Revisión a fecha de 10:51 27 ago 2019 editar BandiBot (alderique \| contribuciones) Bots 130 520 ediciones m Bot: Troquéu automáticu de testu (- sumíu + desapaecíu) ← Edición más antigua		Revisión a fecha de 13:07 12 set 2019 editar desfacer XabatuBot (alderique \| contribuciones) Bots, Exenciones de bloqueos IP 1 395 237 ediciones m apostrofación Edición más nueva →
Llinia 282: }}</ref> La [[Italia meridional]] nunca formó parte de los Estaos Pontificios, pero sí tuvo suxeta a vasallaxe d'éstos mientres el periodu de [[Italia meridional\|dominación normanda]]. En 1059, por aciu el concordatu de [[Melfi]], dimanado del concilio celebráu nesta ciudá, el papa [[Nicolás II (Papa)\|Nicolás II]] otorgaba a [[Ricardu I de Capua\|Ricardo de Aversa]] la invistidura del principáu de [[Capua]], y a [[Roberto Guiscardo]] la del ducáu de d'[[Apulia]] y de [[Calabria]], según, pa un futuru, del señoríu de [[Sicilia]]. Como contrapartida a la unción episcopal con que se vieron dignificaos, comprometíense éstos a emprestar vasallaxe al sumu pontífiz en tou momentu. Roberto Guiscardo amosóse imparable nos sos [[Conquista normanda d'Italia Meridional\|conquistes]] y en pocos años ocupó toa Sicilia y tomando a los musulmanes [[Palermo]] y [[Mesina]], y a los bizantinos direutamente [[Bari (ciudá)\|Bari]] y [[Brindisi]], y so la so soberanía teórica [[República amalfitana\|Amalfi]] y [[Principáu de Salerno\|Salerno]]. Cuando en [[1080]] [[Gregorio VII]] precisó l'auxiliu militar del [[normandu]] dio-y el so apostólicu beneplácito a les conquistes en cuenta de una formal declaración de vasallaxe escontra la [[Santa Sede]] sobre tolos territorios ganaos. Nes acabadures del pontificáu de d'[[Inocencio II]], escontra [[1143]], coincidiendo col movimientu reivindicativu municipal que s'estendía por toles ciudaes d'Italia, el [[Senáu romanu]] facer con bona parte del poder civil de los socesores del apóstol Pedro . El socesor de Inocencio, [[Lucio II]] intentó restablecer poles armes l'orde anterior y atacó el [[Capitoliu]] al mandu de un exércitu, pero'l Senáu -y infligió una severa derrota. [[Arnaldo de Brescia]] púnxose al mandu de la revolución popular y senatorial romana. Sol so lideralgu pidióse que'l papa depunxera tou poder temporal, y que él mesmu y el restu del cleru apurrieren les sos posesiones territoriales. Roma estremar de la obediencia civil al papa y declaróse nueva república. [[Federico I Barbarroja\|Federico Barbarroja]] devolvió al papa [[Adriano IV]] el gobiernu de los Estaos Pontificios cuando, deseyando ser coronáu emperador en Roma de manos del pontífiz, entró en [[1155]] na ciudá con un potente exércitu y prindó y executó a Arnaldo de Brescia. Sicasí, foi'l mesmu Federico quien, n'ares d'una política expansionista qu'aspiraba al control de toa Italia, punxo años dempués a los socesores del apóstol Pedro en grave riesgu de perder les sos posesiones. [[Inocencio III]] dio un impulsu decisivu al afitamientu y engrandecimiento de los Estaos Pontificios. Sometió definitivamente al estamentu municipal romanu y quitó de poderes al senáu de la urbe. Recuperó'l plenu dominiu d'aquellos territorios pertenecientes al [[patrimoniu de San Pedro]] que l'emperador apurriera a mandatarios xermánicos, espulsando a los usurpadores de la [[Romaña]], del marquesáu de Ancona, del [[ducáu de Spoleto]] y de les ciudaes de d'[[Asís]] y de Sora. Pola fuercia de les armes precedida de la escomunión eclesiástica prindar de los territorios en pleitu que constituyeren les posesiones de la condesa [[Matilde de Toscana]] y que, presumiblemente, fueren mandaos como heriedu a la Santa Sede, pero que permanecíen en posesión de vasallos del emperador. D'esta forma llogró la reconocencia per parte de les ciudaes de [[Toscana]] de la so soberanía, y collo el norte d'Italia solmenaba'l dominiu xermánicu y cayía so la órbita de l'autoridá pontificia. Arriendes d'ello, de resultes de la cruzada llevada a cabu contra los [[albigense]]s nel [[Mediudía]] francés, llograra de [[Raimundo VI de Tolosa]] la cesión de siete castillos na rexón de [[Provenza]], patrimoniu que s'incorporó al de la Ilesia y que depués, en [[1274]], sería trocáu por aciu alcuerdu ente [[Gregorio X]] y el rei [[Felipe III de Francia\|Felipe III l'Atrevíu]] pol [[condáu de Venasque]], rexón qu'entiende les tierres que s'estienden ente'l [[Ródano]], el [[ríu Durance\|Durance]] y el [[Monte Ventoux]]. Llinia 292: Los Estaos Pontificios volvieron pasar por un difícil trance mientres l'imperiu de [[Federico II Hohenstaufen\|Federico II]] ([[1215]]-[[1251]]). Dueñu del reinu de les [[Dos Sicilias]] ya incorporaes al imperiu [[Lombardía]] y Toscana tres la derrota de la [[lliga lombarda]] en [[1239]], Federico propúnxose anexionar igualmente'l [[patrimoniu de San Pedro]] p'atropar el dominiu de toa Italia. Coló sobre Roma, d'onde se vio obligáu a fuxir el papa [[Gregorio IX]], pasióse griespu y ensin oposición por toa Italia, nomó gobernador del territoriu peninsular al so fíu Enzio y él mesmu alzóse en señor de los Estaos Pontificios. L'añu [[1253]], dos dempués de la muerte del emperador, el papa [[Inocencio IV]] pudo tornar a Roma dende'l so esiliu francés y retomar el gobiernu de la ciudá y del restu de los dominios eclesiásticos. Los Estaos Pontificios nun podíen sustraese a los acontecimientos que se taben produciendo na convulsa Italia de mediaos del [[sieglu XIV]]. Ensin cuntar cola desvinculación de dellos feudos tradicionales de la corte romana, como Sicilia, en poder agora de la [[Corona d'Aragón]], o'l reinu de [[Nápoles]], so l'autoridá de la [[casa d'Anjou]], el mesmu estáu pontificiu taba en descomposición. Asina lo poníen de manifiestu casos como'l de [[Giovanni di Vico]], que s'alzara en señor de [[Viterbo]] en faciéndose con una estensa zona territorial perteneciente a los Estaos Pontificios; o'l de la insumisión en que s'atopaba'l [[ducáu de Spoleto]]; o'l de la fáctica independencia del marquesáu de Ancona; o'l de la privatización de [[Fermo]] llevada a cabu por Gentile de Mogliano y la de [[Camarín]] por Ridolfo de [[Varano (Nobleza italiana)\|Varano]]; o'l de l'abierta rebeldía de los [[Malatesta (familia)\|Malatesta]]; o'l de Francesco degli Ordelaffi, que se fixera con una gran parte de la Romaña; o'l de Montefeltro qu'enseñoriaba los distritos de d'[[Urbino]] y Cagli; o'l de la ciudá de Senigallia apartada de la obediencia al papáu; o'l de Bernardino y Guido de Polenta, que s'apoderaren de Rávena y de Cervia, respeutivamente; o'l de Giovanni y Riniero Manfredi que fixeren lo propio con [[Faenza]]; o'l de Giovanni d'Ollegio que caltenía so la so posesión la ciudá de Bolonia. Yera precisa una actuación resuelta y aplastante contra toos aquellos rebalbos si queríase reunificar el [[patrimoniu de San Pedro]]. Aprovechando la presencia en [[Aviñón]] del español [[Gil de Albornoz]], arzobispu de [[Toledo]] y avezado militar, que participara coles huestes de d'[[Alfonsu XI de Castiella]] na [[Batalla del Saláu]] y nel [[sitiu d'Alxecires (1342)\|sitiu d'Alxecires]], [[Clemente VI]] alzó-y al cardenalatu y confió-y la misión de reclutar un exércitu. Dos años dempués (1353), entronizado yá [[Inocencio VI]], portando una bulda pola que se-y nomaba legáu plenipotenciario del papa pa los Estaos Pontificios, aplicóse Gil de Albornoz a la misión encamentada, consiguiendo militarmente tolos sos oxetivos. Recuperó cuantos territorios fueren usurpaos y toró a los altivos cabezaleros de la insubordinación italiana; los estaos