Diferencies ente revisiones de «Angelo Poliziano»

Perdió al so padre nuna ''vendetta'' y a los diez años coló a [[Florencia]] a educase; [[neña maravía]], d'estelante sensibilidá, nel círculu [[Médici|mediceo]] aprendió [[llatín]] y [[idioma griegu|griegu]] con notables [[filólogu|filólogos]]; a los dieciséis años podía escribir versos en griegu y a los dieciocho tradució los llibros II, III, IV y V de la ''[[Ilíada]]'' en n'[[hexámetru|hexámetros]] llatinos, dexando tras los intentos previos de [[Leonardo Bruni]] y [[Lorenzo Abargana]]. Eso atraxo l'atención de [[Lorenzo de Médicis]], que-y fixo secretariu priváu so en [[1473]]. Tradució amás al llatín el ''Enchiridion'' de [[Epicteto]], el ''[[Cármides]]'' de [[Platón]] y delles ''Hestories'' de [[Heródoto]]. Foi'l primer filólogu occidental que pudo andar a la tema colos inmigrantes griegos na conocencia del griegu clásicu; tamién foi'l primeru qu'introdució enmiendes a testos griegos clásicos. A partir de [[1480]], empezó a dar clases de lliteratura griega y llatina. Dalgunos de los qu'asistieron a les sos clases fueron [[Miguel Ángel Buonarroti]], l'eruditu alemán [[Johannes Reuchlin]], y los humanistes ingleses Thomas Linacre y William Grocyn. Tenía, al paecer, un encantu irresistible. Foi tutor de los fíos de [[Lorenzo'l Magníficu]], que foi amigu so y el so protector. Poco dempués de la so muerte, finó'l mesmu, en plena invasión francesa de la [[Toscana]].

Refugó la ''imitatio'' [[Cicerón|ciceroniana]] que proponíen los filólogos [[Gasparino da Barzizza]] y [[Guarino de Verona]], ya inclinóse pola ''imitatio'' ecléctica. Nun dexó nenguna edición completa na so curtia vida: lo que se tien güei d'él son, per un sitiu, les innumberables acotaciones de los sos llibros, y, por otru, los estractos de los sos ''Zibaldoni autografi'' (Mezcolanzas autógrafas) y el so ''Miscellanorum centuria prima'' (1480) y el so ''Miscellanea'' impresa en 1489, con interesantes notes lexicográfiques y de crítica testual. Compunxo [[epigrama|epigrames]] en griegu, poemes en llatín como prólogu a les sos lleccioneslleiciones sobre autores (''Sylva in scabiem'', 1475), y dellos poemes n'italianu, ente los cualos destaca'l drama ''Orfeo'' y les 171 octaves que queden de les sos ''Stanze'' (Estancies), de 1494, compuestes pa celebrar los amores de [[Giuliano de Médicis]] y [[Simonetta Cattaneo]]. Foi unu de los primeres en faer compulses completes de códices y esbozó un sistema de sigles pa los manuscritos.

* (en francés) [[Jean-Marc Mandosio]], « Un enseignement novateur. -yos cours d'Ange Politien à l'université de Florence (1480-1494) », ''Histoire de l'éducation'', 120, 2008, p. 33-52 [http://lire%20en%20ligne http://histoire-education.revues.org/index1830.html].