Diferencies ente revisiones de «Partíu Comunista d'Alemaña»

| membresía = 360.000<ref name="p.39">Catherine Epstein (2003), págpáx. 39</ref> <small>(1932)</small>

Cola esperiencia anterior col SPD y el USPD, y tamién coles mires de consiguir atraer a munchos obreros descontentos col cursu de la revolución hasta entós, los espartaquistas, xuntu con grupos como los IKD, dieron en crear el Partíu Comunista d'Alemaña.<ref>Heinrich August Winkler (1993), págpáx. 55</ref> El Congresu fundacional tuvo llugar nel Conceyu de Berlín ente'l 30 d'avientu de 1918 y el 1 de xineru de 1919.<ref>J.P. Nettl (1969), págpáx. 472</ref>

En 1920 el KPD asistió y encabezó la delegación alemana qu'asistió al 2.º Congresu Mundial de la [[Internacional Comunista]] en Moscú.{{sfn|Fernbach|2011|p=13}}

Dempués del fracasu de les sublevaciones, Levi foi espulsáu del Partíu Comunista por criticar públicamente la llinia política del partíu.{{sfn|Fernbach|2011|p=20}}{{sfn|Broué|2006|p=516}} A la salida de Levi asocedió-y un periodu de cierta inestabilidá nel lideralgu hasta la llegada de [[Ernst Thälmann]], que n'ochobre de 1925 convertir en líder del partíu. Dende 1924 el KPD entamara la so propia milicia paramilitar de autodefensa, el ''[[Roter Frontkämpferbund]]'' (RFB), y en 1925 tamién consolidó una seición xuvenil: la [[Lliga de los Mozos Comunistes d'Alemaña]] (KJVD).<ref>Erich Honecker (1981). [books From my Life], Pergamon, ISBN 978-0-08-024532-4, págpáx. 16</ref> En 1928 el lideralgu de Thälmann viose bien cuestionáu pol ''[[Wittorf affair]]'', un escándalu de malversación de fondos qu'afectaba a un protexíu so, John Wittorf. Sicasí, la intervención del líder soviéticu [[Josef Stalin]] reforzó'l so lideralgu y supunxo una reestructuración interna del KPD, que tendió escontra una mayor [[Estalinismu|estalinización]]. Esi añu la direición espulsó a la llamada "[[Partíu Comunista d'Alemaña (Oposición)|Oposición del Partíu Comunista]]" (KPO),<ref>Branko Lazitch, M.M. Drachkovitch (1986), pp. 42-43</ref> crítica cola direición exercida por Thälmann y partidaria de les idees de [[Bujarin]]. Col lideralgu internu consolidáu, mientres el 12.º Congresu del KPD en 1929, [[Ernst Thälmann]] adoptó les tesis de la Internacional Comunista sobre'l ''[[Socialfascismo]]'' y pasó a l'aición con una política de confrontación col SPD.

Thälmann, al igual que la ''Komintern'', sostenía que'l capitalismu taba entrando nuna [[Crac de 1929|fonda crisis]], y que los sindicatos izquierdistes y el SPD yeren organizaciones ''socialfascistas'', considerándoles el principal enemigu políticu del KPD.<ref>Heinrich August Winkler (1985), págpáx. 682</ref> La considerancia de que los socialdemócrates yeren en realidá "socialfascistas" caltener mientres dellos años, siquier hasta mediaos de la década de 1930.<ref>Klaus Schönhoven (1989), págpáx. 134</ref> Amás, el KPD tuvo que faer frente a otra amenaza: por esa dómina'l [[Partíu Nacionalsocialista Obreru Alemán]] d'Adolf Hitler, radicalmente [[anticomunista]], empezó a ganar un importante sofitu popular y los sos [[Sturmabteilung|milicies paramilitares]] empezaron a atacar a los comunistes.

Nel periodu final de la [[República de Weimar]], el KPD caltúvose como una fuercia eleutoral sólida: nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de mayu de 1924|eleiciones de mayu de 1924]] el partíu llogró 3.693.280 de votos (12.61%) y 62 diputaos nel Reichstag lo que lo convirtió na cuarta fuercia político. Dempués de permanecer estabilizáu mientres el restu de la década de 1920, nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de 1930|eleiciones de 1930]] la so base eleutoral aumentó hasta los 4.590.160 de votos (13.13%) y 77 diputaos, convirtiéndose na tercer fuercia, por detrás de los socialdemócrates y de los nazis. Nes [[Eleiciones presidenciales d'Alemaña de 1932|eleiciones presidenciales de 1932]], Thälmann llogró un 13,2% de los votos mientres la primer vuelta. Consecuencia de la so creciente popularidá ente la base eleutoral izquierdista, en payares de 1932 la militancia del KPD aumentó de forma considerable y algamó 360.000 miembros.<ref name="p.39" /> Nes [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de payares de 1932|eleiciones celebraes]] esi mesmu mes el partíu llogró 5.980.239 de votos (16,86%) y 100 diputaos, lo que constituyó un gran ésitu. Ello ye que con esti importante aumentu de votos y parllamentarios (munchos d'ellos antiguos votantes socialdemócrates), los comunistes llograron averase al SPD (que llogró 121 parllamentarios).<ref>Heinrich August Winkler (1993), págpáx. 536</ref> Ello ye que tal que comenta [[William L. Shirer]], los socialdemócrates perdieron nestos comicios unos 750.000 votantes, aprosimao'l mesmu númberu de votos que ganaron los comunistes.<ref>William L. Shirer (1960), págpáx. 172</ref>

