Diferencies ente revisiones de «Llatín británicu»

 

== Evidencies ==

 

Los trabayos pioneros de [[Kenneth H. Jackson]], nos [[años 1950]], establecieron delles carauterístiques del llatín tardíu faláu en Gran Bretaña, y solo apocayá dalgunes de les sos conclusiones fueron modificaes.<ref>Hines, John, "Archaeology and Language in a historical context: the creation of English" in {{cita llibru|apellíu=Roger|nome=Blench (ed.)|añu=1998|títulu=Archaeology and Language II: Archaeological Data and Linguistic Hypotheses|páxina=285|isbn=0415117615}}</ref> Jackson basar nos préstamos llatinos presentes nes llingües celtes britániques,<ref name= Wollmann14>Wollmann (2007) pp. 14-15</ref> lo que-y dexó estrayer ciertes conclusiones. Mientres los años 1970, John Mann, [[Eric P. Hamp]] y otros usaron la "tradición subliteraria" reflexada nes inscripciones pa identificar traces llingüístiques del usu del llatín en Gran Bretaña.<ref>{{cita llibru|apellíu=Thomas|nome=Charles|añu=1981|títulu=Christianity in Roman Britain to AD 500|páxina=69|isbn=0520043928}}</ref> Nos años 1980, Colin Smith usó delles inscripciones de piedra conocíes na so dómina, anque en gran parte'l so trabayu ye anticuáu por cuenta de la gran cantidá d'inscripciones epigráficas atopaes en Gran Bretaña dende entós.<ref>{{cita llibru|apellíu=Adams|nome=James N.|añu=2008|títulu=The Rexonal Diversification of Latin 200 BC - AD 600|páxina=579|isbn=978-0521881494}}</ref> Unu de los meyores exemplos inscripciones epigráficas son les [[tablillas de Vindolanda]], los últimos dos volumes que recoyíen el so conteníu publicar en 1994 y 2002, otru exemplu notable son les [[tablillas de maldición de Bath]], publicaes en 1988, y otres tablillas de maldición atopaes n'otros sitios arqueolóxicos a lo llargo del sureste d'Inglaterra dende de 1990.<ref>{{cita llibru|apellíu=Adams|nome=James N.|añu=2008|títulu=The Rexonal Diversification of Latin 200 BC - AD 600|páxines=579-580|isbn=978-0521881494}}</ref>