Diferencies ente revisiones de «Fueu griego»

Los [[Imperiu bizantín|bizantinos]] del sieglu VI emplegaben la sustanza incendiario con frecuencia en batalles navales, yá que yera por demás eficaz al siguir amburando inclusive dempués de cayer a l'agua. El mesmu representaba una ventaya teunolóxica, y foi responsable de delles importantes victories militares bizantines, especialmente la salvación de [[Bizanciu]] en dos asedios musulmanes, colo qu'aseguró la continuidá del [[Imperiu bizantín|Imperiu]], constituyendo asina un frenu a les intenciones expansionistas del [[Islam]], y evitando la posible conquista de la [[Europa Occidental]] dende'l l'[[Estieste]]. La impresión que'l fueu griego produció nos [[cruzaos]] foi de tal magnitú que'l nome pasó a ser utilizáu pa tou tipu d'arma incendiaria,<ref>{{Harvnb|Haldon|Byrne|1977|p=97}}</ref> incluyíes les usaes polos [[Pueblu árabe|árabes]], [[China (rexón)|chinos]] y [[Mongol (etnia)|mongoles]]. Sicasí, yeren fórmules distintes de la [[Imperiu bizantín|bizantina]], que yera un secretu d'Estáu guardáu en forma celosa, que la so composición tresmanar. Poro, los sos ingredientes son motivu de gran alderique. Propunxéronse dalgunos de los siguientes ingredientes: [[petroleu]], [[Óxidu de calcio|cal viva]], [[azufre]] y [[Nitratu de sodiu|salitre]]. Lo qu'estremó a los [[Imperiu bizantín|bizantinos]] nel usu d'amiestos incendiarios foi l'usu de [[Sifón|sifones]] presurizaos pa llanzar el [[líquidu]] al enemigu.