Diferencies ente revisiones de «Aurora polar»

Les partícules del vientu solar viaxen a velocidaes nun rangu averáu de 490 a 1000 km/s, de cuenta que percuerren la distancia ente'l Sol y la Tierra n'aprosimao dos díes. Nes proximidaes de la Tierra, el vientu solar ye deflectado pel campu magnéticu de la Tierra o [[magnetósfera]]. Les partícules flúin na [[magnetósfera]] de la mesma forma que lo fai un ríu alredor d'una piedra o d'una pilastra d'una ponte. El vientu solar tamién emburria a la [[magnetósfera]] y la deforma de cuenta que, en llugar d'un fexe uniforme de llinies de campu magnético como les qu'amosaría un imán imaxinariu asitiáu en direición norte-sur nel interior de la Tierra, lo que se tien ye una estructura allargada con forma de cometa con una llarga cola na direición opuesta al Sol. Les partícules cargaes tienen la propiedá de quedar atrapaes y viaxar a lo llargo de les llinies de campu magnético, de cuenta que van siguir la trayeutoria que-y marquen estes. Les partícules atrapaes na [[magnetósfera]] topeten colos átomos y molécules de l'atmósfera de la Tierra que s'atopen nel so nivel más baxu d'enerxía, nel denomináu nivel fundamental. L'apurra d'enerxía apurríu a estes provoca estaos d'alta enerxía tamién denominaos d'escitación. En poco tiempu, del orde de les millonésimes de segundu, o inclusive menos, los átomos y molécules vuelven al nivel fundamental perdiendo esa enerxía nun llargor d'onda nel espectru visible al ser humanu, lo que vulgarmente vien ser la lluz nos sos distintos colores. Les aurores caltiénense percima de los 95 km al respective de la superficie terrestre porque a esa altitú l'atmósfera yá ye abondo trupa como por que los choques coles partícules cargaes asocedan con tanta frecuencia que los átomos y molécules tean práuticamente en reposu. Per otru llau, les aurores nun pueden tar más arriba de los 500-1000 km porque a esi altor l'atmósfera ye demasiáu tenue —pocu trupa— como por que los pocos choques qu'asoceden tengan un efeutu significativu nel so aspeutu llumínicu.

 

Les aurores tienen formes, estructures y colores bien diversos qu'amás camuden rápido col tiempu. Mientres una nueche, l'aurora puede empezar como un arcu aislláu bien allargáu que se va estendiendo nel horizonte, xeneralmente en direición esti oeste. Cerca de la medianueche l'arcu puede empezar a amontar el so rellumu, pueden formase ondes o rizos a lo llargo del arcu y tamién estructures verticales que se paecen a rayos de lluz bien allargáu y delgaos. De sópitu la totalidá del cielu puede enllenase de bandes, espirales, y rayos de lluz que tremecen y muévense rápido pol horizonte. La so actividá puede durar dende unos pocos minutos hasta hores. Cuando s'avera l'alba tol procesu paez aselase y tan solo delles pequeñes zones del cielu apaecen brillantes hasta que llega la mañana. Anque lo descrito ye una nueche típica d'aurores, podemos atopar múltiples variaciones sobre la mesma tema.

 

 

L'osíxenu ye responsable de los dos colories primarios de les aurores. El verde mariellu producir a un llargor d'onda enerxética de 557,7 [[Nanómetru|nm]], ente que'l color más coloráu y moráu producir un llargor menos frecuente nestos fenómenos, a 630,0 [[Nanómetru|nm]]. Pa entender meyor tar rellación encamiéntase buscar información sobre l'espectru electromagnéticu n'especial el rangu visible.