de la Ilesia volvíen, arrexuntaos, a la obediencia del papáu. Albornoz tamién redactó y punxo en práutica'l primer marcu xurídicu específicu pa los Estaos Pontificios, les ''Constitutiones Aegidianae'' (les Constituciones Egidianas –por Egidio, esto ye, por Gil) que siguieron en funcionamientu hasta los [[Pactos de Letrán]] ([[1929]]) que fundan la [[Ciudá del Vaticanu]]. === La dómina de la Renacencia === Nos alboreceres del [[sieglu XVI]], el territoriu papal espandióse descomanadamente, sobremanera so los papes [[Alejandro VI]] y [[Julio II]]. El papa convertir n'unu de los gobernantes seculares más importantes d'Italia, participando na dinámica diplomática y guerrera con otros soberanos. Sicasí, na práutica, la mayor parte de los Estaos Pontificios, nominalmente controlaos pol papa, taben gobernaos por pequeñu príncipes territoriales que-y apostaben el control efectivu. Ello ye que a los papes llevólos tol sieglu XVI someter de forma direuta tol Estáu. La singularidá de d'[[Alejandro VI]] finca en que concebía la organización episcopal como una monarquía personalista y allampaba la formación d'un reinu centroitaliano desvenceyáu de la Santa Sede, que la so corona folgara sobre la cabeza de dalgún de los sos fíos. Con esi envís, decidió apoderar a los tiranos locales, vasallos nominales de Roma pero que gobernaben al so antoxu los sos respeutivos feudos. Col so fíu [[Juan de Borja y Cattanei]], [[duque de Gandía\|II duque de Gandía]], a la cabeza de los exércitos pontificios fueron cayendo los castiellos de Cervetri, Anguillara, Isola y Trevignano, aiciones poles que-y nomó duque de Benevento y señor de Terracina y Pontecorvo. Cuando Juan morrió asesináu, el papa encamentó la capitanía de los sos exércitos a otru de los sos fíos: [[César Borgia]]. Cola ayuda militar francesa, César tomaba en [[1499]] les ciudaes de d'[[Imola]] y [[Forlì]] gobernaes por [[Catalina Sforza]], y depués la de [[Cesena]]. Más tarde apoderóse de Rímini, enseñoriada por Pandolfo Malatesta y de Faenza, de [[Piombino]] y el so amiesta [[Isla de Elba]], de Urbino, Camarín, Città di Castello, [[Perusa]] y Fermo, y por fin de Senigallia. De too ello pasaba a ser dueñu'l fíu del socesor del apóstol Pedro a quien ésti nomara soberanu de la Romaña, [[Marques]] y [[Avesida (Italia)\|Avesida]]. L'enfotu del papa [[Julio II]] ([[1503]]-[[1513]]) consistió en devolver a la Ilesia les posesiones de que los [[Casa de Borja\|de Borja o Borgia]] habíense apropiáu. En dellos casos consiguir con facilidá; n'otros, pola fuercia de les armes. [[Perusa]] y [[Boloña]] quedaron reintegradas nos Estaos Pontificios d'esta manera en [[1506]]. [[Venecia]] amenaciaba con competir cola [[Santa Sede]] pol dominiu d'Italia; p'atayar esti peligru, Julio II formó la [[Lliga de Cambrai]] cola intervención de [[Francia]], [[España]], el Sacru Imperiu, [[Hungría]], [[Casa de Saboya\|Saboya]], [[Florencia]] y [[Mantua]]. Venecia nun pudo oponer resistencia a tan potente enemigu y resultó ganada na [[batalla de Agnadello]] en [[1509]], dexando al papa ensin rival. Cola ayuda d'[[España]] trató depués de desentemangase de la presencia en suelu italianu de los franceses, dueños de [[Xénova]] y [[Milán]]. Consiguir tres dura llucha, pero lo que nunca llograría ye lliberar a Italia del dominiu español que perduraría intensa y prolongadamente, cuantimás mientres los reinaos de [[Carlos I d'España\|Carlos I]] y [[Felipe II d'España\|Felipe II]], anque éstos nunca amontaron les sos posesiones a cuenta de los Estaos Pontificios. Otra manera, Felipe II, magar contra los sos deseos, nun torgar que'l papa [[Clemente VIII]] anexionase a los bienes de la Ilesia la ciudá de [[Ferrara]] en [[1597]].

Diferencies ente revisiones de «Estaos Pontificios»