Diferencies ente revisiones de «Miguel Delibes»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Iguo testu: "les manos" => "les manes" |
m Iguo testu: "manos" => "manes" |
||
Llinia 104:
A Miguel Delibes censuróse-y que tuviera contra'l [[progresu]], pero él mesmu discrepaba de quien lu víen como un autor qu'allaba «[[Mediu rural|l'aldega]]» y desprecia «[[Espaciu urbanu|la corte]]»: a lo qu'él s'oponía ye a la deshumanización y falsedá que xenera la vida na gran ciudá. Según dicía él mesmu: «Cuando escribí la mio novela ''El camín'', onde un rapacín, Daniel ''el Miagón'', aguantar a abandonar la vida comuñal de la pequeña villa pa integrase nel fatáu de la gran ciudá, dalgunos tacháronme de reaccionariu. Nun queríen almitir qu'a lo qu'arrenunciaba Daniel ''el Miagón'' yera a convertise en cómpliz d'un progresu de dorada apariencia pero absolutamente irracional».<ref name=cordi>[http://www.cordilleracantabrica.org/IMG/pdf/el sentíu_del progresu_dende_la mio_obra.pdf Miguel Delibes. ''El sentíu del progresu dende la mio obra''], Discursu lleíu nel actu de la so recepción na [[Real Academia de la Llingua]], 25-5-1975; accesu 07-6-2013</ref>
La postura de Delibes nun yera en contra del progresu polo xeneral, sinón contra'l modelu escoyíu, esto ye, contra'l progresu devastador que sacrifica tou lo humano n'ares del [[consumu]]: «Ye la civilización del consumu n'estáu puru, de la incesante renovación de los oxetos —en bona parte, innecesarios— y, arriendes d'ello, del bagazu».<ref name=cordi /> Pa él, el [[Globalización|nuevu orde socioeconómico]] ta xenerando una manera d'[[alienación]] poderosísimo. Nos [[Ciudá|grandes centros urbanos]] llevántense [[Rascacielos|xigantesques torres-truébanos]] nes que viven atarraquitaos estos nuevos homes, que perdieron toa traza individualizador. «L'home, d'esta manera, se despersonaliza y les comunidaes dexeneren nunes mases amorfes, sumises, fácilmente controlables dende'l poder concentráu nunes poques
Nes sos obres reivindica que los nuesos raigaños tán na [[cultura rural]] y que, lo que ye güei, los apartaces d'integridá y autenticidá tán nel campu. «Pero l'home, gústenos o non, tien los sos raigaños na Naturaleza y al desarraigarlo col señuelo de la técnica, desaposiar de la so esencia».<ref name=cordi /> Sostien que, na antigua estructura rural, l'home taba dedicáu a xeres muncho más humanes, llueñe de la masificación ciudadana, calteniendo les sos traces individualizadores y ostentando una [[personalidá]] irrepetible. «...los mios personaxes aguantar, refuguen la masificación. Al presentáse-yos la dualidá Técnica-Naturaleza como dilema, opten resueltamente por ésta que ye, quiciabes, la última oportunidá d'optar pol humanismu. Trátase de seres primarios, elementales, pero que nun abdiquen de la so humanidá; negar a cortar los raigaños. A la sociedá gregaria que-yos afala, ellos oponen un terco individualismu».<ref name=cordi /> Nel señor Cayo, el so personaxe, un [[Vieyera|vieyu]] a puntu de cumplir ochenta y trés años, queden representaos los valores culturales d'esa [[Tradición|tradición milenaria]] que s'atopa en trance de sumir. ''[[L'apostáu votu del señor Cayo (novela)|L'apostáu votu del señor Cayo]]'' ye una [[escoyía]] dolorida ante la desapaición de la cultura rural, creada al traviés de los sieglos, y que, en poco tiempu, foi barrida y sustituyida pola industrial: «Matemos la cultura llabradora pero nun lu hemos sustituyíu por nada, siquier, por nada noble».<ref name=cordi />
| |||