Diferencies ente revisiones de «Acentu circunflexu»

El signu, introducíu pola Real Academia nel sieglu XVIII, señalaba que ''ch'' y ''x'' pronunciábense [k] y [ks] respeutivamente na vocal siguiente, yá que tales pallabres yeren préstamos del llatín o del griegu. Exemplos: ''châracteres'', ''exâcto''. Sicasí, si l'usu d'esti acentu contradicía l'usu del acentu agudu, dábase-y prioridá al segundu: ''chímica'' (y non ''chîmica''). Tamién, si una pallabra terminaba en ''x'', nun se marcaba la so pronunciación [x] en nenguna vocal cercana al nun ser siguida de vocal: ''relox'' (güei: ''reló''). Nos primeros testos, el circunflexu podía alternar col grave n'usos similares (â, cargarâ, despachô) o utilizase en voces como fê o vêr pa indicar la presencia orixinal d'un doble vocal (fee, veer; güei: fe, ver). Tamién podía apaecer en pallabres como ''baxîos'', ''traîa'', ''tenîa'', ''oîa'' (nestes postreres, indicaba un hiatu o rotura del diptongu), recordando'l so emplegu en griegu con pallabres con estes mesmes terminaciones. L'acentu agudu usábase raramente y casicuasi siempres en posición interior de pallabra. Sicasí los enclinos descritos, hai que señalar que, nesa primer dómina, l'usu de los distintos tipos d'acentu yera, polo xeneral, irregular ya inconsistente inclusive dientro d'una mesma obra.