Diferencies ente revisiones de «Ablaut indoeuropéu»

Hasta últimamente especulóse de cutiu que'l desarrollu históricu nel [[preindoeuropéu]] podría ser qu'un grau y orixinal esperimentó dos cambeos según el contestu fonéticu: en ciertes circunstancies camudó a ''o'' curtia o llarga (grau o), y n'otros sumió por completu (grau cero). Sicasí, yá qu'en munches situaciones fonétiques con ''ablaut'' controláu ésti nunca se desenvolvió, la posición del acentu na pallabra puede nun ser un factor determinante dempués de too. Y yá que hai munchos exemplos contradictorios como p. ex. *deywó- y nom. pl. *-ye qu'amuesen un grau y pretónicu y postónicu, respeutivamente, nunca vamos ser capaces d'atopar una regla infalible seya que non. Por esto, hubo apocayá un intentu d'analizar el ablaut del primitivu PIE en términos de introflexión y morfoloxía de raigaños y tipos (cf. Tremblay, X. (2003): "Interne Derivation: 'Illusion de la reconstruction' oder verbreitetes morphologisches Mittel? Am Bsp. des Av.", ''Indogermanisches Nomen: Derivation, Flexion und Ablaut'', ed. por Y. Tichy, D. S. Wodtko, B. Irslinger, Bremen, pp. 231-59; Pooth, R. A. (2004): "Ablaut und autosegmentale Morphologie: Theorie der uridg. Wurzelflexion", Indogermanistik - Germanistik - Linguistik, ed. por M. Kozianka, R. Lühr & S. Zeilfelder, Hamburg, pp. 401-71). Esto amosó que paez altamente probable que'l PIE tempranu foi del tipu morfolóxicu d'inflexón de los raigaños, como lo foi'l protosemíticoprotosemíticu (vease tamién nel artículu del "[[Idioma protoindoeuropéu|protoindoeuropéu]]").