Diferencies ente revisiones de «Tácitu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques: efectu => efeutu |
m "rellación" en cuenta de "relación" (que nun ta nel DALLA) |
||
Llinia 36:
* El '''''[[Dialogus de oratoribus]]''''' («''Diálogu sobre'l oradores''»), a pesar del pronunciamientu en contra de dellos estudiosos, acéptase xeneralmente como obra de Tácitu. Ye [[Cicerón|ciceroniano]] na so concepción y estilu, que s'afai equí al xéneru y ye bien distintu del que l'autor emplega nes obres históriques. L'asuntu tratáu nél ye la decadencia de la oratoria, que yá se plantegó tamién Quintiliano nun escritu perdíu tituláu '''''De causis corruptae eloquentiae''''' (''Sobre les causes de la corrupción de la oratoria'').
:Al empiezu de la obra, en casa de Curiacio Maternu, poeta, apaecen aconceyaos con él otros dos personaxes: l'orador Marco Apro, y Vipstano Mesala, espertu en retórica. L'aición asítiase claramente (capítulu 17) nel añu 75. Esta fecha ye'l términu ''post quem'' pa la datación de la obra. Hai quien tienden a considerar a partir d'esti datu qu'el ''Diálogu...'' ye obra de mocedá pocos años posterior. Sicasí, poles sos
:Maternu alderica con Apro sobre la primacía de la poesía sobre la oratoria. Depués el discutiniu céntrase puramente sobre la oratoria. Apro defende la modernidá y asegura qu'el oradores del so tiempu nun tienen que faer concesiones al antiguu estilu de la oratoria republicana, pos los tiempos camudaron. Mesala, sicasí, cree nel valor imperecedero de Cicerón y los sos contemporaneos. Según él, nel presente la oratoria ta en decadencia pola mor del abandonu del estudiu de los vieyos oradores na educación de los mozos.
Llinia 56:
:La obra ye polo xeneral bien oxetiva. De les sos fontes lliteraries Tácitu solo menta a César, pero hai qu'añedir a Pliniu'l Vieyu y a otru historiadores y xeógrafos. Amás de la información lliteraria, Tácitu, de quien nun consta que tuviera conocencia direuta de los pueblos qu'habitaben Germania, debió d'arrexuntar les narraciones orales de soldaos, mercaderes y viaxeros que tornaben del otru llau del Rin. Una primer parte del llibrín dedicar al estudiu global de los xermanos: xeografía física, instituciones, vida privada y cotidiana, aspeutos militares, etc. Depués, de forma más detallada, descríbense les peculiaridaes de cada etnia por separáu. Pero non tou ye oxetividá na obra.
:Tácitu nun arrenuncia a reflexar la so visión personal de los xermanos y les sos
:Amás vía cómo los xermanos constituyíen un peligru real pa Roma, que'l so deterioru moral la incapacitaba pa una defensa eficaz. Les sos virtúes guerreres facer cimeres a los exércitos romanos, esmolecíos en munches ocasiones por intereses que nada teníen que ver cola defensa del imperiu. Asina, nel capítulu 37, onde s'ocupa de los cimbrios, revisa tolos contratiempos que Roma sufriera pola so causa dende los primeros ataques del añu 113 e.C. Nun duldar n'espresar la so almiración por ellos cuando los califica de pueblu pequeñu, pero enorme pola so gloria»: el pueblu delles vegaes derrotáu, pero nunca sometíu.
| |||