Diferencies ente revisiones de «Eleiciones xenerales d'Italia de 1948»

Bien influyíos pol empiezu de la [[Guerra Fría]] ente la [[Xunión Soviética]] y los [[Estaos Xuníos]], los comicios tuvieron marcaos pola durez y l'incertidume, daes les ideoloxíes totalmente contraries de los dos fuercies favorites: la [[Democracia Cristiana (Italia)|Democracia Cristiana]] (DC) y el [[Frente Democráticu Popular (Italia)|Frente Democráticu Popular]] (FDP), esti últimu frutu de la coalición ente'l [[Partíu Socialista d'Italia|Partíu Socialista]] y el [[Partíu Comunista Italianu|Partíu Comunista]]. Tres el [[golpe de Praga]] qu'upó al poder en [[Checoslovaquia]] a los comunistes en febreru de 1948, Estaos Xuníos tarrecía qu'una coalición d'esquierdesizquierdes ganara les eleiciones n'Italia y qu'asina el país pasara a la esfera d'influencia de la URSS, polo que tuvo una decidida intervención na campaña eleutoral previa a les eleiciones.

Les eleiciones fueron ganaes por un cómodu y ampliu marxe pola Democracia Cristiana, que ganó a la coalición d'esquierdesizquierdes del Frente Democráticu Popular. A gran distancia, de terceres, asitiós'[[Unidá Socialista (Italia)|Unidá Socialista]], liderada por Ivan Matteo Lombardu. La Democracia Cristiana pasó a formar gobiernu ensin cuntar colos comunistes, que tuvieren nel gobiernu dende xunu de 1944, cuando se formó'l primer gobiernu de transición, entá en plena [[Segunda Guerra Mundial|guerra]], hasta mayu de 1947; [[Alcide De Gasperi]] (DC) revalidó'l so cargu de primer ministru del país.

La Democracia cristiana ganó les eleiciones per ampliu marxe, con más d'un 48% de los votos, ente que'l FDP llograría un 31%. Les práutiques de la CIA d'influyir na política italiana repitir en toles eleiciones nel país mientres a lo menos los siguientes 24 años, hasta les [[Eleiciones xenerales d'Italia de 1972|xenerales de 1972]].<ref name=FWCIA/> Una coalición d'esquierdesizquierdes nun ganaría unes eleiciones xenerales hasta 48 años dempués, en 1996. Magar esto debió al tradicional conservadorismu de la sociedá italiana, bien importante foi la Guerra Fría y la ''vixilancia'' d'Estaos Xuníos, convencíu de que la presencia de la OTAN nel país mediterraneu yera vital y aseguraría el ''[[statu quo]]'' n'Occidente surdíu de los [[Conferencia de Yalta|alcuerdos de Yalta]].<ref>{{cita publicación|apellido1=Ganser|nome1=Daniele|títulu=N.A.T.O. Gladio, and the strategy of tension|fecha=2005|volume=NATO's Secret Armies. Operation Gladio and Terrorism in Western Europe|url=http://www.threemonkeysonline.com/n-a-t-o-gladio-and-the-strategy-of-tension/|fechaacceso=2 de febreru de 2016}}</ref>