Diferencies ente revisiones de «Estoicismu»

L'estoicismu foi fundáu por [[Zenón de Citio]] (aprox. 333-262 e.C. ) —dacuando llamáu Zenón l'Estoicu pa estremalo de [[Zenón de d'Elea]]—, d'orixe xipriota y posiblemente d'ascendencia mista, griega y oriental.<ref>Vide. [[Diógenes Laercio]], ''Vides de los filósofos'', Zenón, 2.</ref> Treslladar a Atenes nel [[311 e.C.|311 e.C. ]] dempués d'una vida solmenada. Entós daquella Atenes yera'l centru cultural del mundu griegu, onde se rexuntaben les principales escueles de filosofía. Mientres la so estancia, tomó contautu cola filosofía socrática, cuantimás la de la escuela [[Cínicu|cínica]], y la megárica. Según [[Diógenes Laercio]], primeramente inclinóse pol cinismu, siendo daquién especialmente cercanu a [[Crates de Tebas|Crates]], pero llueu abandonó esta escuela al refugar les numberoses «desaxeraciones» en qu'estos incurríen, porque nun podíen ufierta-y nengún programa de vida válidu. Tres esti abandonu del cinismu, estudió con otros filósofos de les escueles [[Academia d'Atenes|platónica]], [[Aristóteles|aristotélica]] y megárica pero, insatisfechu con elles, acabó creando la so propia escuela, na que combinaba múltiples aspeutos cínicos colos d'otros filósofos como [[Heráclito]].<ref>Störig, H. J., ''Historia de la filosofía'', ed. Tecnos, pp. 227–229.</ref> Dende l'antigüedá, estudióse la posible inflúi sobre Zenón de doctrines semítiques tales como'l [[xudaísmu]] o les filosofíes del [[Oriente Mediu]]; el considerable paecíu ente l'estoicismu y el [[cristianismu]] en delles doctrines, sobremanera na [[ética]] y na [[cosmoloxía]], suxurieron a panexiristes cristianos como [[Quintiliano]] y [[Tertuliano]] que Zenón taba familiarizáu, pol so orixe semita, col xudaísmu.<ref>Zeller, Grundriss, pp. 250–251.</ref>

Nel campu de la física retornaron a la filosofía de [[Heráclito]]: tou ta sometíu al cambéu, al movimientu. La física, según l'estoicismu, ye l'estudiu de la naturaleza tantu del mundu físicu na so totalidá como de cada unu de los seres que lu componen, incluyíos los seres divinos, humanos y animales. Fundamentalmente especulativa, y en clara delda col pensamientu de [[Parménides de d'Elea]] (unidá del ser) y Heráclito, la física estoica concibe la naturaleza como ''un fueu artístico en camín de crear''.