Diferencies ente revisiones de «Historia d'Italia»

La folada de pueblos orientales terminó emburriando a les [[pueblos xermanos|tribus xermániques]], emburriaes escontra l'Oeste que delles vegaes enfusaron nun Imperiu romanu cada vez más débil. Les fronteres vencieron por falta de soldaos que les defendieren, dempués de que Caracalla estendiera la [[ciudadanía romana]] a tol Imperiu. En munches ocasiones llegar a dexar provincies fronterices a los xermanos en cuenta de que les defendieren de los sos compatriotes ([[foedus]]), pos el serviciu militar fuera abolíu ente los italianos. Otres vegaes viose como xenerales se autoproclamaban emperadores en [[Galia]] o [[Britania]], provincia que foi finalmente abandonada pa concentrar les tropes nel continente. L'imperiu, sofisticáu y ricu como pocos na historia, yera yá decadente, y nos sieglos III ya IV, les sos últimes glories vinieron de xenerales d'orixe bárbaru como [[Aecio]], que ganó a [[Atila]] na [[batalla de los Campos Cataláunicos]] y [[Estilicón]], que llogró les últimes victories contra los xermanos. Nel Mediu Oriente, la rebelión de [[Zenobia]] en [[Palmira]] y les guerres colos [[Imperiu Sasánida|sasánidas]] punxeron delles vegaes n'apiertos al Imperiu. La frontera del Rin foi degolada polos [[pueblu francu|francos]] un día que'l ríu xelóse y la del Danubiu dexó ante los [[godu|godos]] que causaron una histórica derrota a les últimes lexones na [[batalla de Adrianópolis]]. Nel culmen de la debilidá, la mesma Italia foi atacada. La gloriosa ciudá de Roma [[Saquéu de Roma (410)|foi escalada]] polos [[visigodu|visigodos]] d'[[Alarico I]] en [[410]]. Atila atacó la península afarando [[Aquilea (Italia)|Aquilea]] (que los sos supervivientessobrevivientes fueron el xerme de la dende entós puxante [[Venecia]]) y llegó hasta Roma, que sicasí nun atacó dempués d'un parllamentu col papa [[Lleón I el Magno]].

[[Venecia]] taba formada poles islla poblaes polos supervivientessobrevivientes de Aquilea, que tuvieren nominalmente so soberanía bizantina como Ducáu del [[Exarcado de Rávena]]. Con [[Orso Ipato]] nel [[726]] empezó un autogobiernu local que terminó reconocíu nel 803 pol [[Imperiu Bizantín]] y el [[Sacru Imperiu]]. Anque evolucionó nel tiempu, les grandes families de la ciudá llograron un sistema na qu'el [[dogo (dux)|dogo]] o gobernante yera electivu y un conseyu supervisába-y. Adulces, Venecia estender hasta apoderar el [[Vénetu]], a midida que el [[ducáu de Milán]] y el [[Patriarcáu de Aquilea]] perdieron poder. Les sos rutes marítimes derrompíen el [[mar Adriáticu]] hasta les islles del Mediterraneu Oriental. Les sos posesiones incluyeron nel so apoxéu [[Friuli]], [[Istria]], [[Dalmacia]], [[Zara]], [[Rávena]], [[Dubrovnik|Ragusa]], [[Durazzo]], [[Corfú]], les [[Islles Ioninas]], l'[[Ducáu del Archipiélagu|Archipiélagu exéu]], [[Eubea]], [[Imbros]] y [[Tenedos]], [[Creta]] y [[Xipre]]. Les sos delegaciones comerciales tomaben hasta Oriente Mediu y espedicionarios como'l famosu [[Marco Polo]] llegaben hasta'l [[Imperiu Mongol]] en [[China]] siguiendo la [[Ruta de la Seda]] y trayendo nuevos inventos a Europa.