Wikipedia

Diferencies ente revisiones de «Enrique VIII d'Inglaterra»

Navegar l'historial de mou interactivu
← Edición más antiguaEdición más nueva →
Contenido eliminado Contenido añadido
VisualTestu wiki
m correiciones
m correiciones
Llinia 36:
Mientres los dos años posteriores a l'ascensión d'Enrique VIII, [[Richard Fox]], [[obispu de Winchester]], y William Warham controlaron los asuntos d'estáu. A partir de 1511, sicasí, el poder real foi ostentáu pol cardenal [[Thomas Wolsey]]. Nesi mesmu añu, el papa Julio II proclamó una [[Lliga Santa (1511)|Lliga Santa]] contra Francia. La nueva alianza forxóse rápido, incluyendo a Inglaterra, España, rexida polos Reis Católicos, y el [[Sacru Imperiu Romanu]], gobernáu pol emperador [[Maximiliano I de Habsburgu|Maximiliano I]]. Enrique VIII robló'l [[Tratáu de Westminster (1511)|Tratáu de Westminster]], nel que prometía ayuda mutua a España contra Francia. En 1513 invadió esti país y ganó a los sos exércitos na [[Batalla de Guinegate (1513)|Batalla de les Espueles]]. Pela so parte, [[Jacobo IV d'Escocia]], aliáu de Francia, invadió Inglaterra pel norte, pero foi derrotáu y muertu en [[Batalla de Flodden Field|Flodden]] el 9 de setiembre de 1513, polo que'l conflictu viose termináu.
 
En 1514, Fernando abandonó l'alianza, y les otres partes fixeron la paz con Francia. La consecuente irritación con España empecipió'l discutiniu sobre un divorciu ente Enrique VIII y Catalina. Sicasí, cola ascensión en 1515 de [[FranciscoFranciscu I de Francia|FranciscoFranciscu I]] al tronu francés, aumentó nuevamente l'antagonismu ente Inglaterra y Francia, y Enrique reconciliar colos reis d'España.
 
[[Archivu:Michel Sittow 002.jpg|thumb|180px|Probable semeya de [[Catalina d'Aragón]] por [[Michael Sittow]], h. 1502]]
En 1516 Catalina dio a lluz a una neña, [[María I d'Inglaterra|María]], lo qu'anovó les esperances d'Enrique de llograr un herederu varón a pesar de los previos embaranzos fallíos de la so esposa. Fernandu II morrió en 1516 y foi asocedíu pol so nietu [[Carlos I d'España|Carlos]], sobrín de Catalina. Pa ochobre de 1518, Thomas Wolsey diseñara'l [[Tratáu de Londres (1518)|Tratáu de Londres]] col papáu, cola idea de consiguir un trunfu pa la diplomacia inglesa, lo qu'allugaba al reinu nel centru d'una nueva alianza europea col ostensible oxetu de repeler les invasiones morisques a España, tal como solicitara'l papa.
 
En 1519 morrió Maximiliano, y Wolsey propunxo secretamente a Enrique como candidatu pal puestu<ref>Emperador del Sacru Romanu Imperiu,</ref> a pesar de que públicamente paecía sofitar al rei francés, FranciscoFranciscu I. Finalmente, los [[Príncipe eleutor|príncipes eleutores]] escoyeron a Carlos I d'España. La subsecuente rivalidá ente Francia y España dexó a Enrique actuar como mediador. Asina empezó a remanar l'equilibriu del poder européu.
Tantu FranciscoFranciscu I como Carlos I intentaron gociar del favor d'Enrique VIII, FranciscoFranciscu en forma espectacular y esllumante, col alcuentru nel [[Campu de la tela d'oru|Campo del pañu d'oru]],<ref>Famosa conferencia efectuada en Francia, ente Enrique VIII y el rei FranciscoFranciscu I de Francia ente'l 7 y el 24 de xunu de 1520, col fin d'estrechar los llazos ente los países. La frase inglesa ''"Field of the Cloth of Gold"'' usar por enforma tiempu como sinónimu de fastuosidad</ref> y Carlos I con toa solemnidá nos alcuentros de [[Kent]]. Dempués de 1521, sicasí, la influencia inglesa sobre Europa empezó a menguar. Enrique entró nuna alianza con Carlos I al traviés del tratáu de [[Bruxes]], y FranciscoFranciscu I de Francia foi ganáu pol exércitu imperial de Carlos I na [[Batalla de Pavía]], en febreru de 1525. L'enfotu del emperador n'Enrique menguó al mesmu ritmu que'l poder inglés sobre'l continente. Enrique VIII amosóse ronciegu n'ayudar a conquistar Francia, a pesar de les garantíes de Carlos I. Esto terminó col [[Tratáu de Westminster (1527)|Tratáu de Westminster de 1527]].
 
