Diferencies ente revisiones de «Pianu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Iguo testu: -"ceador/a" +"creador/a" |
m apostrofación |
||
Llinia 6:
El '''pianu''' (pallabra qu'n'[[idioma italianu|italianu]] significa «nidiu», y nesti casu ye [[apócope]] del términu orixinal, «pianoforte», que faía referencia a los sos matices nidio y fuerte) ye un [[preséu musical]] clasificáu como [[preséu de tecláu]] de [[preseos de cuerda percutida|cuerdes percutidas]] pol sistema de clasificación tradicional, y según la clasificación de [[Hornbostel-Sachs]] ye un [[cordófono]] simple. El [[músicu]] que toca'l pianu recibe'l nome de pianista.
Ta compuestu por una [[caxa de resonancia]], a la que s'amestó un tecláu, per aciu el cual se percuten les [[cuerda (música)|cuerdes]]
A lo llargo de la hestoria esistieron distintos tipos de pianos, pero los más comunes son el pianu de cola y el pianu vertical o de paré. La [[afinación del pianu]] ye un factor primordial na [[acústica del pianu acústica del preséu]] y realízase modificando la tensión de les cuerdes de manera que éstes cimblen nes [[frecuencia|frecuencies]] fayadices.
Llinia 135:
En [[1808]], Sébastien Érard [[patente|patentó]] un mecanismu de simple repetición ya incorporó la grapa, una pieza que dexaba a les cuerdes permanecer nel so llugar esactu dempués de ser cutíes polos macillos. Dos años más tarde, en [[1810]], diseñó'l mecanismu de [[pedal (música)|pedales]] del pianu modernu.<ref name="pianomundo" /> Na [[años 1820|década de 1820]], la fábrica de pianos de Érard en París pasó a ser el centru de la innovación no referente al mecanismu del pianu. En [[1822]] introdució'l so mecanismu de doble repetición, que dexaba una gran velocidá de repetición al pulsiar les tecles del pianu, inclusive si la tecla entá nun algamara la so máxima posición vertical, y facilitaba una rápida execución. Cuando esta invención fíxose pública, na so forma revisada por [[Henri Herz]], el mecanismu de doble repetición convirtióse pasu ente pasu nun elementu estándar nel mecanismu de los pianos de cola y forma parte de tolos pianos de cola modernos.
Una de les principales innovaciones técniques qu'ayudaron a crear el soníu del pianu modernu ye l'usu del [[fierro fundíu]]. Tamién el llamáu «marcu», el fierro fundíu que s'asitia sobre la [[caxa de resonancia]], que sirve como principal baluarte contra la fuercia exercida pola [[Tensión mecánico|tensión]] de les cuerdes. L'aumentu de la integridá estructural del fierro fundíu dexó l'usu de cuerdes más grueses, más tirantes y más numberoses, en llugar de les cuerdes de [[latón]] que s'emplegaben hasta entós, que yeren más blandes y nun soportaben tensiones tan altes. Darréu usáronse cuerdes
[[Archivu:Upright piano inside mechanism.jpg|thumb|Macillos de [[fieltru]] d'un pianu vertical modernu.]]
| |||