Diferencies ente revisiones de «República de la Nueva Granada»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- sumíu + desapaecíu ) |
m iguo parámetros de plantía |
||
Llinia 105:
{{AP|Guerra civil colombiana de 1851}}
Tres les reformes empecipiaes pol presidente [[José Hilario López]], qu'incluyíen la llibertá de los esclavos ([[21 de mayu]] de [[1851]]), espulsión de los xesuites,<ref name="Encruz">{{cita web|url=http://www.banrepcultural.org/blaavirtual/modosycostumbres/crucahis/crucahis123.htm|títulu=La guerra de 1851|fechaacceso=31 de xunetu de 2012|editorial=Biblioteca Luis Ángel Arango|
Ye según el [[22 de mayu]] los rebeldes pronunciar nel sur del país y [[Julio Arbolea]] intentó prindar [[San Juan de Campera]], pero foi derrotáu; tamién se dieron llevantamientos en [[Sogamoso]], [[Maruxu (Tolima)|Maruxu]], [[Guatavita]] y [[El Guamo]]. Pa encalorar estes sulevaciones el gobiernu nomó entós al xeneral [[José María Obando]] como xeneral en xefe del Exércitu del Sur y al xeneral [[Tomás Herrera]] comandante nel [[Valle del Cauca]],<ref name="Encruz"/> quien gradualmente fueron aselando estos enfrentamientos armaos. La guerra foi terminada a finales del añu, cola derrota de [[Mariano Ospina Rodríguez]] el [[30 d'agostu]] y la capitulación del xeneral Borreru'l [[10 de setiembre]].<ref name="Encruz"/>
Llinia 125:
|}
Tres les eleiciones presidenciales de [[1853]], nes cualos el candidatu lliberal radical [[Tomás Herrera]] (sofitáu pol xeneral [[José María Melo]]) foi ganáu pol candidatu lliberal moderáu [[José María Obando]], Melo nun acepto la so derrota y dio un [[golpe d'está u]]'l [[17 d'abril]] de [[1854]] contra'l presidente Obando.<ref>{{cita web |url=http://www.banrepcultural.org/blaavirtual/modosycostumbres/crucahis/crucahis124.htm |títulu=La guerra civil de 1854 |fechaacceso=31 de xunetu de 2012 |autor=Vélez Ocampo, Antonio |editorial=Biblioteca Luis Ángel Arango |
Melo permaneció nel [[Poder políticu|poder]] ocho meses, pero finalmente les tropes ''constitucionalistas'' del norte y sur del país xuniéronse, sumando 11.000 homes, arrodiando a los 7.000 melistas que defendíen Bogotá.<ref>Cardona, 2008: 93</ref> El [[4 d'avientu]] del mesmu [[añu]] cuando l'alianza entró victoriosa a [[Bogotá]], en ganando al [[exércitu]] melista y los sos aliaos, los lliberales moderaos y [[artesanu|artesanos]]. Estos postreros presentaron resistencia aportunante mientres l'asaltu final a la capital, razón pola cual el [[Partíu políticu|partíu]] vencedor desterró a mamplén d'artesanos al [[ríu Chagres]] en [[Panamá]]. El conflictu costó unes 4.000 vides.<ref>Alberto Pardo Pardo (1972). ''Xeografía económica y humana de Colombia''. Tomu XI. Santa Fe de Bogotá: Ediciones Tercer Mundu, pp. 204. Nel caos que siguió a la fin de la [[Gran Colombia]] morrieron unes 2.200 persones polos conflictos políticos.</ref>
| |||