Diferencies ente revisiones de «Alfabetu manual»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (-relación +rellación) |
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- casi + cuasi ) |
||
Llinia 31:
Una razonable hipótesis d'esti autores (Gascón y Storch de Gracia, 2004 y 2006) apunta al bien probable orixe del alfabetu manual na comunidá judeoconversa de Toledo -pa caltener el sigilo de les sos conversaciones ante oyíu indiscretos que pudieren causa-yos problemes frente al acoso de la Inquisición-, d'onde foi recoyíu por Sánchez de Yebra (monxu franciscanu en Toledo), sopelexáu por Pablo Bonet (de probada ascendencia xudía, tantu per parte de padre como de madre) en 1620, por [[Morales, Juan Bautista|Juan Bautista Morales]] en 1623, anque atribúi la so paternidá a [[Ramírez de Carrión, Manuel|Manuel Ramírez de Carrión]] y por esti postreru (de probable ascendencia xudía, razón pola que los sos padres, residentes en Toledo, tuvieren qu'emigrar a Hellín -Albacete-) en 1629, y usáu por Rodríguez Pereira (de probada ascendencia y relixón xudíes, polo que tuvo qu'emigrar primero a Portugal y depués a Francia) nel sieglu XVIII.
Pablo Bonet tuvo'l méritu d'haber documentáu y sopelexáu pa la Historia esta aportación comunicativa, nel so llibru editáu en 1620 y que foi bien popular, conocíu na so versión orixinal por dellos famosos maestros de sordos de los sieglos XVII -como [[John Bulwer|Juan Bulwer]] y [[John Wallis|Juan Wallis]] n'Inglaterra, o [[Juan Conrado Ammann]] n'Holanda y Alemaña-, XVIII -tales como [[Jacobo Rodriguez Pereira]] y [[Charles Michel de l'Epée|Carlos Miguel de l´Epée]] en Francia-, o XIX, como [[Laurent Clerc|Lorenzo Clerc]], quien lo llevó de Francia a los Estaos Xuníos de Norteamérica. Foi traducíu, nel Sieglu XIX, a delles llingües europees, lo qu'aumentó la so fama universal. A partir d'esa fonte común, foi adoptáu l'alfabetu manual español en
Un puntu al que ye necesariu referise equí ye la creencia, común ente les xentes del Sieglu XVI, alrodiu de una rellación ente les formes de les lletres y les posiciones adoptaes pol tracto vocal p'articular los soníos correspondientes. Esta especie, incomprensible pa la nuesa dómina, basar na tradición cabalística xudía, según la cual les lletres del alfabetu hebréu son d'orixe divín, y tienen en sí mesmes un valor que tesciende'l so calter de meros preseos pa trescribir soníos. Esto foi adoptáu por escritores europeos y aplicáu tamién a la descripción del alfabetu llatín. Pablo Bonet, atendiendo a los sos antecedentes xudíos (los mesmos que Rodríguez Pereira y, probablemente, Ramírez de Carrión) faise ecu d'esta creencia, y dedica dellos fragmentos del so llibru a esplicar la correspondencia qu'esiste ente les formes de les lletres y les posiciones de la boca al articular los soníos correspondientes. Asina'l soníu vocal /a/, por casu, que la so producción implica abrir y relaxar dafechu la boca, rellacionar cola forma de la lletra “A”, vista como una suerte de trompeta que nel llau del ángulu representaba'l gargüelu, y na so parte abierta la canal de la boca abierta, por onde salía l'aire.
| |||