Diferencies ente revisiones de «Palaciu del Luxemburgu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- esquierda + izquierda ) |
m preferencies llingüístiques: conectada => coneutada |
||
Llinia 15:
Unvia a un arquiteutu a Florencia pa faer el plan esactu del so antiguu palaciu, depués camuda de paecer y contrata a Salomon de Brosse que-y propón un proyeutu bien ambiciosu. Les obres empiecen n'abril de 1615. En 1624, la reina instálase anque'l palaciu nun ta acabáu. Dende 1622 empezara a decorar la galería principal con obres del pintor [[Peter Paul Rubens]], siguiendo asina la tradición familiar de mecenalgu de les artes. Estos cuadros atópense güei na sala Rubens del [[Muséu del Louvre]]. En 1627 venció o vendió'l ''Petit Luxembourg'' al cardenal de Richelieu. La reina nun vivió munchos años nel so palaciu; en 1631 foi obligada a exiliarse por orde del so fíu, el rei [[Lluis XIII de Francia|Lluis XIII]], tres el [[Día de los Engañaos]]. A la so muerte en 1642, María de Médici dexó'l palaciu n'heriedu al so fíu favoritu, [[Gastón d'Orleans]].
El palaciu foi ampliáu delles vegaes, pero ensin modificar enforma'l so aspeutu esterior: construyir nos patios interiores, y depués amplióse escontra'l xardín faciendo una copia casi esacta de la so antigua fachada. Sicasí, pa dar cabida al Senáu en 1969 foi precisu construyir oficines individuales pa cada senador y delles sales de xunta y locales alministrativos amás d'afaer al gustu del sieglu XX les comodidaes básiques. L'espaciu necesariu atopar nel sosuelu, nel que s'escavaron dos niveles soterraños que s'enllarguen per debaxo del parque. Nun foi abondu, y fíxose edificar al otru llau de la cai una estensión,
En 1715 el palaciu pasó al rexente [[Felipe II d'Orleans]] qu'agospió ellí a les sos fíes, [[María Luisa Isabel d'Orleans|duquesa de Berry]] y [[Luisa Isabel d'Orleans]], reina viuda d'España, que finó nel palaciu en 1742. El palaciu y los xardinos fueron l'escenariu de los amores escandalosos de la duquesa de Berry. Pernomáu protagonista de les orxíes de la Rexencia, la nueva vilba llibertina despintó ellí dellos embaranzos. Saint-Simon describe'l partu vergonzosu y bien aballador de la duquesa de Berry a finales de marzu de 1719 nel Luxemburgu. Cuando la «Mesalina de Berry» finó, tres meses más tarde, cola salú arruinada por aquel partu por demás peligrosu, l'autopsia reveló que la princesa taba embarazada de nuevu. El palaciu foi darréu la residencia del conde de Provenza, futuru [[Lluis XVIII de Francia|Lluis XVIII]], polo que foi confiscado pola [[Revolución francesa]] que lo declaró «propiedá nacional». Sirvió de prisión nel periodu revolucionariu conocíu como [[el Terror]], foi la sede del [[Directoriu (Francia)|Directoriu]] en 1795, y allugó la [[Par de Francia|Cámara de los Pares]] a partir de 1814. Dende esa fecha caltuvo la so vocación parllamentaria.
| |||