Diferencies ente revisiones de «Enerxía nuclear»

Cola invención de la pila química por Volta nel 1800 diose llugar a una forma compacta y portátil de xeneración d'enerxía. A partir d'entós foi incesante la busca de sistemes que fueren entá menores y que tuvieren una mayor capacidá y duración. Esti tipu de piles, con poques variaciones, fueron abondes pa munches aplicaciones diaries hasta los nuesos tiempos. Sicasí, nel sieglu XX surdieron nueves necesidaes, a causa principalmente de los programes espaciales. Precisábense entós sistemes que tuvieren una duración elevada pa consumos llétricos moderaos y un caltenimientu nulu. Surdieron delles soluciones (como los paneles solares o les célules de combustible), poro según amontábense les necesidaes enerxétiques y apaecíen nuevos problemes (les plaques solares son inútiles n'ausencia de lluz solar), entamóse a estudiar la posibilidá d'utilizar la enerxía nuclear nestos programes.A mediaos de la década de los 50 empezaron n'Estaos Xuníos les primeres investigaciones empuestes a estudiar les aplicaciones nucleares nel espaciu. D'estes surdieron los primeros prototipos de los xeneradores termoeléctricos de radioisótopos (RTG). Estos dispositivos amosaron ser una alternativa por demás interesante tanto nes aplicaciones espaciales como n'aplicaciones terrestres específiques. Nestos artefactos aprovéchense les desintegraciones alfa y beta, convirtiendo toa o gran parte de la enerxía cinética de les partícules emitíes pol nucleu en calor. Esti calor ye dempués tresformáu n'electricidá aprovechando l'efectu Seebeck pente medies de unos termopares, consiguiendo eficiencies aceptables (ente un 5 y un 40% ye lo habitual). Los radioisótopos davezu utilizaos son 210Po, 244Cm, 238Pu, 241Am, ente otros 30 que se consideraron útil. Estos dispositivos consiguen capacidaes d'almacenamientu d'enerxía 4 ordesórdenes de magnitú superiores (10.000 vegaes mayor) a les bateríes convencionales.En 1959 amosóse al públicu'l primer xenerador atómicu.7 En 1961 llanzóse al espaciu'l primer RTG, a bordu del SNAP 3. Esta batería nuclear, qu'alimentaba a un satélite de l'armada norteamericana con una potencia de 2,7 W, caltuvo'l so funcionamientu ininterrumpíu mientres 15 años.RTG del New Horizons (nel centru embaxo, en negru), misión non tripulada a Plutón. La sonda foi llanzada en xineru de 2006 y va algamar el so envís en xunetu de 2015.Estos sistemes utilizáronse y sígense usando en programes espaciales bien conocíos (Pioneer, Voyager, Galileo, Apolo y Ulises ente otros). Asina por casu en 1972 y 1973 llanzáronse los Pioneer 10 y 11, convirtiéndose'l primeru d'ellos nel primer oxetu humanu de la hestoria qu'abandonaba'l sistema solar. Dambos satélites siguieron funcionando hasta 17 años dempués de los sos llanzamientos.La misión Ulises (misión conxunta ESA-NASA) unvióse en 1990 pa estudiar el Sol, siendo la primer vegada qu'un satélite cruciaba dambos polos solares. Pa poder faelo hubo qu'unviar el satélite nuna órbita alredor de Xúpiter. Por cuenta de la duración del RTG que caltién el so funcionamientu enllargó la misión de cuenta que se pudiera volver realizar otru viaxe alredor del Sol. Anque paeciera estrañu qu'esti satélite nun usara paneles solares en llugar d'un RTG, puede entendese al comparar los sos pesos (un panel de 544 kg xeneraba la mesma potencia qu'un RTG de 56). Naquellos años nun esistía un cohete que pudiera unviar a la so órbita al satélite con esi pesu extra.Estes bateríes non solo apurren lletrecidá, sinón qu'en dellos casos, el mesmu calor xeneráu utilízase pa evitar la congelación de los satélites en viaxes nos que'l calor del Sol nun ye abondu, por casu en viaxes fora del sistema solar o en misiones a los polos de la Lluna.Nel 1966 instalóse'l primer RTG terrestre na islla deshabitada Fairway Rock, permaneciendo en funcionamientu hasta 1995, momentu nel que se desmanteló. Otros munchos faros asitiaos en zones inaccesibles allegaes a los polos (sobremanera na Xunión Soviética), utilizaron estos sistemes. Sábese que la Xunión Soviética fabricó más de 1000 unidaes pa estos usos.Una aplicación que se dio a estos sistemes foi'l so usu como marcapasos.8 Hasta los 70 usábase pa estes aplicaciones bateríes de mercurio-zinc, que teníen una duración d'unos 3 años. Nesta década introducieron les bateríes nucleares p'aumentar la llonxevidá d'estos artefactos, faciendo posible qu'un paciente mozu tuviera enllantáu solu unu d'estos artefactos pa tola so vida. Nos años 1960, la empresa Medtronic contautó con Alcatel pa diseñar una batería nuclear, enllantando'l primer marcapasos alimentáu con un RTG nun paciente en 1970 en París. Dellos fabricantes construyeron los sos propios diseños, pero a mediaos d'esta década fueron movíos poles nueves bateríes de litio, que teníen vides d'unos 10 años (consideráu abondu polos médicu anque tuviera de sustituyise delles vegaes hasta la muerte del paciente). A mediaos de los años 1980 detúvose l'usu d'estos implantes, anque entá esisten persones que siguen portando esti tipu de dispositivos.