Diferencies ente revisiones de «Estaos Pontificios»

Los aires revolucionarios que soplaben con fuercia por toa Italia derivaron en corrientes impulsoras de la unidá nacional. El rei sardu-piamontés [[Carlos Alberto de Saboya|Carlos Alberto]] asumió les iniciatives en pro de tal unidá y declaró la guerra a Austria. El papa [[Pío IX]], nun quixo xunise a la causa, actitú que nun-y perdonó'l pueblu romanu. Españó la rebelión y [[Pío IX]] tuvo que fuxir de Roma en payares de [[1848]]. Abolióse'l poder temporal del papa y proclamóse la [[República Romana (1849)|II República Romana]]. Entamóse un contingente militar apurríu por diversu naciones católiques y el [[12 d'abril]] de [[1850]] el socesor del apóstol Pedro tornaba a Roma, abolida la efímera república. Nel branu de [[1859]] delles ciudaes de la Romaña llevantar contra l'autoridá del papa y adoptaron la plebiscitaria resolvimienturesolución de anexionarse al [[Piamonte]], lo que se llevó a efeutu en marzu de [[1860]]. Esi mesmu añu, [[Víctor Manuel II|Víctor Manuel]] solicitó formalmente del papa la entrega d'Aveséu y de Marques, lo que Pío IX refugó faer. Les tropes piamonteses enfrentar a les del papa, que resultaron ganaes en [[Batalla de Castelfidardo|Castelfidardo]] (18 de setiembre) y en Ancona (30 de setiembre). La Ilesia viose privada d'aquelles rexones que, n'unión de la de Toscana, de Parma y de Módena -éstes por voluntá mesma espresada por aciu plebiscitos-, se anexionaron al creciente reinu de [[Piamonte-Cerdeña]] (payares de 1860), que pasaba a denominase reinu d'Italia del Norte. Los Estaos Pontificios quedaben definitivamente desmembrados y amenorgaos a la ciudá de Roma y la so redolada, onde'l papa, so la proteición de les tropes franceses, siguió enagora exerciendo la so tornada autoridá civil.