Diferencies ente revisiones de «Isidro Llabrador»
Contenido eliminado Contenido añadido
m iguo testu: poles cais => peles cais |
m nomes propios |
||
Llinia 5:
San '''Isidro Llabrador''' ([[Madrid]], ''[[Circa|c.]]'' [[4 d'abril]] de [[1082]]-[[ibídem]], [[30 de payares]] de [[1172]])<ref name=llibro>[[José Antonio Álvarez Baena]]: Fíos de Madrid, vol. II, páxs. 423-428.</ref> nacíu nel ''[[Historia de Madrid|Mayrit]]'' musulmán foi un llabrador [[mozárabe]] que tuvo posiblemente al serviciu de la [[Casa de Vargas|familia Vargas]] y d'otros tantos señores terratenientes como Francisco Vera. El so trabayu como xornaleru más mentáu polos biógrafos ye al cargu de [[Juan de Vargas]], y realizóse principalmente na área de Madrid y contorna. Conócense dellos detalles de la so vida poles allabancies qu'indica un códice atopáu na [[Ilesia de San Andrés (Madrid)|Ilesia de San Andrés]] en 1504 (denomináu como ''[[Códice de San Isidro]]'' y escritu a finales del sieglu XII) y onde se denomina ''Ysidorus Agricola''. Nesti documentu méntase que ta casáu, con un fíu y apurre referencia de namái cinco milagro,<ref name="Dialc" /> siendo los demás agregos darréu procedentes de la tradición oral mientres el so procesu de beatificación por dellos haxógrafos. Magar que entá nun tuviera santificado, los madrilanos rindíen-y un cultu dende'l sieglu XII que diba amontándose rápido en sieglos posteriores. Por ello, les autoridaes eclesiástiques, municipales, l'aristocracia madrilana y la corona real española lideraron el so procesu de canonización nel sieglu XVI.
Ente los estudiosos de la so vida atópense: [[Alonso de Villegas]],<ref name="ADV" /> [[Jaume Bleda]],<ref name="BL1" /><ref name="BL2" /> [[Jerónimo de la Quintana]], [[Juan López de Hoyo|López de
La canonización llevó a un llabor d'asientu documental de parte de les duldes esistentes sobre la vida de San Isidro, ya institucionalizó una gran porción de la tradición oral de sieglos anteriores.<ref name="Pes">Leonor Zozaya Montes, (xunu 2010), ''Pesquises documentales pa narrar la hestoria de San Isidro. Xestiones pa una canonización empecipiada en 1562'', nᵘ4, revista de ciencies sociales</ref> Fray Domingo de Mendoza, comisariu nomáu por Felipe II pa la canonización, abarrúntase tuvo maxín a la de reconstruyir la biografía del Santu que llegó hasta los nuesos díes.<ref name="RB">Ríu Barredo, María José del (2000): Madrid, Urbs Regia. La capital ceremonial de la Monarquía Católica, Madrid, Marcial Pons.</ref> Se meciona nel códice qu'Isidro Llabrador taba casáu y tenía un fíu. La tradición popular, y dellos autores, afita'l llugar onde conoció a la so esposa na llocalidá de [[Torrelaguna]]. Los patronalgos que representa en diverses ciudaes del mundu, según les festividaes que se celebren la so el día [[15 de mayu]], por ser el día nel que paez ser qu'el so cuerpu incorruptu treslladar a la Ilesia de San Andrés.<ref>{{Cita web |url=http://www.lugaresquevisitar.com/que-ver-en-madrid/la plaza mayor-de-madrid |títulu=Visitar la Plaza Mayor de Madrid y la Colexata de San Isidro |fechaaccesu=14 de mayu de 2016 |fecha=28 de xunetu de 2013|sitioweb=Llugares que Visitar}}</ref> Los restos del santu moren nel altar mayor de la [[Colexata de San Isidro]] nuna arca mortuoria.
Llinia 28:
Tres la muerte d'Isidro yera creencia popular que foi soterráu nel [[campusantu de San Andrés (Madrid)|campusantu de San Andrés]], a pesar de que ''[[Relaciones topográfiques de Felipe II]]'' nun lo crean asina.{{cita riquida}} En 1504 al realizar un [[inventariu de bienes]] afayar na parroquia de San Andrés al pie de el so cuerpu incorruptu una arca mortuoria al pie de un códice escritu en llatín que describe la vida d'Isidro según la de dalgunos de los sos milagros. Esti códice, denomináu de San Isidro, ye conocíu igualmente como ''[[Códice de Juan Diáconu]]'' y ye una de les úniques fontes primaries sobre la vida de san Isidro. En pasando venti años nel campusantu, la popularidá del Santu fai que'l párrocu tresllade los restos de San Isidro al interior de la Ilesia. El descubrimientu de la tumba va acompañada d'un códice qu'estudia en fondura [[Fidel Fita]] nel sieglu XX.<ref name="JDF">Diácono Juan, [[Fidel Fita]], Pilar Saquero Suárez-Somonte, [[Quintín L'Aldea Vaqueru]], Tomás González Rolán, (1993), ''Milagros de San Isidro (sieglu XIII)'', Madrid: [[Academia d'Arte y Historia de San Dámaso]], [[Archidiócesis de Madrid|Arzobispadode Madrid]],ISBN 84-600-8499-X</ref>
L'alcuentru de los restos d'Isidro realizar sol reináu d'[[Alfonsu X de Castiella|Alfonsu X]]. La traducción d'esti códice al castellán deber a [[Jaime Bleda|Jaume de Bleda]]. Los restos atopaos nel ''arca mosayca'' de la parroquia de San Andrés contuvieron los restos d'Isidro dende finales del sieglu XIII hasta 1620. L'arca foi sustuida por otra policromada con cobre y oru. Los escritores que definen la vida d'Isidro estrémense claramente en dos tipos: los anteriores y los posteriores a la so canonización. Ente los anteriores atópense; [[Alonso de Villegas]], que considera a Isidro como un santu estravagante,<ref name="ADV" /> el rexidor [[Juan Hurtado de Mendoza el Llimpiu|Juan Hurtado de Mendoza]], [[Ambrosio de Morales]], [[Juan López de
A partir de 1234 el papa [[Alejandro III (papa)|Alejandro III]] acútase'l derechu a canonizar, pero los obispos siguen confirmando la elevación a los altares de los nuevos personaxes locales que villes y ciudaes proclamen como los sos patronos ensin qu'esistiera, na práutica, una oposición real de les xerarquíes cimeres hasta 1623 cuando, en plena [[Contrarreforma]], el papáu llogra'l control de los santos, precisamente con [[Urbanu VIII]], que canonizara a San Isidro un añu antes.
| |||