Diferencies ente revisiones de «Transición española»

{{caxa de cita|El nuevu líder español [el rei Xuan Carlos] ta gravemente esmolecíu cola resistencia de la derecha al cambéu políticu. Creo que yá llegó la hora de la reforma, pero'l presidente del Gobiernu, Carlos Arias Navarro, una borrafa de los díes de Franco, demostró más inmovilismu que movilidá. El rei cunta que aries ye un desastre ensin paliativos, yá que se convirtió nel abanderáu d'esi grupu de lleales a Franco conocíu como El Búnker. […] Desque xubió al tronu, el rei fixo tou lo posible pa convencer a Arias, y atópase con que'l presidente, de sesenta y siete años d'edá, respuénde-y Sí Maxestá y nun fai nada, cuando nun fai lo contrario de lo que'l rei quier.[…]|Newsweek, 25 d'abril de 1976}}

 

 

Dempués de comenta-y el rei a Areilza «esto nun puede siguir, so pena de perdelo tou…»,{{Harvnp|Tusell|1997|p=30 |ps= }} el 1 de xunetu Xuan Carlos esixó-y a Arias Navarro que-y presentara'l so dimisión, lo qu'ésti fixo darréu. A los pocos díes Torcuato Fernández Miranda llograba que'l Conseyu del Reinu incluyera ente los trés aspirantes a presidente del gobiernu al candidatu del rei»: Adolfo Suárez, un «reformista azul» que nun había destacáu demasiáu hasta entós.{{Harvnp|Juliá|1999|p=218 |ps= }}{{Harvnp|Tusell|1997|p=30 |ps= }}

El gobiernu de Suárez nun encetara la crisis económica empecipiada en 1974 por cuenta de la prioridá concedida al procesu de transición política. El nuevu ministru de Economía Fuentes Quintana propunxo la firma d'un gran «pactu social» que ''compensara'' con meyores sociales y delles reformes xurídicu-polítiques —qu'incluyíen la despenalización del [[adulteriu]] o de los [[anticonceutivu|anticonceutivos]]—{{Harvnp|Ruiz|2002|p=41 }} les dures midíes d'axuste que se teníen que tomar pa estabilizar la economía y amenorgar la inflación, considerada como'l principal problema: l'amenorgamientu del [[déficit presupuestariu|déficit públicu]] y l'establecimientu de la norma de que les xubíes salariales apautar en función de la inflación prevista, non de la pasada como asocedía hasta entós.{{Harvnp|Juliá|1999|p=236 }}{{Harvnp|Ruiz|2002|p=40-41 }} La propuesta de pactu tamién tenía un componente políticu pos pretendía asegurar un clima de paz social suficiente p'aldericar la nueva Constitución.{{Harvnp|Tusell|1997|p=56 }}

 

 

La resultancia de los pactos foi que se llogró estabilizar la economía y controlar la inflación −del 26,4% de 1977 pasar al añu siguiente al 16,5 —{{Harvnp|Ruiz|2002|p=42 }}, y a cambéu aumentó'l gastu social —subsidiu de desempléu, pensiones, gastos n'educación y sanidá— gracies a la reforma fiscal que punxo en marcha'l ministru [[Francisco Fernández Ordóñez]]. En paralelu a la negociación de los Pactos, el sector empresarial que s'atopaba güérfanu de sofitos, empezó a entamase, creándose en marzu de 1977 el [[Círculu d'Empresarios]]<ref>{{cita publicación |apellíu=Rodríguez Braun |nome=Carlos|enlaceautor=Carlos Rodríguez Braun|añu=2002|url=http://circulodeempresarios.org/sites/default/files/publicaciones/2009/07/25-Anos-del-Circulo-de-Empresarios_1.pdf|títulu=25 Años de Círculu d'Empresarios: 1977-2002|editorial=Círculu d'Empresarios|p=21 |urlarchivu=https://web.archive.org/web/20150612120315/http://circulodeempresarios.org/sites/default/files/publicaciones/2009/07/25-Anos-del-Circulo-de-Empresarios_1.pdf |fechaarchivu=12 de xunu de 2015}}</ref> y en xunu la patronal CEOE.<ref>Joaquín Estefanía: [http://elpais.com/diariu/2002/12/01/domingu/1038717036_850215.html “CEOE 25 años de la derecha económica”] El País (1 d'avientu, 2002) y Merced Cabrera y Fernando Rei (2002) “El poder de los empresarios: política y economía na España contemporánea (1875-2000)” Ed. Taurus. ISBN 9788430604395</ref> Sicasí la conflictividá llaboral nun menguó y el númberu de fuelgues siguió aumentando hasta algamar el so puntu culminante en 1979. Entós empezaron a baxar gracies al [[Alcuerdo Marcu Interconfederal]] robláu en xunetu per UXT y pola acabante crear patronal [[CEOE]], y al que s'opunxo Comisiones Obreres.{{Harvnp|Juliá|1999|p=237-238 }}

{{AP| Acta d'Adhesión d'España a les Comunidaes Europees}}

 

 

==== El referendu sobre la permanencia na OTAN ====

Tres la entrada d'España na CEE llegó'l momentu de convocar el prometíu [[referendu sobre la permanencia d'España na OTAN]]. Pero Felipe González y el so gobiernu anunciaron que diben defender qu'España siguiera na OTAN, anque baxu trés condiciones atenuantes: la non incorporación a la estructura militar, la prohibición d'instalar, almacenar o introducir armes nucleares y l'amenorgamientu de les bases militares norteamericanes n'España. Primeramente González tuviera que convencer al so propiu partíu nel XXX Congresu celebráu n'avientu de 1984, y amás el xiru respeuto de la OTAN provocó la dimisión del ministru d'Asuntos Esteriores [[Fernando Morán López|Fernando Morán]] en desalcuerdu con él.{{Harvnp|Ruiz|2002|p=81-82 }}

 

 

Ante'l «viraje» del PSOE, la bandera del refugu a la OTAN foi recoyida pol Partíu Comunista d'España —agora dirixíu pol asturianu [[Gerardo Iglesias]] que sustituyera a [[Santiago Carrillo]], quien acabó abandonando'l PCE pa fundar [[Mesa d'Unidá Comunista]]— que formó una amplia coalición d'organizaciones y de partíos d'esquierda incluyíos socialistes qu'abandonaron el PSOE al tar en desalcuerdu col cambéu de posición del so partíu—, de la que surdiría [[Izquierda Xunida (España)]], coalición que se presentó a les [[eleiciones xenerales d'España de 1986|eleiciones xenerales d'ochobre de 1986]]. Pela so parte, la ''proatlantista'' Alianza Popular optó paradójicamente pola astención, dexando solo al gobiernu, lo que constituyó, en pallabres de David Ruiz, una «penosa estratexa… que desacreditará la carrera política del so fundador, Manuel Fraga, en cuantes qu'aspirante al gobiernu del Estáu».{{Harvnp|Ruiz|2002|p=80; 86 }}