L'interés d'Enrique nos asuntos continentales estender hasta l'ataque contra la revolución alemana de [[Martín Lutero|Lutero]]. En 1521 dedicó-y el so "[[Defensa de los siete sacramentos]]", que-y valió'l títulu de [[Fidei defensor]] ("Defensor de la Fe").<ref>Distinción dada pol papa.</ref> Con base nesto, reconocer col títulu de ''inclitissimus''.<ref>''Inclitissimus'': "el más pernomáu" en llatín.</ref> Esti honor caltúvolo entá dempués de romper con Roma, y ye inda usáu pola monarquía británica.
Llinia 76:
 
[[Archivu:Thomas Cranmer by Gerlach Flicke.jpg|180px|thumb|[[Thomas Cranmer]]]]
El poder pasó en primer términu a Sir [[Tomás Moro]], quien asumió como nuevu lord canciller d'Inglaterra'l 26 d'ochobre de 1529.<ref name="Berglar">{{Cita llibru|apellíu=Berglar |nome=Peter |títulu=La hora de Tomás Moro: solo frente al poder |añu=2005 |ubicación=Madrid |editorial=Ediciones Pallabra |edición=5ª |isbn=84-8239-838-5 |páxina=409}}</ref> [[John Stokesley]], quien fuera miembru del Conseyu real, capellán y asistente d'Enrique VIII, sirviéndolo nel Campu del pañu d'oru en 1520, foi unviáu en 1529 a Francia —como embaxador ante FranciscoFranciscu I— y a Italia buscando llograr nueves opiniones favorables al divorciu del rei y de Catalina d'Aragón.<ref>{{Cita llibru|apellíu= Chibi |nome=Andrew A. |títulu=Henry VIII's Conservative Scholar: Bishop John Stokesley and the Divorce, Royal Supremacy, and Doctrinal Reform |fecha=1 de xunu de 1997 |allugamientu=New York |editorial=Peter Lang Pub Inc |isbn=978-0-8204-3403-2 |idioma=inglés}}</ref> Designar [[obispu de Londres]] el 28 de marzu de 1530, en concomitancia cola creciente cayida en desgracia de Tomás Moro, quien terminaría per arrenunciar al so cargu'l 16 de mayu de 1532, un día dempués de que'l cleru inglés sometiérase definitivamente a la supremacía del rei sobre la Ilesia.<ref name="Berglar"/> Yá en 1531 la influencia de Moro amenorgara y distintos personaxes que sofitaben les intenciones del rei ameyoraron rápido les sos posiciones. Asina, la medría de la influencia política de [[Thomas Cromwell]] poner de manifiestu al traviés de la serie de cargos qu'asumió ente 1532 y 1533, que terminaron per incluyir el de ministru de Facienda y secretariu d'Estáu.<ref>{{Cita llibru |apellíu=Leithead |nome=Howard |capítulu=Cromwell, Thomas, Earl of Essex |añu=2009 |editor=Matthew, H. C. G.; Harrison, Brian |títulu=Oxford Dictionary of National Biography |editorial=OUP Oxford |isbn=978-0-198-61411-1 |idioma=inglés}}</ref> Pela so parte, [[Thomas Cranmer]] foi consagráu como arzobispu de Canterbury el 30 de marzu de 1533.<ref>{{cita web|url=http://www.catholic-hierarchy.org/bishop/bcranmer.html |títulu=Archbishop Thomas Cranmer |autor=Cheney, David M. |obra=Catholic Hierarchy |fecha=27 de xineru de 2013 |fechaaccesu=23 de mayu de 2013 |idioma=inglés}}</ref>
 
El 25 de xineru de 1533, Cranmer participó de la boda ente Enrique y Ana Bolena. En mayu anunció l'anulación del matrimoniu con Catalina y pocu dempués declaró válidu'l matrimoniu con Ana. Catalina perdió'l títulu de reina y convirtióse na Princesa viuda de Gales. La so fía María, agora considerada, ilexítima, perdió'l títulu de Princesa de Gales y pasó a ser, a cencielles, ''lady''. La fía d'Ana, [[Sabela I d'Inglaterra|Sabela]], convertir en presunta heredera. Catalina d'Aragón morrió de cáncer en 1536. Sir Tomás Moro aceptó que'l Parllamentu fixera reina a Ana, pos del Parllamentu emanaban les lleis y nun se pronunció sobre qu'Enrique VIII fuera cabeza de la Ilesia d'Inglaterra, llegando a dimitir como Lord Canciller pa nun tener que pronunciase. Sabía que la vida díba-y nello. Mientres un tiempu Enrique VIII dexar tranquil, pero'l so silenciu yera tan atronador pa toa Inglaterra qu'a la fin-y quixo faer falar. Munches vegaes foi entrugáu. Foi zarráu na Torre de Londres y lleváu a un xuiciu qu'incluyó falsos testimonios. La función d'acusación foi exercida por Thomas Cromwell. Topáu culpable d'alta traición, debíu al falsu testimoniu, foi condergáu a muerte. Una vegada dictada la sentencia y al solicitáse-y polos xueces unes últimes pallabres, por fin faló, diciendo que'l xuiciu fuera una patraña y negando qu'Enrique VIII pudiera ser cabeza de la Ilesia. Foi executáu en 1535. La Ilesia católica considerar un mártir de la fe, y canonizar cuatro sieglos dempués de la so muerte.
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/wiki/Enrique_VIII_d%27Inglaterra»