|
Aristóteles refuga la idea atomística col argumentu de que nun puede esistir el [[Vacíu (física)|vacíu]] subxacente ente les partícules. Según la doctrina aristotélica, la [[materia]] ta constituyida de forma continua, esto ye, que nun puede estremase en partes irreductibles.
Pa evitar el [[determinismu]] mecanicista, criticáu por [[Aristóteles]], [[Lucrecio]] toma'l pensamientu de d'[[Epicuro]] ya introduz la tesis de que los átomos cayen nel vacíu y esperimenten por sigo mesmos una declinación que-yos dexa atopar se. D'esta forma tratar d'imponer un ciertu orde a la idea orixinal que suponía que les coses formar con un movimientu caóticu d'átomos.
L'atomismu apaez na filosofía griega como un intentu de superar les dificultaes lóxiques pa esplicar el cambéu de les coses consideraes na [[Escuela eleática]]. Afirma lo qu'ésta mesma afirma y puede afirmar tamién lo qu'esta niega, faciéndose asina más comprensiva como teoría. Nun hai disyuntiva ente ser y nun ser, sinón dambes coses, namái que'l ser nun ye efectivamente tal, esto ye, espaciu y vacíu. Esta simultaneidá de los contrarios constitúi la fonte del movimientu. Esta [[teoría atómica]] percuerre con tal fluidez el tránsitu del ser a les coses, suprime de golpe tantes torgues pa la comprensión mecánica y matemática del universu, que dende entós se convirtió en modelu pa cualesquier [[investigación]] racional de la naturaleza.
Tamién se presenta como allegáu al [[Pluralismu (filosofía)|pluralismu]] de d'[[Anaxágoras]] o de d'[[Empédocles]] (sieglu V e.C. ), Anaxágoras consideraba que tou taba fechu de partícules elementales llamaes [[Homeomerías]] conceptualmente distintes (anque bien similares) a los átomos de Leucipo y Demócrito, ente que Empédocles afirmaba que cuasi toles coses (non los güeyos, por casu) tán compuestes por de los cuatro elementos, a saber: [[aire]], [[agua]], [[tierra]] y [[fueu]]. N'India, per otra parte, llegaben a conclusiones paecíes los [[Xainismu|jainistas]] [[Ajivika]] y [[Cārvāka]] y les escueles del hinduismu ortodoxu [[Nyaya]] y [[Vaisheshika]].
Na [[edá media]], a pesar de la oposición xeneral al atomismu basada en considerancies teolóxiques, y sobremanera pola fuerte influyencia de d'[[Aristóteles]], esta doctrina foi caltenida por [[Guillermo de Conches]] y [[Nicolás de Autrecourt]]. La teoría cobra nueva puxanza nos [[sieglu XV|sieglos XV]] y [[Sieglu XVI|XVI]], coincidiendo cola crítica al aristotelismu, coles idees de [[Nicolás de Cusa]] y [[Giordano Bruno]], algamando un puntu culminante cola renovación de [[Gassendi]], que considera l'atomismu como la hipótesis más razonable pa la esplicación de los fenómenos de la naturaleza. Nesta dómina fueron aldericaos los problemes inherentes a la doctrina atomista: dificultá lóxica d'almitir qu'esista una porción de materia que nun se pueda estremar y les dificultaes d'esplicar la diversidá de les propiedaes físiques y químiques de los cuerpos. Coles mesmes ye innegable la influyencia qu'adquirió más tarde nos oríxenes de la teoría atómica científica, empezando pol científicu serbiu [[Ruđer Bošković]] (1711-1787), primero en bosquejar una [[teoría atómica]] moderna de fundamentu newtoniano qu'establez fuercies de cohesión y de repulsión.
== Ver tamién ==
|
