Diferencies ente revisiones de «Símbolu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (-aníos +aniellos) |
m Iguo testu: -"pág." +"páx." |
||
Llinia 2:
Un '''símbolu''' (d'el [[llatín]]: ''simbŏlum'', y esti del griegu σύμβολον) ye la representación perceptible d'una idea, con traces acomuñaes por una convención socialmente aceptada. Ye un signu ensin semeyanza nin contigüidad, que solamente tien un venceyu convencional ente'l so significante y el so denotado, amás d'una clase intencional pal so designáu.
:''Llamamos símbolu a un términu, un nome o una imaxe que puede ser conocíu na vida diaria anque tenga connotaciones específiques amás del so significáu corriente y obvio. —Carl G. Jung.<ref>Jung, Carl G. L'home y los sos símbolos. 1984. Luis de Caralt Editor S.A.
Los grupos sociales suelen tener símbolos que los representen: esisten símbolos referentes a diverses asociaciones [[cultura|culturales]], [[arte|artísticu]], [[relixón|relixoses]], [[política|polítiques]], [[comerciu|comerciales]], [[deporte|deportivu]], ente otros.
Llinia 65:
Esquizar sobre la definición de símbolu dende la perspeutiva [[hermenéutica]] que'l filósofu alemán [[Hans Georg Gadamer]] plantega nun apartáu del so llibru ''L'Actualidá de lo Bello'' ye establecer un diálogu cola etimoloxía de la pallabra y plantegar relaciones con delles de les vivencies griegues; ye enfusase al estudiu semánticu que pon n'evidencia la influencia del filósofu [[Heidegger]] na so obra y reconocer los distanciamientos que fai al momentu de interlocutar colos planteamientos del filósofu [[Hegel]], cuando esti define lo bello nel arte. Ye según Gadamer plantega que la esencia de lo simbóloco ye'l ''autosignificado''.
Gadamer, al faer una revisión etimolóxica de lo que quier dicir Símbolu, llega a l'antigua tradición de la tablilla y la relación ente'l anfitrión y el güéspede, pos cada unu caltenía parte de la tablilla y al momentu de xuniles, el posesores reconocíense como antiguos conocíos. Lo anterior representa'l significáu que símbolu tien dende la llingua griega como ''tablilla d'alcordanza''. Esti elementu ye de gran importancia al momentu de plantegar lo rellacionao a la esperiencia de lo simbólico, pos ''esti individual-particular represéntase como un fragmentu del ser que promete complementar nun tou íntegru al que se correspuenda nél. —Hans Georg Gadamer.<ref name="Gadamer_1">Gadamer, Hans G. L'actualidá de lo bello. 1996. Barcelona. Paidós.
Nesti orde d'idees, Gadamer plantega que l'otru fragmentu esistente, que siempres ye buscáu, va llograr la completud total no propio, nel fragmentu vital que se tener. Ye según la ''esperiencia de lo bello ye la evocación d'un orde íntegru posible'' —Hans Georg Gadamer.<ref name="Gadamer_1"/>
Con esta noción plantegada, faise l'afirmación na que se reconoz la obra d'arte dende'l mesmu mensaxe d'integridá, pa depués conceptualizar lo que constitúi la significatividad de lo bello y del arte. D'ende, plantega que lo que s'esperimenta d'un alcuentru col arte nun ye lo particular, más bien ye la totalidá del mundu experimentable la que tien llugar. Sicasí fai l'aclaración qu'esto nun quier dicir que ''la mira indeterminada de sentíu que fai que la obra d'arte tenga un significáu pa nós pueda peracabase dafechu del so sentíu total''. —Hans Georg Gadamer.<ref> ''Ibid.
Ye nesti puntu que retoma al filósofu [[Hegel]], quien plantega lo bello nel arte como l'apariencia sensible de la idea, ésta fai verdaderamente presente na manifestación sensible de lo bello. Gadamer alloñar de lo anterior denominándolo como una seducción idealista, pos manifiesta que lo propuesto por Hegel ''nun fai xusticia a l'auténtica circunstancia de que la obra fálanos como obra non como portadora d'un mensaxe'' —Hans Georg Gadamer.<ref name="Ibid_1"> ''Ibid.
