Diferencies ente revisiones de «Guerres púniques»

Al so entamu nel añu [[264 e.C.|264 e.C. ]], [[Cartago]] taba allugada na mariña de la moderna [[Tunicia]], nel norte d'[[África]], fundada polos [[Fenicia|fenicios]] nel [[sieglu IX e.C.|sieglu IX e.C. ]] Yera una poderosa [[ciudá-taoestáu]] con un gran imperiu comercial basáu nes sos colonies esteriores, y quitando a [[Roma (antigua)|Roma]], el más poderosu estáu del [[Mar Mediterraneu|Mediterraneu]] occidental. L'[[armada de Cartago]] nun tenía rival na dómina, pero'l so [[Exércitu de Cartago|exércitu permanente]] en tierra nun yera demasiáu potente; Cartago nun yera un estáu conquistador, sinón comercial, polo que nun precisaba grandes contingentes de [[soldáu|soldaos]] más que nos momentos puntuales en que s'atopara en guerra. Amás, solía confiar nel usu lliberal de [[mercenariu|mercenarios]] pa complementar (o inclusive formar casi por completu) diches fuercies, contrataos gracies a les considerables riqueces procedentes del [[comerciu]], la base de la so [[economía]].

Los intereses d'esti imperiu comercial atopar n'oposición colos de la floreciente [[Roma (antigua)|República de Roma]], que s'atopaba en plena espansión. Fundada nel [[sieglu VIII e.C.|sieglu VIII e.C. ]], la primitiva [[ciudá-taoestáu]], convertida nuna [[república]] l'añu [[509 e.C.|509 e.C. ]], yá controlaba la totalidá de la [[península itálica]], y dirixía agora los sos güeyos escontra lo que yeren les llinies naturales d'espansión per tierra, [[Sicilia]], nel sur, y la [[Galia Tresalpina]], nel norte. Les causes del expansionismo romanu deben de buscase na asunción d'una política imperialista per parte del patriciáu romanu, col enfotu de apangar les tensiones sociales presentes dende los mesmos entamos de la República y qu'en pallabres de Diego Peña y Javier Martínez-Pinna ''llevó a l'aristocracia romana a poner les sos ambiciones nel esterior y a convertir la ciudá estáu nun imperiu feroz y desatamañao que duró mientres había tierres fértiles que conquistar, pero que colapsó nes sos propies contradicciones una vegada que llegó a la llende xeográfica de les mesmes... les guerres púniques enmarcar nesti ralu de tiempu nel que Roma ye un imperiu incipiente, onde empieza a conquistar y a partir el botín ente la so ciudadanía''.<ref>{{Cita publicación|url=|títulu=L'orixe d'un imperiu. Guerres Púniques.|apellido=Peña|nome=Diego|apellíos2=Martínez-Pinna|nome2=Javier|fecha=2016|publicación=Revista Clío Historia|númberu=181|páxines=64-76|fechaacceso=|issn=1579-3532|doi=|pmid=}}</ref>

Nel añu [[240 e.C.|240 e.C. ]], les tropes [[mercenariu|mercenaries]] de [[Cartago]] remontáronse. Aprovechando la oportunidá, Roma arrampuñó a los cartaxineses les islles de [[Córcega]] y [[Cerdeña]] nel [[238 e.C.|238 e.C. ]] A partir d'entós, los romanos usaron el términu ''[[mar Mediterraneu|Mare Nostrum]]'' (''El nuesu Mar'') pa referise al [[mar Mediterraneu]], exerciendo'l control efectivu del mesmu. L'[[armada romana]] podía evitar invasiones anfibies nel so territoriu, controlar les rutes comerciales ya invadir otres mariñes mientres trés años y cuatro meses que la Guerra de los Mercenarios tuvo vixente.<ref>[[Polibio]], [[Hestories de Polibio|''Historia Universal so la República Romana'']] [http://www.imperivm.org/cont/testos/txt/polibio_hublrr_ti_li.html L. I Cap. XXIV]</ref> En siendo nomaos [[xeneral]]es, Mathô y Spendios unviaron misives a les [[ciudá-taoestáu|ciudaes]] [[tributu|tributaries]] de Cartago, afalándoles a desfacer del xugu púnicu y xunise a ellos nel conflictu. Sufriendo los gravosos tributos que cayeron sobre elles tres la desastrosa [[guerra]] con [[Antigua república romana|Roma]], aportaron fácilmente a los pidimientos de los mercenarios, lo que convirtió'l motín orixinal nun [[rebelión|levantamiento]] nacional. Namái dos ciudaes caltuviéronse lleales: [[Bizerta]] y [[Útica]].<ref>[[Polibio]], [[Hestories de Polibio|''Historia Universal so la República Romana'']] [http://www.imperivm.org/cont/testos/txt/polibio_hublrr_ti_li.html T.I L.I, 20]</ref>