Diferencies ente revisiones de «Acorde»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- perfecta + perfeuta) |
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- que el + que'l ) |
||
Llinia 596:
* Un factor adicional a considerar ye'l <o>redolada musical</o>. Al igual que, por un efeutu ópticu, nun vemos igual el blancu sobre negru que'l blancu sobre gris, por un efeutu auditivu, tampoco oyemos igual una disonancia arrodiada de consonancies qu'una disonancia arrodiada de disonancies. Una combinación harmónica qu'al empiezu d'una composición pueda paecenos agria, va paecer muncho menos, si'l llinguaxe xeneral de la composición ye francamente disonante, nel intre d'ésta. L'oyíu avezar a les disonancies y reacciona tantu menos cuanto más s'aportuna nelles.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 622. Páx. 500.</ref>
* Una tema musical, cuanto mayor ye la so <o>personalidá</o> y <o>brevedá</o>, meyor imponse al escuchu y a la memoria. Si la tema repitir, cada repetición familiarízanos más con él, y, a mayor familiaridá, mayor compresión y aceptación del oyíu pa les combinaciones harmóniques atrevíes que presente.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 623. Páx. 500.</ref>
* Esiste una tesis [[contrapuntu|contrapuntística]] fuera de toa dulda qu'establez qu'el <o>interés melódicu</o> de les partes imponer al harmónicu de les rellaciones mutues siempres qu'aquel ye lo bastante fuerte, claro ya independiente por que
* Los factores qu'intervienen na música pura» son bien distintos de los que lo faen en <o>otros xéneros</o>. Nuna [[sinfonía]], les sensaciones son esencialmente musicales, cosa que nun asocede nuna [[ópera]], [[ballet]], [[poema sinfónicu]] o [[cantar]]. Nestos postreros, esisten otros elementos (escenes visuales, títulu y lletra del cantar, [[llibretu]] de la ópera, etc.) que realcen la música en sí mesma, de tal suerte que la intelixencia establez la necesaria coordinación ente'l soníu y el so significáu, y el resultáu ye la comprensión per parte del oyente-espectador d'efeutos musicales que difícilmente podría entender ensin tou ello. Asina, por casu, ante l'audición de ''[[Don Quixote (poema sinfónicu)|Don Quixote]]'' de [[Richard Strauss]], cuando la orquesta describe'l balido de los corderos, el nuesu oyíu, aidáu pola intelixencia, nun se va sosprender poles sonoridaes especiales escrites pol compositor nin nos va asoceder pensar nel resolución de les disonancies» o nel analís harmónicu del acorde».<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 625. Págs. 503-504.</ref>
* Los [[composición musical|compositores]] [[Edá Moderna|modernos]] y [[Edá Contemporánea|contemporaneos]] buscaron y busquen producir sonoridaes nueves, al marxe de toa clasificación d'acorde definíu, pola fusión de diversos soníos (p. ex., distintos acordes) n'unu solu, amiestu resultante de los diversos combinaos. Pero'l compositor llucha con inconvenientes que nun esisten pal pintor. El compositor tien qu'intentalo puramente a base de simultaneidaes de distancies de [[semitonu]], con cuenta de unes anulen a les otres y apaeza la nueva sonoridá escorrida. Por esta y por otres razones munchos reclamen la introducción na música cultivada de distancies más pequeñes que'l semitonu, como los tercios y los cuartos de tonu. Hai que tener en cuenta la persecución d'esta finalidá, al analizar les columnes de soníos, aparentemente discordantes, qu'el compositores escriben. Gran númberu de vegaes les resultaos pal oyente son bien de menos alarmantes de lo que fai presumir la llectura, con cantidá de [[sosteníu|sosteníos]] y [[bemol]]es.<ref>Joaquín Zamacois: ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 626. Páx. 504.</ref>
| |||