Diferencies ente revisiones de «Acorde»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Iguo testu: -"llineal" -"llinial" |
m Iguo testu: -"pág." -"págs." +"páx." +"páxs." |
||
Llinia 568:
== Clasificación de los acordes según l'ataque de les sos notes ==
* Acorde «compactu», «sólidu», «en bloque», «plegáu» o «placado»: les notes son atacaes simultáneamente.<ref name="Zamacoisp333">Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 427.
* Acorde «disueltu», «líquidu», «esplegáu» o «arpegiado»: les notes son atacaes socesivamente.<ref name="Zamacoisp333" /> Exemplu: ''do'', ''el mio'', ''sol'',...
* Acorde «rotu» o «estazáu»: les notes son atacaes por socesión d'intervalos harmónicos.<ref name="Zamacoisp333" /> Exemplu: ''do''+''el mio'', ''el mio''+''sol'', ''do+sol'',...
Llinia 585:
* Cuanto mayor <o>brevedá</o> esiste nel contautu harmónicu de dos notes en disonancia, menor importancia tien.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 118 g. Páx. 116.</ref>
* El <o>[[timbre musical|timbre]]</o> de les distintes notes d'un acorde inflúi na nuesa perceición del mesmu. Por ello, nun nos suena igual un acorde formáu por dellos preseos qu'otru por unu solu.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 409.
{{cita|El so efeutu ye particularmente intensu cuando s'oi l'ataque simultáneu de la [[sofitamientu]] na parte vocal y de la nota real na parte aguda del acompañamientu. Esti choque bastante axatáu, que munchos compositores nuevos y acompañantes fréngoles esfórciense, equivocadamente, n'evitar, prauticar con toa naturalidá [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]], l'oldéu de la melodía idealmente nidia.}}
* L'efeutu d'un mesmu intervalu disonante (una segunda, una séptima, etc.) nun ye igual en tolos <o>rexistros</o> o [[tesitura]]s. Al executar acordes disonantes al pianu, por casu, va reparase que nun rexistru grave l'amplitú de la vibración de les cuerdes va dar llugar a ciertu tracamundiu ente los soníos, de forma que la disonancia nun se percibe clara; paez más un soníu gruesu que dos soníos distintos. Nun rexistru central, los soníos acusar con tola so personalidá, y la disonancia percíbese neta y categórica. Nun rexistru agudu, de nuevu percíbese menos y esmuzse con muncha mayor facilidá. Eaglefield Hull escribe, en ''L'harmonía moderna'':<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 620.
{{cita|Nun se piensa abondo na parte tan importante que xuega n'Harmonía'l grau d'elevación del soníu. Munchos de los más bellos acordes independientes son posibles namái según la rexón sonora onde hayan d'atopase y na cual ye-yos fácil evaporarse.}}
Llinia 597:
* Una tema musical, cuanto mayor ye la so <o>personalidá</o> y <o>brevedá</o>, meyor imponse al escuchu y a la memoria. Si la tema repitir, cada repetición familiarízanos más con él, y, a mayor familiaridá, mayor compresión y aceptación del oyíu pa les combinaciones harmóniques atrevíes que presente.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 623. Páx. 500.</ref>
* Esiste una tesis [[contrapuntu|contrapuntística]] fuera de toa dulda qu'establez qu'el <o>interés melódicu</o> de les partes imponer al harmónicu de les rellaciones mutues siempres qu'aquel ye lo bastante fuerte, claro ya independiente por que'l oyíu pueda percibilo de manera concreta.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 624. Páx. 501.</ref>
* Los factores qu'intervienen na música pura» son bien distintos de los que lo faen en <o>otros xéneros</o>. Nuna [[sinfonía]], les sensaciones son esencialmente musicales, cosa que nun asocede nuna [[ópera]], [[ballet]], [[poema sinfónicu]] o [[cantar]]. Nestos postreros, esisten otros elementos (escenes visuales, títulu y lletra del cantar, [[llibretu]] de la ópera, etc.) que realcen la música en sí mesma, de tal suerte que la intelixencia establez la necesaria coordinación ente'l soníu y el so significáu, y el resultáu ye la comprensión per parte del oyente-espectador d'efeutos musicales que difícilmente podría entender ensin tou ello. Asina, por casu, ante l'audición de ''[[Don Quixote (poema sinfónicu)|Don Quixote]]'' de [[Richard Strauss]], cuando la orquesta describe'l balido de los corderos, el nuesu oyíu, aidáu pola intelixencia, nun se va sosprender poles sonoridaes especiales escrites pol compositor nin nos va asoceder pensar nel resolución de les disonancies» o nel analís harmónicu del acorde».<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 625.
* Los [[composición musical|compositores]] [[Edá Moderna|modernos]] y [[Edá Contemporánea|contemporaneos]] buscaron y busquen producir sonoridaes nueves, al marxe de toa clasificación d'acorde definíu, pola fusión de diversos soníos (p. ex., distintos acordes) n'unu solu, amiestu resultante de los diversos combinaos. Pero'l compositor llucha con inconvenientes que nun esisten pal pintor. El compositor tien qu'intentalo puramente a base de simultaneidaes de distancies de [[semitonu]], con cuenta de unes anulen a les otres y apaeza la nueva sonoridá escorrida. Por esta y por otres razones munchos reclamen la introducción na música cultivada de distancies más pequeñes que'l semitonu, como los tercios y los cuartos de tonu. Hai que tener en cuenta la persecución d'esta finalidá, al analizar les columnes de soníos, aparentemente discordantes, qu'el compositores escriben. Gran númberu de vegaes les resultaos pal oyente son bien de menos alarmantes de lo que fai presumir la llectura, con cantidá de [[sosteníu|sosteníos]] y [[bemol]]es.<ref>Joaquín Zamacois: ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 626. Páx. 504.</ref>
| |||