A pesar d'ello, nel mesmu periodu'l KPD siguió cola so política de considerar a los socialdemócrates como ''socialfascistas'', lo qu'en realidá suponía considerar al SPD como'l principal enemigu a bater. Esti planteamientu foi en parte una de les razones que torgaron la formación d'una posible alianza de la [[Esquierda política|esquierda]] alemana contra'l [[Partíu Nazi]], que naquel momentu yera la primer fuercia eleutoral del país y yá controlaba'l Reichstag, anque non el gobiernu del [[Reich alemán|Reich]]. Pela so parte, los socialdemócrates tampoco supieron cubicar l'amenaza real que suponíen Hitler y los nazis, y caltuvieron la so política tradicional. El canciller y líder de los socialdemócrates, [[Hermann Müller]], declarara que los comunistes yeren la mesma cosa que los nazis.<ref>Adelheid von Saldern (2002), págpáx. 78</ref>

El 30 de xineru de 1933 el líder del [[Partíu nazi]], [[Adolf Hitler]], foi nomáu canciller pol presidente Hindenburg. El KPD y los sindicatos reaccionaron cola convocatoria d'una fuelga xeneral.<ref>Hans-Joachim Althaus ''et alii'' (1982), págpáx. 229</ref> Nun pasó enforma tiempu en que los nazis incluyeron a los comunistes y los socialdemócrates ente los sos principales enemigos a esaniciar.

La represión del movimientu comunista viose "legitimada" tres el [[quema del Reichstag|quema del ''Reichstag'']], incidente que "resultó bien conveniente pal nuevu gobiernu".<ref>Paul Johnson (2000), págpáx. 221</ref> Los nazis acusaron públicamente a los comunistes de ser responsables de la quema y crearon un clima de mieu ya histeria cola falsa acusación de que los comunistes taben preparando empecipiar una guerra civil.<ref>William L. Shirer (1960), págpáx. 194</ref> La Quema del Reichstag tamién dexó al gobiernu Hitler aprobar un [[Decretu de la quema del Reichstag|decretu especial]] que llevó a la detención del líder comunista Ernst Thälmann y d'otros 4000 líderes y/o militantes del KPD.<ref>Richard J. Evans (2004), págpáx. 331</ref> Neses condiciones el partíu allegó a les [[Eleiciones parllamentaries d'Alemaña de marzu de 1933|eleiciones de 1933]], nes cualos, a pesar de la campaña de violencia y intimidación de los nazis, los comunistes llograron caltenese inda como la tercer fuercia político: el KPD llogró 4.848.058 votos (12,32%) y 81 escaños nel parllamentu. Sicasí, la llamada ''[[Llei Habilitante de 1933|Llei Habilitante]]'', que legalmente apurrió a Hitler poderes absolutos pa poder gobernar, foi votada nel Reichstag dempués de que'l grupu de diputaos comunistes fueren arrestaos y encarcelaos.

El KPD camudó de táctica tres la llegada de los nazis al poder. Munchos de los sos militantes, simpatizantes y dirixentes fueron encarcelaos en Campos de concentración, torturaos y asesinaos, como asocedió con dirixentes como [[Ernst Thälmann]] o [[Werner Seelenbinder]], que amás yeren [[xudíos]]. Otros líderes del partíu llograron partir al esiliu, como [[Walter Ulbricht]], o sobrevivieron a la prisión, como [[Erich Honecker]].<ref>Peter Przybylski (1991), pp. 55–65</ref> Nel interior, la resistencia comunista quedó bien frayada, pero ensin escastar del tou, y hubo militantes como [[Dagobert Biermann]] que siguieron cola actividá del KPD de forma clandestina, anque esto significara acabar en prisión o inclusive executaos. L'historiador británicu Allan Merson cifró nunos 25.000-30.000 los comunistes alemanes que fueron asesinaos, executaos o muertos mientres la so detención, y nunos 150.000 los que fueron encarcelaos en dalgún momentu mientres el réxime nazi.<ref>Allan Merson (1999), págpáx. 293</ref>

