios deseyen de los tos amantes, del ríu y de la copa». H. Nahavandi, y Y. Bomati: ''Shah Abbas, empereur de Perse (1587-1629)'', pág. 162. París: Perrin, 1998.</ref>
Ficheru:Naghshe Jahan Square Isfahan modified.jpg|[[Plaza de Naghsh-i Jahan]] de Isfahán
| |||