Diferencies ente revisiones de «Lorenzo Valla»

Foi conocíu nel so tiempu pola so demostración de que la ''[[Donación de Constantino]]'', documentu por aciu el qu'el [[papáu]] se arrogaba el dominiu d'estensos territorios de d'[[Occidente]], yera una falsificación. Nel terrén de la [[filoloxía bíblica]], la so aportación máxima fueron los comentarios al ''[[Nuevu Testamentu]]'', que seríen la base de la crítica testual d'humanistes posteriores como [[Erasmo de Rotterdam|Erasmu de Rotterdam]]. Otru aspeutu pol que foi relevante ye la so redacciónredaición d'una nueva [[gramática llatina]], les ''[[Elegancies de la llingua llatina]]'' (''De elegantia linguae latinae''), que superaba les gramátiques medievales y enseñaba un [[llatín clásicu]] de gran corrección y elegancia. Coles mesmes, destaca'l so tratáu de [[lóxica aristotélica]] ''[[Disputaciones dialéctiques]] (Dialecticae disputationes),'' que simplificaba y racionalizaba la decadente [[escolástica]] cristiana.<ref>Antonio Domínguez Ortíz, ''Hestoria Universal: Edá Moderna'', Barcelona, Vicens Vives, 1983, vol. III, páx. 110 y ss. ISBN 84-316-2167-2</ref>

La so familia venía de [[Piacenza]]; el so padre, Luca della Valla yera abogáu. Estudió llatín col humanista [[Leonardo Bruni]] y griegu con [[Giovanni Aurispa]]. A los 24 años refugóse-y cuando pretendió una de les secretaríes del Papa. Tres la muerte del so padre aceptó una cátedra d'elocuencia na universidá de [[Pavía]], onde escribió'l so tratáu ''De voluptate'' (1431), onde demuestra ciertu enclín pol [[epicureísmu]] y que corrixó dempués col títulu ''De vero bonu''. Daquella atacó al xurisconsultu Bartolo y viose obligáu a abandonar la cátedra, pasando por [[Milán]], [[Xénova]] y Roma y diendo a la fin a [[Nápoles]] en 1433, onde aportó a secretariu de d'[[Alfonsu V d'Aragón]]. Ellí escribió ''De llibero arbitrio'', ''Dialecticae disputationes'' y ''Declamazione contro la donazione di Constantino'' (1440), que ye la so obra filolóxica más ambiciosa y que supunxo un gran sofitu pal posterior [[protestantismu]], escrita cuando Alfonso d'Aragón taba en guerra col Papa. Tamién d'esa dómina ye ''De professione religiosorum'' (1442), anque'l so impresión llevar a cabu Vahlen en 1869.