En 1945, tres el final de la [[Segunda Guerra Mundial]], el KPD foi nuevamente llegalizáu poles autoridaes militares aliaes. Dende la Xunión Soviética y otros llugares del esiliu tornaron dirixentes y militantes, como foi'l casu de Wilhelm Pieck, Walter Ulbricht o [[Anton Ackermann]]. L'Alemaña ocupada poles potencies aliaes quedó estremada en cuatro zones d'ocupación. N'ochobre de 1945 el KPD tenía en Berlín y la zona d'ocupación soviética unos 248.817 militantes,<ref>Günter Benser (1985), págpáx. 276</ref> ente que a finales d'añu nos trés zones d'ocupación occidentales el partíu tenía unos 130.000 miembros.<ref>Olaf Teichert (2011), págpáx. 21</ref> Nesi contestu, un añu dempués les organizaciones del SPD y el KPD na [[zona d'ocupación soviética]] alcordaron xunise pa de la mesma formar el [[Partíu Socialista Unificáu d'Alemaña]] (SEI),<ref>Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986), págpáx. 117</ref> una poderosa fuercia con más d'un millón de militantes que se convirtió na fuercia político más votada nes [[Eleiciones de la zona d'ocupación soviética de 1946|eleiciones celebraes]] esi mesmu añu (1946) na zona soviética. Darréu, en 1949, la zona soviética acabaría convirtiéndose na [[República Democrática Alemana]] (RDA), un nuevu estáu nel que la SEDE caltuvo'l monopoliu del poder hasta [[1990]], anque cola coesistencia d'otros partíos políticos.

Na [[Alemaña Occidental|República Federal d'Alemaña]], tamién creada en 1949, el KPD caltuvo una presencia relevante; nes [[Eleiciones federales d'Alemaña Occidental de 1949|eleiciones]] celebraes esi mesmu añu, el KPD llogró 1.361.706 votos (5,7%) y 15 escaños nel ''Bundestag''. [[Max Reimann]] convertir nel nuevu home fuerte del KPD na Alemaña occidental. Sicasí, en [[1956]] el partíu foi ilegalizado pola Corte Constitucional Federal, como parte d'una ofensiva xeneral nel contestu de la [[Guerra Fría]] contra les organizaciones comunistes. Aquel día la militancia del partíu había ablayáu enforma, cuntándose unos 78.000 miembros escontra 1956.<ref>Dietrich Staritz. "Die Kommunistische Partei Deutschlands", en Richard Stoss (1983). ''Parteien-Handbuch'', Opladen, págpáx. 1666</ref> A esto xuníase que dende les [[Eleiciones federales d'Alemaña Occidental de 1949|eleiciones de 1953]] el partíu perdiera la so representación nel ''Bundestag'', lo que lo convirtió nuna fuercia extra-parllamentaria. De resultes de la prohibición, los comunistes hubieron de participar nos comicios al traviés d'otres candidatures, como la ''[[Deutsche Friedens-Union]]'' (DFU) en 1961.<ref name="p.94">Georg Fülberth (1990), págpáx. 94</ref> N'otros casos, como nes [[Eleiciones federales d'Alemaña Occidental de 1957|eleiciones de 1957]], el KPD pidió'l votu pol SPD.<ref name="p.94" /> Más tarde, en [[1968]], parte de la so militancia llogró fundar el [[Partíu Comunista Alemán]] (DKP) cola autorización de les autoridaes alemanes, partíu qu'entá güei esiste, anque ensin llegar a tener la influencia que l'hestóricu KPD tuvo nel so día.

Mientres los años 1920 el partíu operó so los principios del [[centralismu democráticu]], polo que l'organismu executivu del partíu foi'l Congresu, que s'axuntaba siquier una vegada al añu.<ref>P. Broue (2006), págpáx. 635</ref> Ente los congresos celebraos, el lideralgu del partíu moraba nel [[Comité Central]] (''Zentralkomitee'', ZK) —escoyíu en cada congresu—, que taba formáu tantu por miembros de la direición (''Zentrale'') como por representantes escoyíos pola militancia, al traviés de los distritos a los que representaben.<ref>P. Broue (2006), pp. 635-636</ref> Estos representantes escoyíos pola militancia teníen de dar cunta ante los sos eleutores de les sos aiciones, lo que podía traducise na so destitución si'l eleutores nun taben satisfechos colos mesmos.<ref>P. Broue (2006), págpáx. 864</ref> Mientres los sos primeros años d'esistencia'l KPD emplegó a alredor de 200 trabayadores a tiempu completo, que, tal que l'historiador P. Broue señala, "recibíen la paga d'un trabayador promediu cualificáu y nun teníen privilexos, amás de ser los primeres en poder ser arrestaos, procesaos y condergaos; en casu d'haber tiroteos, tamién yeren los primeres en cayer abatíos".<ref>P. Broue (2006), pp. 863-864</ref>