Diferencies ente revisiones de «Inocenciu VI»

Depués del fallecimientu de Clemente VI, axuntáronse 26 cardenales el 16 d'avientu de 1352 nel palaciu de Aviñón. Un cónclave que duró solu dos díes y onde los cardenales roblaron un documentu, so xuramentu, qu'el que saliera escoyíu papa tenía de vencer ciertos poderes pontificios al colexu cardenaliciu. A tal documentu conózse-y como ''capitulación eleutoral.'' Llegaos a un alcuerdu, el 18 d'avientu foi escoyíu Étienne Aubert, quien tomó'l nome de Inocencio VI y foi coronáu'l 30 del mesmu mes.<ref name="Llorca">{{Cita llibru|apellidoapellíu=Llorca|nome=Bernardino|apellido2=García Villoslada|nombre2=Ricardo |enllaceautor= |títulu=Historia de la Iglesia Católica|url=|fechaaccesu=|idioma=español|otros=vol. III Edad Nueva|edición=2ª |año=1967|editor=|editorial=BAC|ubicación=Madrid|capítulo=Roma soñada y Roma reconquistada |páxines=135-160 |cita=}}</ref>

El cardenal Álvarez de Albornoz consiguió con dos expediciones militares (1353-1357 y 1358-1367) encalorar les revueltes, restableciendo'l poder y la primacía papal na ciudá.<ref name="Mezzandri">{{Cita llibru|apellidoapellíu= Mezzandri|nome=Luigi|enllaceautor=|títulu=Storia della Chiesa tra medioevo ed epoca moderna|url= |fechaaccesu= |idioma=italiano |otros=vol. 1 Dalla crisi della Cristianità alle riforme (1294-1492)|edición=2ª|año=2001|editor=|editorial=Edizione|ubicación=Roma|isbn=88-86655-64-9|capítulo=|páxines=65-67|cita=}}</ref> Una vegada restablecíu l'orde, Inocencio confió-y el gobiernu de los [[Estaos Pontificios.]] Dichu cardenal ye conocíu como'l ''segundu fundador de los Estaos Pontificios''<ref name="Erba">{{Cita llibru|apellidoapellíu=Erba|nome=Andrea Maria|apellido2=Guiducci|nombre2=Pier Luigi|títulu=La Chiesa nella storia. Duemila anni di Cristianesimo|ubicación=Roma|editorial=Ellidice|isbn=978-88-01-03810-1|páxina=302}}</ref> y les lleis promulgaes por él permanecieron a valir hasta 1816.