Diferencies ente revisiones de «Italia fascista»
Contenido eliminado Contenido añadido
m apostrofación |
m apostrofación |
||
Llinia 154:
Cola llei del [[4 de febreru]] de [[1926]] (n. 237) esaniciar del ordenamientu municipal el conseyu comunal y el [[alcalde]], esti postreru ye sustituyíu pola figura del ''podestà'', qu'exercita en simultáneu les funciones del alcalde, de la xunta de rexidores y del conseyu comunal y ye nomáu con decretu real pol poder executivu; con esto esaníciase la [[eleición popular]] de los gobiernos municipales. El [[3 d'abril]] de 1926 ye abolíu'l derechu a [[fuelga]] y establezse que solo los [[sindicatu|sindicatos]] reconocíos pol Estáu pueden roblar contratos colectivos. En tal contestu, el [[8 de xunetu]] de 1926 queda constituyíu'l "Ministeriu de les Corporaciones", que la so direición queda en manos del mesmu Mussolini.
Pa reprimir a la oposición entá esistente, el réxime de Mussolini dispunxo'l ''confinamientu'' d'opositores al réxime en pequeñes islles nel [[Mar Mediterraneu]] o nes aldegues más remotes, principalmente nel sur d'[[Reinu d'Italia (1861-1946)|Italia]]. La midida punitiva adoptóse sobre la base del Real Decreto 1848 expedíu'l [[6 de payares]] de [[1926]]. Yera aplicable a cualquier persona considerada como una "amenaza pal orde estatal o l'orde públicu". Dempués d'un mes de la entrada a valir del decretu, los "confinamientos" llegaron a seiscientos (más de novecientos seríen a la fin d'esi añu). En total, les víctimes de la "residencia forzada" fueron más de quince mil. Ente ellos figuren nomes pernomaos de políticos y artistes como los
=== La conciliación cola Ilesia Católica ===
Llinia 195:
[[Archivu:Gran Consiglio Fascismo.jpg|thumb|300px|El "''Gran Conseyu Fascista''" aconceyáu en 1936 pa la "proclamación del Imperiu".]]
Dende 1932 el réxime fascista buscaba sides p'atacar el reinu africanu
Na nueche del 5 al 6 d'avientu de [[1934]], na frontera de la colonia italiana de [[Somalia Italiana|Somalia]] hubo un enfrentamientu ente soldaos somalinos que taben emprestando serviciu nes tropes coloniales italianes y soldaos [[Abisinio (xentiliciu)|abisinio]]s, incidnete del cual Italia acusó a Abisina, pero la [[Sociedá de Naciones]] refugó imponer culpabilidá a dalgún de los dos bandos.
Llinia 261:
La situación del [[África Oriental Italiana]] resulta abondo precaria pos tres el zarru del [[Canal de Suez]] polos británicu en xunu de 1940 y l'imposibilidá d'unviar buques dando la vuelta al [[Cabu de Bona Esperanza]], Italia nun abastez a la so colonia más remota, que ye abandonada a la so suerte. El mesmu virréi italianu, el [[Amadeo II de Saboya-Aosta|duque Amadeo de Aosta]], almite la difícil situación y decide pasu ente pasu abandonar zones de malu defensa p'aforrar tropes y municiones, al prever una puesta ofensiva de fuercies del [[Imperiu Británicu]], abastecíes y reforzaes pola so metrópoli.
De la mesma, tropes del [[Regio Esercito]] al mandu del xeneral [[Rodolfo Graziani]] invaden el [[Reinu d'Exipt u]]'l [[9 de setiembre]] de [[1940]], con cuatro divisiones
Al nun llograr un trunfu atayante en Malta nin n'Exiptu, Mussolini tien bien pocu de qué jactarse ante Hitler na so entrevista de la ciudá de [[Florencia]] el [[24 d'ochobre]] de [[1940]], pero yá dende'l mes d'agostu l'altu mandu del [[Regio Esercito]] planiara un ataque bélicu contra Grecia y comunicar a Mussolini. Anque los altos xefes militares italianos como [[Mario Roatta]] y [[Pietro Badoglio]] consideraben l'ataque sobre Grecia como un oxetivu a medianu plazu, Mussolini impunxo que s'executara'l 28 d'ochobre al conocer qu'en virtú del [[Segundu arbitraxe de Viena]] les tropes d'Alemaña consiguieren bases militares nel [[Reinu de Rumanía]] dende entamos de setiembre de 1940.