Amás de lo enantes plantegao por Gadamer, este emplega'l conceutu de conformanza pol d'obra, manifiesta que la conformanza ''nun ye nada de lo que pueda pensase que daquién lo fixo deliberadamente'' —Hans Georg Gadamer.<ref name="Ibid_1"/> Esti conceutu déxa-y reforzar lo yá mentao, na direición que-y da a la conformanza, pos ésta atópase y esiste asina ''ende'', susceptible de ser topada por cualesquier que s'atope con ella.
Llinia 76:
;El símbolu como espresión de múltiples sentíos en [[Paul Ricoeur]]
Paralelu a esto [[Paul Ricoeur]] nel so testu ''Freud: una interpretación de la cultura'' —Ricoeur, P.<ref>Ricoeur, P. Freud, una interpretación de la cultura. 1975. Méxicu. Sieglu XXI.</ref> introduz l'estudiu del símbolu a partir de la voz alemana ''traumdeutung'' compuesta por dos elementos: ''el suañu y l'interpretación''. Al esbozar, primeramente, pieces xenerales sobre'l suañu reparar que sobre esti recai la interpretación, pos al ser una pallabra que s'abrir a productos psíquicos riqui ser revelada, y pallo precísase del psicoanálisis.''El suañu inscríbese asina nuna rexón del llinguaxe que s'anuncia como llugar de significaciones complexes, onde otru sentíu dase y despíntase al empar nun sentíu inmediatu'' —Ricoeur, P.<ref> ''Ibid.
Al ser de doble sentíu, el símbolu rique d'una interpretación que s'apostra al campu hermenéutico, la hermenéutica ye conceptualizada por Ricoeur como ''la teoría de les regles que presiden una exéxesis, esto ye, la interpretación d'un testu singular o d'un conxuntu de signos susceptible de ser consideráu como un testu'' —Ricoeur, P.;<ref> ''Ibid.
El trabayu que realiza Ricoeur fuelga na busca del ''criteriu semánticu na estructura intencional de doble sentíu'' —Ricoeur, P.<ref> ''Ibid.
Nel trabayu de Ricoeur precísense diversos elementos que dexen llindar los campos d'aición del símbolu y de la interpretación, unu d'esos elementos, de calter fundamental, consiste nuna definición concreta del símbolu, ésti como se dixo antes, estremar de lo que propón [[Cassirer]], que correspondería, según Ricoeur más a signu, pol so sentíu unívocu, que al símbolu, que ye de calter doble o múltiple. Nesti orde d'idees el símbolu en Ricoeur ye una espresión de doble o múltiple sentíu que rique un trabayu d'interpretación que faiga esplícitos los múltiples significaos que lo componen.
Llinia 86:
Al respective de los trés 'zones d'emerxencia' hai dos que denotan una significación especial, les que tien que ver cola imaxinación poética y fenomenoloxía de la relixón, nesta postrera anuncia un componente esencial na investigación de Ricoeur: el [[llinguaxe]]. El símbolu na [[Fenomenoloxía (filosofía)|fenomenoloxía]] de la [[relixón]] ta amestáu a los [[ritos]] y a los [[mitos]] que constitúin el llinguaxe de lo sagrao, los símbolos nun se presenten como valores d'espresión inmediata sinón que tán inscritos nel universu del discursu onde adquieren realidá simbólica, ye entós, per mediu del llinguaxe, y concretamente de la pallabra, que la espresividá cósmica de la fenomenoloxía de la relixón puede espresase. Asina mesmu na imaxinación [[poética]], qu'entiende la importancia de la imaxe como vehículu o sida pa dar fuercia verbal a la espresión, impónense'l llinguaxe y pallabra como medios pa poder dicir al símbolu. Nesti sentíu, entendemos que ye per mediu del llinguaxe que'l símbolu puede faese ''real'', entendiendo posibilidá de realización non realidá material, sinón realidá espresiva.
:''Fai falta siempres una pallabra pa retomar el mundu y faer que se vuelva hierofanía; de la mesma el soñante nel so suañu priváu ta cerráu a toos, nun empieza a instruyinos sinón cuando cunta'l so suañu. Entós ye'l poeta'l que nos amuesa la nacencia del verbu tal como taba soterráu nos enigmes del cosmos y la psique (…) Amosar el símbolu nel momentu que la poesía pon al llinguaxe n'estáu d'emerxencia''—Ricoeur, P.<ref> ''Ibid.
== Ver tamién ==
| |||