Llinia 297:
Pa torgar un derrumbe italianu en [[Libia italiana|Libia]], el dictador alemán [[Adolf Hitler]] unvió un considerable cuerpu de [[tanque]]s al mandu del xeneral [[Erwin Rommel]] pa refugar les ofensives britániques y avanzar hasta'l [[Canal de Suez]], controlando'l [[Reinu d'Exiptu]]. Nominalmente el contingente alemán, llamáu ''[[Afrika Korps]]'', taría subordináu al estáu mayor del [[Regio Esercito]], pero llueu la superioridá técnica y loxística de les tropes xermanes causó qu'éstes operaren de manera autónoma, nel mesmu planu que los mandos italianos.
Magar los desastres del primer añu de guerra, en xunu de 1941 Mussolini aportunó n'unviar unidaes del [[Regio Esercito]] pa sofitar la ofensiva alemana na [[URSS]]. Esti contingente, denomináu [[Exércitu Italianu en Rusia|ARMIR]], llegó a sumar diez divisiones, pero tuvo siempres bien mal forníu pa la llucha ivernizo y abastecío con armes de mediocre calidá, participando primeru nes lluches de los alemanes nel oeste
N'África del Norte les tropes ítalo-alemanes llograron meyores dende abril de 1941 (trunfando na [[Operación Sonnenblume]])col sofitu loxístico y bélico del [[Tercer Reich]], especialmente pol remangu del xeneral alemán Rommel al frente del [[Afrika Korps]] y el sofitu aereu de la [[Luftwaffe (Wehrmacht)|Luftwaffe]], con aviones de meyor calidá que los usaos pola [[Regia Aeronautica]], llegando inclusive a [[Sitiu de Tobruk|sitiar el puertu libiu de Tobruk]], tomáu polos británicos trés meses antes, y algamar la frontera libiu-exipcia. En mayu y xunu de 1941 los ítalo-alemanes refugaron dos contraofensives britániques (la [[Operación Brevity]] y la [[Operación Battleaxe]]).
Llinia 308:
=== Crisis del réxime ===
La situación militar del [[Potencies de la Exa na Segunda Guerra Mundial|Exa]] a entamos de la primavera de [[1943]] paecía bien pocu falagadora: Italia había perdíu tol so [[imperiu colonial italianu|imperiu colonial]], la so flota fuera casi destruyida nel Mediterraneu tres la Batalla del Cabu Matapán y apenes caltenía una débil cabeza de ponte en Túnez, el [[Tercer Reich]] sufría una pergrave derrota en Stalingráu y perdía casi toles sos meyores nel [[Cáucasu]], la cuenca del [[Donbass]] y l'estremu este
N'Italia'l descontentu llega a les mases populares ante la interminable socesión de derrotes béliques, les privaciones de la vida diaria, y l'estrema dependencia respeuto de los alemanes, descontentu que s'estiende a la élite del fascismu, en tanto líderes del gobiernu como [[Galeazzo Ciano]] o [[Dino Grandi]] oponer a siguir la guerra al llau d'Alemaña, quien yá se perfila como país vencíu ante'l cual Italia nun tien poder efectivu. La economía italiana sufría yá los efectos d'una guerra a gran escala pa la cual nun taba preparada de nenguna manera, a lo cual xúnese la dependencia escontra [[Alemaña]] como esclusiva suministradora de [[materia primo]] y casi únicu mercáu pa la [[esportación]] de productos italianos.
| |||